Complex 01

12 juli 2017

Het eerste deel van Complex.

Een langer verhaal dat ik in delen publiceer. De reden hiervoor is dat het een lang verhaal is met meer actie dan jullie gewend zijn van me.

Het eerste deel hoort niet echt in deze sectie thuis, aan de andere kant, taboe is taboe...

Geef alsjeblieft een score of laat een reactie achter.

Bij voorbaat dank, en veel plezier.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Geduldig sloot ik aan in de rij. Het was druk op dit tijdstip en terwijl ik op mijn beurt wachtte keek ik naar de mensen voor me.

Gehaast en geïrriteerd zette de vrouw voor me haar spullen op de band. Het kassameisje scande zo snel als ze kon de producten die op de band stonden.

Zoals altijd zat er natuurlijk een product tussen dat niet scande. Zenuwachtig streek ze een pluk haar achter haar oren en vroeg via de intercom om assistentie. Als één man zuchtte de wachtende mensen voor me en mompelden afkeurend.

Het meisje werd steeds zenuwachtiger en ik had medelijden met haar. Ik zag hoe ze rood aanliep en een paar keer slikte. Ik begrijp nooit waarom mensen zich zo laten gaan tegen iemand die probeert zijn werk te doen.

Ik had haar vaker gehad als cassiere, ik vond haar altijd bijzonder vriendelijk. Het was een klein tenger meisje, ze had iets armoedigs, maar ook heel breekbaar. Haar gezicht werd omvat door steil asblond haar. Vaak was haar haar vettig en haar huid was ondanks haar leeftijd nog steeds onregelmatig. Desondanks was ze knap, uitzonderlijk zelfs, een mooi gezichtje met hoge jukbeenderen en grote ogen.

Handmatig typte ze de prijs in van het weigerachtige product en snel ging ze door met scannen. De vrouw voor me begon te klagen en gaf aan dat het veel te lang duurde, woest pakte ze haar spullen weer van de band en liep naar de andere rij.

Het kassameisje keek hulpeloos om zich heen. Ik lachte geruststellend naar haar en knikte. Ze lachte terug voor ze verder ging.

Ik schoof mijn spullen door en was nu bijna aan de beurt. Een paar keer kruiste onze blikken en elke keer probeerde ik haar gerust te stellen, het was duidelijk dat ze zich opgelaten voelde en ik had medelijden met haar.

Toen ik aan de beurt was groette ik haar vriendelijk en ik werd beloond met een brede lach.

"Rustig aan he" mompelde ik. Ze knikte en scande één voor één mijn boodschappen. Mijn oog viel op haar naambordje 'Esmée' stond er op.

Ik glimlachte toen ik afrekende "prettige dag nog, Esmée, laat je niet gek maken he"

Esmée glimlachte terug "u ook mijnheer" zei ze met een zachte stem, ze sloeg haar ogen verlegen neer.

Snel pakte ik mijn laatste boodschappen in "zal ze niet lukken, ik ben al aardig gek" lachte ik en knipoogde naar haar voor ik de winkel verliet.

***

"Tja... die moet vervangen worden" de monteur wees met zijn steeksleutel naar een blijkbaar belangrijk onderdeel van de motor van mijn auto.

Ik knikte begrijpend "en... ehm... hoe lang gaat dat duren?"

De monteur krabde even achter zijn oor "al snel een dag of vier mijnheer"

"Ah ... ok" mompelde ik, fuck... dat was onhandig.

Terwijl ik naar huis liep overwoog ik mijn opties, een auto huren? De komende week met openbaar vervoer naar mijn werk?

In principe was de laatste optie niet echt een probleem, ik had het vaker gedaan en het was bijna net zo snel als met de auto.

Openbaar vervoer werd het dus had ik besloten toen ik de deur van mijn huis achter me dicht trok.

***

De volgende ochtend stond ik voor het eerst sinds jaren te wachten op mijn bus. Het was redelijk weer voor de tijd van het jaar, een beetje fris maar niet onaangenaam. Ik had voor de zekerheid een bus vroeger genomen, niet echt gewend om zo te reizen nam ik het zekere voor het onzekere.

De bus was warm, er zaten maar een paar mensen en ik nam plaats halverwege de bus en klapte mijn telefoon open om naar het nieuws van die dag te kijken.

Bij de volgende halte keek ik even op naar de mensen die instapten en vlak voor ik me weer op mijn telefoon wilde werpen zag ik een bekend gezicht, het kostte me even moeite om het te plaatsen maar al snel viel het kwartje, het was Esmée.

Ik knikte vriendelijk en werd beantwoord door een brede lach, zonder aarzeling ging ze naast me zitten. Ze keek even opzij en glimlachte breed "goedemorgen mijnheer"

Ik grinnikte even om haar grijns "goedemorgen Esmée, onderweg naar school?"

Ze knikte en nam haar tas op schoot "ja, en u?"

"Onderweg naar mijn werk, mijn auto is stuk" mompelde ik

"Ah... vervelend..." zei ze zacht

Ik knikte "Ja altijd vervelend dat soort dingen"

Waar zit je op school?" vroeg ik

Esmée vertelde dat ze in het centrum op school zat, niet eens zo gek ver van mijn werk bedacht ik me. Ik kende het gebouw wel, normaal reed ik er altijd langs op weg naar mijn werk.

De busrit was gezellig en Esmée had weinig moeite om het gesprek gaande te houden. Terwijl ze praatte streek ze soms een pluk haar achter haar oor, een eenvoudige beweging, functioneel, maar op de één of andere manier maakte het haar extra schattig.

Ze liep achter me aan de bus uit en ging, alsof het vanzelfsprekend was, naast me staan op het perron van de metro. Nu viel het me pas echt op hoe klein ze was, hooguit 1,60. Ze kwam tot mijn middel en terwijl ze praatte keek ze omhoog naar me, vaak een volle lach op haar mooie gezichtje.

Samen wandelden we richting mijn werk tot ze afscheid nam bij haar school.

In gedachten verzonken liep ik door naar mijn werk. Het was een vriendelijk meisje, en ondanks haar onverzorgde uiterlijk knap. Ik haald mijn schouders grinnikend op, en minstens 20 jaar jonger dan ik was, ouwe viespeuk grinnikte ik inwendig.

***

De volgende dag nam ik rond dezelfde tijd de bus, niet vanwege mijn zorg dat ik te laat zou komen. Welnee, ik hoopte Esmée weer te zien. En ik werd beloond, de volgende halte stapte ze weer in en net als de dag ervoor kwam ze meteen naast me zitten.

"Goedemorgen mijnheer" grijnsde ze

"Goedemorgen Esmée, en doe me een lol, noem me Erik in plaats van mijnheer, ik voel me sowieso al honderden jaren oud naast jou, geen reden om het erger te maken"

Esmée grinnikte "ok, Erik... en... zo oud ben je nu ook weer niet hoor"

Ik schoot in de lach "minstens twee keer zo oud als jij denk ik"

Esmée keek me een tijdje aan "hoe oud denk je dat ik ben dan?"

Ik dacht een tijdje na, ze was erg klein en tenger, maar dat zegt natuurlijk niets "ehm... ik denk 16 ofzo"

Esmée grinnikte "bijna goed, ik word over een paar maandjes 19"

Ik knikte, "oh... nou ja, het klopt dus ongeveer wel, ik ben 37" grinnikte ik.

Esmée keek een tijdje naar me "ik zou het je niet geven, ik dacht dat je veel jonger was" ze nam me even in zich op en keek toen verlegen weg.

Ik glimlachte even door het compliment "hoe oud dacht je dan?"

Esmée grijnsde ondeugend "mmmh... 36 en een half.. zoiets" en ze giechelde even.

Ik schoot in de lach "oh wauw... dank je voor het compliment"

De rest van de reis was weer gezellig en toen ik afscheid had genomen van haar bij haar school liep ik weer in gedachten verzonken naar mijn werk.

Ze deed iets met me.

De rest van de week zat ze elke dag naast me in de bus en niet één keer viel er een lange stilte, en die momenten dat we zwijgend naast elkaar zaten waren niet ongemakkelijk.

***

"Nou dat is dan 478 euro inclusief"

Ik keek even naar de monteur "dat is een aardige prijs"

De monteur knikte "ja, we hebben nog wat onderdelen vervangen"

Zuchtend haalde ik mijn pas door het apparaat en na een paar minuten reed ik in mijn auto naar huis. Geen Esmée meer naast me bedacht ik me bijna bedroefd. Ik schoot meteen in de lach om mezelf, een beetje aandacht van een jong meisje en meteen overstuur... man man.

De volgende ochtend was ik blij dat ik een auto had, het was noodweer, regen viel met bakken uit de hemel en de wind striemde in mijn gezicht terwijl ik de deur van mijn auto opende en snel instapte.

Toen ik langs de halte van Esmée reed zag ik haar bijna meteen, haar kleine gestalte viel op tussen de rest. Ze stond ineengedoken te wachten op de bus. Mijn hart klopte voelbaar toen ik haar voorbij reed. Een paar honderd meter verder deed ik iets dat meer bestuurd werd door mijn emotie dan verstand, ik keerde en reed terug naar de halte.

Ik opende de passagiersdeur en keek haar "wil je een lift?"

Esmée keek me eerst vragend aan maar herkende me toen, ze lachte breed en dook in mijn auto. Even keek ik naast me, ik werd begroet door een brede glimlach van een doorweekte Esmée. "Dank je" fluisterde ze terwijl ze haar tas voor zich op de grond zette en haar natte haar achter haar oren veegde.

Esmée kwebbelde weer honderduit en het was zoals altijd met haar gezellig. Zo gezellig dat ik het jammer vond toen ik voor haar school stond. Esmee keek me even aan voor ze haar tas pakte.

"Dank je, Erik, echt heel fijn" zei ze zachtjes

"Ach geen probleem, het is zulk noodweer" lachte ik naar haar.

Esmée keek even omlaag en toen naar mij "misschien is het vanmiddag ook wel noodweer" ze krulde haar ene mondhoek iets in een soort uitdagende grijns, vragend.

Ik schoot in de lach "ja jeetje stel je voor, bah..."

Esmée grinnikte ook "ja... echt een hekel aan... maar Erik, bedankt voor de rit..." en ze draaide zich naar de deur.

Ik slikte even "Wil je een lift terug?" fluisterde ik half, meteen had ik er spijt van, ja natuurlijk had ze er net zelf op gezinspeeld, maar ik hapte als een puber. Een oude wanhopige puber.

Esmée draaide zich weer terug in de stoel en keek met met een brede lach aan "Ja graag, gezellig" zei ze met een heldere stem.

"Hoe laat ben je uit?" vroeg ik zacht

Ze dacht even na "tot half vijf"

"Ok... dan zie ik je dan" lachte ik. Waar was ik mee bezig? Ik voelde me opgelaten over mijn gedrag, maar gek genoeg voelde elke reactie die ze had gegeven alleen maar positief, oprecht. Diep van binnen smeulde verlangen, verlangen naar Esmée, ondanks dat ik wist dat ik haar nooit zou kunnen hebben.

Ze lachte heel even naar me "ok, leuk, tot vanmiddag" zong ze bijna en ik keek hoe ze mijn auto uitstapte. Ik wachtte nog even en keek hoe ze naar het schoolgebouw liep, ze draaide zich nog een keer om en zwaaide met een brede lach.

Die middag stond ik om kwart over vier op dezelfde parkeerplaats. Ik scrolde wat door mijn telefoon terwijl ik op Esmée wachtte. Stipt half vijf opende ze mijn deur en nam plaats in de passagiersstoel "hoi Erik" zong ze met haar zachte stem en ze lachte breed naar me.

Ik keek glimlachend naar haar "Hoi, leuke dag gehad?"

Ze knikte en zette haar tas tussen haar benen en begon meteen te vertellen over haar dag terwijl ik terug reed. Het was zoals altijd gezellig en meerdere keren keek ik naast me om begroet te worden door een brede lach. Mijn lijf vulde zich elke keer met vlinders, inwendig lachte ik om mezelf, oude wanhopige man.

Toen we haar halte naderde keek ik even opzij "zal ik je bij de halte afzetten, of zal ik je thuis afzetten?"

Esmée grijnsde "wiens thuis?" en ze likte ondeugend langs haar grijnzende lippen.

Ik keek waarschijnlijk geschokt want Esmée schoot in de lach.

"Jou thuis natuurlijk" mompelde ik zacht, ik voelde dat ik rood aanliep

"Mmh.... jammer... maar ok" grijnsde Esmée

Het was waarschijnlijk gewoon plagen, maar haar antwoord was brandstof voor mijn fantasie die sowieso al paar keer Esmée als onderwerp had gehad de afgelopen tijd. Half bewust hoorde ik haar haar adres noemen en wonderwel nam ik de goede afslag terwijl mijn fantasie overuren draaide.

Ik parkeerde voor haar flat en keek naast me, Esmée zat nog steeds met een grijns om haar mond, duidelijk erg content met haar grap. Ze maakte niet direct aanstalte om uit te stappen, in plaats daarvan ging ze iets verzitten en keek me lang aan.

"Ik plaagde je net maar he Erik" zei ze ernstig

Ik knikte en haalde mijn schouders op "weet ik, en ik verdiende het ook wel, ik snap sowieso niet goed waarom je me zo vertrouwt"

Esmée beet even op haar onderlip "hoezo?"

Ik keek voor me uit "gewoon, dat je zomaar in mijn auto stapt... voor hetzelfde geld ben ik een verkrachter"

Esmée schoot in de lach "hmmm, zo kom je niet op me over, ik vertrouw je wel... en dan nog..." ze maakte haar zin niet af maar ze trok haar wenkbrauw op en iets smeulde in haar ogen, ze keek me een tijdje aan.

"Morgen kwart over zeven?" zei ze grijnzend terwijl ze uitstapte

Ik keek haar vragend aan "huh?"

"Kwart over zeven, hier?"

Ik schoot in de lach "natuurlijk mevrouw"

***

Wat begon als een domme impuls, onnadenkend je auto keren, transformeerde al snel in een ritueel. Elke ochtend stond ik voor haar deur om haar daar 's middags weer af te zetten.

In die weken leerde ik haar steeds beter kennen, ze woonde samen met haar moeder in die flat. Haar vader was al jaren uit beeld en ik begreep dat ze hem miste, ondanks dat hij haar had verlaten.

Ik begreep ook dat ze het niet breed hadden, al was dat vanaf dag één duidelijk, haar kleding was altijd eenvoudig en onflatteus, haar huid onregelmatig door een ongezond dieet en ik kreeg steeds meer met haar te doen.

Ze deed haar best, een baantje, school, maar soms zit gewoon alles tegen.

Ergens rond mei stapte ze zoals elke ochtend weer in mijn auto, maar ik zag meteen dat er wat mis was. Haar ogen waren rood en gezwollen van het huilen.

"Wat is er?" vroeg ik zacht

Esmée keek uit haar zijraam en snikte zacht "mijn moeder... ze is gisteren opgenomen in het ziekenhuis, ze heeft een hartaanval gehad. Ik ben gisteravond tot laat bij haar gebleven. Ik... ik ben bang Erik."

Zonder erbij na te denken trok ik haar tegen me aan en knuffelde haar "ach jee... meisje" mompelde ik zacht terwijl ik haar smalle rug streelde.

Die middag haalde ik haar weer op bij school en ik keek haar lang aan "welk ziekenhuis?"

Esmée gaf half snikkend antwoord en zonder verder te vragen reed ik haar daar naartoe. Toen ze uitstapte keek ze me aan "dank je Erik, je bent echt lief voor me"

Ik pakte haar hand "Esmée... ik kom je ophalen vanavond als je naar huis wil, maakt niet uit hoe laat, hier heb je mijn nummer, bel me he"

Esmée pakte mijn visitekaartje en knikte "dank je Erik"

In gedachten verzonken reed ik naar huis. Ik had echt met haar te doen. Toen ik die avond op mijn bank zat keek ik zonder aandacht naar de programma's. Mijn gedachten waren bij Esmée.

Rond negen uur ging mijn mobiel, meteen nam ik op. Het was Esmée, haar stem was dik, huilend vroeg ze of ik haar wilde komen ophalen. Binnen een half uur stond ik voor het ziekenhuis en toen ik haar uit de hoofdingang zag lopen stapte ik uit en liep op haar af. Bijna meteen viel ze me snikkend in mijn armen en ik kon haar alleen maar troosten door haar tegen me aan te houden, ik had geen woorden. Ik sloeg mijn armen om het snikkende meisje en slikte zelf.

Een tijdlang zaten we naast elkaar in mijn auto, Esmée snikte voortdurend en had haar hoofd tegen mijn schouder gelegd. Ik wist niet wat ik moest zeggen, of ik wat moest zeggen.

Na een tijdje kwam ze wat tot rust en keek me aan "het gaat niet goed met haar... ze is nog niet bij kennis geweest"

Ik keek naar haar en slikte "ik weet niet wat ik moet zeggen Esmée"

Esmée knikte "dat snap ik Erik, ik ben al blij dat je er voor me bent"

Ik dacht even na "natuurlijk ben ik er voor je, we zijn toch een soort van vrienden... tenminste, dat denk ik, dat hoop ik"

Ze draaide zich naar me toe en pakte mijn hand, ze keek me aan "natuurlijk zijn wij vrienden, gek" ze glimlachte even door haar tranen.

Ik slikte even, een poging mijn verlangen naar haar weg te slikken en zwijgend reed ik haar naar huis. Toen ik mijn auto parkeerde voor haar flat bleef ze een tijdje zitten. Ze had haar handen gevouwen in haar schoot en keek omlaag, haar smalle schouders schokten, ze snikte zachtjes.

Ik kon mezelf niet helpen, in één beweging trok ik haar tegen me aan en knuffelde haar zacht. Esmée ontspande meteen en vleide zichzelf tegen me aan. Minutenlang zaten we zo, de stilte slechts doorbroken door haar gesnik.

"Heb je iemand die ik kan bellen voor je?" fluisterde ik zacht terwijl ik een lok haar achter haar oor streek.

Esmée schudde haar hoofd "nee... ik heb verder niemand"

Ik dacht even na "je kan ook niet alleen blijven zo Esmée.... Ik... ehm... kom" mompelde ik terwijl ik mijn auto weer startte.

Esmée keek me vragend aan terwijl ik haar straat weer uitreed "waar gaan we heen?" vroeg ze onzeker.

Ik keek even opzij "Ik heb een logeerkamer voor je, ik neem je mee, je kan me vertrouwen"

Esmée ontspande en glimlachte flauw "natuurlijk vertrouw ik jou, dank je Erik" zei ze met een zachte stem. Ik keek even naast me, haar schouders hingen omlaag, evenals haar hoofdje. Ik slikte even toen ik naar het kleine hoopje ellende dat snikkend naast me zat keek.

***

Nadat ik Esmée de logeerkamer en de badkamer had laten zien en haar een stapeltje kleding had gegeven waarvan ik hoopte dat ze het zou passen liet ik haar alleen. Esmée bedankte me nogmaals toen ik haar kamer uitliep. Ik draaide me even om en glimlachte naar haar "geen probleem, vrienden zijn altijd welkom bij me". Esmée beantwoordde me met een brede glimlach.

Ik zapte wat langs de kanalen tot ik de trap hoorde kraken. Bijna geruisloos kwam ze naast me zitten. Ik keek naar haar, ze droeg een t-shirt van me dat maten te groot was, het was voor haar net een jurk, ik glimlachte even. Ze zag er schattig uit en onbewust gleed mijn blik langs haar slanke benen.

"Heb je honger?" vroeg ik terwijl ik haar de afstandsbediening gaf.

Esmée knikte "ja... eigenlijk wel"

Ik stond op en liep naar de keuken, ik had nog spaghettisaus in de diepvries en terwijl ik het opwarmde kookte ik wat pasta.

Toen ik me omdraaide om een bord te pakken zag ik haar, ze stond in de deuropening geleund en keek naar me, ze glimlachte even en liep toen naar de keukentafel en ging zitten. Ze bekeek me terwijl ik bezig was, ik glimlachte even naar haar en zette een bord en een glas melk voor haar neer. "Alsjeblieft" zei ik zacht. Esmée keek me aan "Dank je" fluisterde ze met een glimlach. Ik draaide me weer naar het aanrecht om de pasta af te gieten. Toen alles op tafel stond ging ik tegenover haar zitten en keek naar haar terwijl ze at.

"Smaakt het?" vroeg ik na een tijdje

Esmée knikte "ja... heerlijk... is die saus zelfgemaakt?"

Ik knikte "ja, ik kook graag, al is het alleen voor mezelf, dit recept ken ik al jaren"

Esmée nam nog een hap en keek me toen een tijdje aan "waarom ben je alleen? Je kan koken, je bent knap"

Ik schoot in de lach "gewoon... het is er nooit van gekomen"

Esmée dacht even na "wel een groot huis voor een man alleen dan, nooit getrouwd geweest?"

Ik knikte "Nee, nooit getrouwd nee...het kwam er niet van... soms denk ik wel dat ik het huis inderdaad beter kan verkopen en kleiner zou moeten gaan wonen, maar het komt er nooit van, en nu is het we handig toch, ik kan je in ieder geval een logeerkamer bieden"

Esmée grijnsde "ja... handig wel... mag ik nog een keer opscheppen?"

Ik grinnikte "ja natuurlijk, eet zoveel je wil, nog melk?" ik wees naar haar lege glas

Esmée knikte "graag... dank je"

Esmée keek me een tijdlang aan toen ze klaar was met haar eten. "Waarom doe je zo aardig tegen me?" vroeg ze zacht terwijl ik opstond en haar bord pakte.

Ik haalde mijn schouders op terwijl ik de tafel leeg ruimde "ik weet niet, ik mag je gewoon graag denk ik" mompelde ik.

Natuurlijk was het vreemd, ik kende haar amper. Dat ik veel voelde voor Esmée was duidelijk, maar ik kon het niet uitleggen, ze deed iets met me.

Esmée grijnsde "ik mag jou ook graag Erik"

Terwijl ik de vaat in de afwasmachine zette voelde ik ineens haar armen rond mijn middel, ze drukte haar tengere lijf tegen me aan "welterusten Erik" fluisterde ze en voor ik kon reageren liep ze weg, mij verbouwereerd achterlatend in de keuken. Ik leunde even tegen het aanrecht voor ik naar mijn slaapkamer liep.