Andrea de zaadslet

Nadat ik weer bij mijn positieven was gekomen, gaf ik haar dezelfde behandeling die ik zonet gekregen had en ze genoot net zo hevig als ik. Ik vroeg me af of Jef ons gekreun en geschreeuw eigenlijk niet kon horen. Toen ik daar wat over zei antwoordde Tosh dat hij daar dan alleen maar geil van kon worden en dat zij daar later weer van zou profiteren. "Zou hij niet kwaad worden als hij moest weten wat wij hier gedaan hebben?" Ze trok haar schouders op. "Jef is soms vreemd. Soms is hij voor van alles en nog wat te vinden en op andere momenten heeft hij in niets zin. Zoals hij zich daarstraks heeft laten afzuigen terwijl jij toch elk moment kon wakker worden, dat zou hij niet alle dagen doen. Maar af en toe heeft hij er wel zin in".

We verlieten de douche, droogden mekaar af en, nadat ze mij een droge onderbroek gegeven had, liepen we terug naar de tuin. Jef zat nog steeds naar de match te kijken en het leek wel of zelfs een bom hem niet uit zijn concentratie zou kunnen brengen. We kletsten nog een tijdje en toen was het ogenblik daar dat ik naar huis moest. Ik kleedde mij aan en, nadat ik iedereen nog een prettige dag had gewenst vertrok ik.

Toen ik bijna thuis was, vloog mij een ambulance voorbij. Ik dacht nog "nou die heeft haast, zal zeker dringend zijn". Toen ik echter de laatste bocht omdraaide zodat ik de inrit naar onze woning kon zien, zag ik de ambulance voor onze deur staan met de deuren wagenwijd open. Er was geen volk te zien. Ik trapte zo snel ik kon, sprong van mijn fiets en liet die gewoon in het gras neerploffen en liep naar binnen. Daar waren de ambulanciers bezig te trachten mijn grootvader te reanimeren. Het heeft helaas niet mogen zijn.

Indien gewenst komt er een vervolg.