De envelop 03

Verhaal Info
De inzet wordt verhoogd.
4.8k woorden
4.53
11.6k
0

Deel 3 van de 17 delige serie

Bijgewerkt 04/04/2022
Gemaakt 02/01/2012
Deel dit Verhaal

Lettertypegrootte

Standaard Lettergrootte

Lettertypeafstand

Standaard Lettertypeafstand

Lettertype Gezicht

Standaard Lettertype

Thema Lezen

Standaardthema (Wit)
Je moet Inloggen of Aanmelden om uw aanpassingen in uw Literotica-profiel op te slaan.
PUBLIEKE BÈTA

Opmerking: u kunt de lettergrootte en het lettertype wijzigen en de donkere modus inschakelen door op het pictogramtabblad "A" in de Story Info Box te klikken.

Je kunt tijdelijk terugschakelen naar een Classic Literotica® ervaring tijdens onze lopende openbare bètatests. Overweeg om feedback te geven over problemen die u ervaart of om verbeteringen voor te stellen.

Klik hier

De volgende ochtend, terwijl Tom al naar zijn werk toe was en Esther zich opmaakte om boodschappen te gaan doen en haar postbus te legen, klonk de bekende ringtone. Ze klapte het toestel open maar zei niets.

'Goedemorgen, lieverd.' Esther keek blind naar buiten en schudde haar hoofd langzaam maar beslist. Onverstoorbaar ging de stem spinnend verder.

'Ik wed dat je heerlijke seks hebt gehad met Tom.' Nog steeds reageerde Esther niet. Daarop werd de stem een tikje zakelijker.

'Het geeft niet, lief. Jij hoeft niet te praten, als je maar luistert. Het is prachtig weer en het is een beetje onzin om zo dik gekleed te gaan.'

Esther droeg een spijkerbroek, een T-shirt en een vestje. 'Als je nu eens dat leuke, felrode jurkje aantrok? Je weet wel, dat je van Tom voor je verjaardag gekregen hebt? Daarin komen je benen zo mooi uit.' Dat was waar. Het jurkje had bijna niets om het lijf. Het liet een heleboel been zien, en ook aan de bovenkant was het meer bedoeld om haar vormen te accentueren dan om ze te bedekken. Ze had het niet vaak gedragen, omdat het alleen maar werkte bij prachtig zomerweer. Maar dat zou het die dag dan ook worden.

'Dat is alles, lieverd. We spreken elkaar later vandaag nog wel.' En daar was de verbinding verbroken. Esther had geen woord gezegd.

Braaf deed Esther wat er van haar verlangd werd. In de spiegel zag ze hoe de rand van haar bh zichtbaar was, maar dat gaf niet. Als ze fietste zou ze een beetje moeten opletten dat ze niet in haar onderbroek kwam te zitten, maar ook dat was niet zo'n probleem. Zulk mooi weer was het.

Toen ze bij haar postbus aangekomen was, terug van de supermarkt, ging het telefoontje weer af.

'Ik zie dat je het rode jurkje aan hebt, goed zo. Nu wil ik dat je je slipje uittrekt.'

'Nee!'

De stem was onverbiddelijk. 'Jawel.'

In paniek keek Esther om zich heen. De muur met postbussen was niet aan de straat, maar door de etalageruiten was ze wel degelijk duidelijk zichtbaar vanaf de openbare weg. Ze smeekte: 'Niet hier.' De stem kirde wreed. 'Wel hier, lieverd. En nu!' Hoe Esther ook keek, ze kon niemand ontdekken die op een stalker leek. De straat was niet helemaal verlaten, maar wie ze zag leken normale weggebruikers te zijn. Ze werd resoluut. 'Ik doe het niet, ik doe het NIET!' De telefoonstem kreeg iets van ongeduld over zich.

'Luister jij nu eens goed, Esther. Ik bezit jou, je bent mijn eigendom. Je zult doen wat ik je opdraag, altijd en overal. Je weet dat dat zo is, want ik hoef op mijn laptop alleen maar op "send" te drukken en Tom en ongeveer tweehonderdduizend andere mensen ontvangen allerlei heel interessante emails. Emails die jouw leven heel erg ingewikkeld zullen maken, dat beloof ik. Veel ingewikkelder in ieder geval dan wanneer je eenvoudig doet wat ik je zeg. Je gelooft me nog steeds niet, hè? Moet ik het bewijzen? Ben je zover dat je alles met Tom op het spel durft te zetten? Wees eerlijk voor jezelf: ben je zover?' De stilte die in het postbushokje hing klonk harder dan de hardste knal. Met een klein stemmetje vroeg Esther: 'Maar wanneer laat je me met rust? Wanneer ben ik van je af?'

'Dat hoeft niet zo lang te duren. Als je me nog een paar keer mijn zin geeft, zou het zomaar ineens over kunnen zijn. Welnu, doe je wat ik je opdraag?' Esther realiseerde zich dat ze geen keus had. Heel zacht snikte ze in het mobieltje.

'Wat zei je?'

'Ja.'

'Wat ga je nu doen?'

'Slipje.'

'Slipje wat?'

'Ik ga mijn slipje hier uittrekken.'

'Goed zo, en stop dat dan maar in je postbus, je hebt het vandaag niet meer nodig.'

Met tranen die langs haar wangen biggelden, loerde ze furieus om zich heen. Op een stil moment trok ze het rokje achter zich omhoog, gleed razendsnel met de vingers onder de zoom en trok het textieltje over haar billen. Tot zover ging alles goed, niemand had haar gezien.

Nu duwde ze het slipje met haar ene duim aan de rechterkant naar beneden, maar ze hield het nog steeds onder haar rok klem. Er liep een man langs met een hondje. Hij keek even naar binnen en liep toen verder. Nu liet ze het broekje aan de andere kant over haar heup zakken en langzaam, te langzaam gleed het naar haar enkels. Snel stapte ze eruit en raapte ze het onderbroekje op. Ze verfrommelde het tot een vochtige prop, want haar kut was alweer bezig geweest haar te verraden.

De telefoonstem riep blij: 'Grote meid. Zie je wel dat het best meeviel? In de bus ermee.' Esther legde het slipje in de zopas geleegde postbus. Er waaide een nauwelijks merkbaar windje langs haar kruis. Ze besloot dat ze nu naar huis zou moeten lopen, met het zadel krachtig tegen haar heup aangedrukt.

Het leek wel of de stem haar gedachtegang op de voet gevolgd had: 'En nu hop op de fiets, en snel naar huis. Maak je zadel maar eens lekker nat. Als je thuis bent bel ik weer. Fietsen, hè? Ik hou je in de gaten.'

Een enorme opwinding maakte zich weer meester van arme Esther. Hoe zou ze in vredesnaam naar huis kunnen fietsen met een bloot kruis? Het was haast onvermijdelijk dat tegemoetkomend verkeer haar diep in de kut kon kijken. Wat een valse, gemene manipulerende klootzak was de onbekende toch! Bevend klom ze op de fiets, zenuwachtig propte ze het jurkje onder haar billen en heel voorzichtig begon ze te fietsen. Haar tas met boodschappen hield ze klem tussen haar benen. Van fietsen kwam op die manier niet zoveel, maar inkijk had ze in iedere geval niet. Zo scharrelde ze een eindje voort, totdat ze bijna omviel. Wilde ze enigszins haar evenwicht bewaren, dan moest haar tas wel uit die strategische positie weg, en prompt verried een plotselinge windvlaag dat haar venusheuvel contact maakte met de naakte buitenwereld. Net op dat moment reed een jongen van een jaar of zeventien een hoek om, keek recht in haar naakte en natte schaamstreek en knalde even verder bijna tegen een lantaarnpaal. Esther besloot nu alle voorzichtigheid te laten varen en zo hard ze kon fietste ze naar huis.

Zonder al te veel genante momenten bereikte ze het fietsenhok en met een zucht van verlichting sloot ze de deur van haar berghok achter zich. Nu gauw naar boven. In de lift was ze betrekkelijk veilig. Ze duwde de boodschappentas tegen haar kruis en wist zelfs een hortend praatje te maken met een buurman die ze vaag kende. In haar eigen flatje aangekomen wierp ze zich op een bank en hijgde uit. Dit nooit weer!

Maar tot haar afgrijzen bleek dat ze kletsnat geworden was, en zonder nog veel tijd te verliezen wierp ze zich op bed om zich naar een gehaast orgasme te vingeren.

Toen ze bijkwam was ze diep verslagen toen ze zag dat ze de gordijnen van de slaapkamer niet gesloten had! Oh shit, oh shit, oh shit! Die extra show had absoluut niet gehoeven! De onbekende zou wel in zijn nopjes zijn met zichzelf.

Als om dat te bevestigen ging op dat moment de telefoon weer. Verdoofd nam Esther op.

'Geweldig, lieverd! Prachtig was dat. Opwindend hè, om zo bijna naakt door de stad te fietsen, zonder dat de mensen weten wat je aan het doen bent. Leuk is het om exhibitionist te zijn, vind je niet?'

'Hou nou toch op! Ga weg!' De stem tutte sarcastisch en antwoordde: 'Oh nee, integendeel. Dit was nog maar een onschuldig grapje. Straks krijg je de kans om mijn naam te verdienen, dat had ik toch beloofd?' Esthers hoofd draaide en iets in haar zocht tevergeefs naar een uitknop voor alles.

'Ben je niet benieuwd?' Stilte.

'Goed. Mij best. Jij stil, ik praat. Moet je luisteren. Vanmiddag ga je weer zonnen op je balkon. Weer naakt, natuurlijk, maar doe deze keer geen moeite om een bikini aan te trekken. Kleed je gewoon uit in de slaapkamer of de badkamer, en kom naar buiten. Rond een uur of twee, dacht ik zo. Pas op het balkon mag je je insmeren. Doe het grondig, want de zon schijnt fel, en je huid is teer. Vergeet de huidplooien en spleten niet. Hou dit telefoontje binnen je bereik. Als je zin hebt om wat te werken mag je de laptop meenemen. Als je straks in de zon ligt bel ik terug.' Het was kwart over twaalf, en de eerste zon was al op het balkon verschenen. Gedurende het gehele telefoongesprek was Esther op het bed blijven liggen, maar wel had ze haar rok tussen haar benen geduwd. Nu stond ze op en in de badkamer barstte ze uit in een gierend gehuil. Hoe zou dit ooit nog kunnen stoppen? Met iedere dag raakte ze verder verstrikt in het web van de onbekende, van wie ze de naam mocht gaan verdienen. Wat zou dat te betekenen hebben? Het klonk zeer dreigend.

Toen het zover was, legde Esther wat magazines naast het zonnebed, maakte nog een kop koffie en deed een stukje cake op een schaaltje. Een tas met het mobieltje, zonnemelk en zonnebril legde ze naast de ligstoel. Toen kleedde ze zich snel uit in de nu geblindeerde slaapkamer, en enigszins wankel zweefde ze naakt naar haar balkonnetje, zich weer vreselijk bewust van zichzelf. Ze kneep in de merkwaardig gevormde fles zonnebrand en wreef zich grondig in, eerst de armen, dan haar hals en nek, haar dijen en kuiten. Ze smeerde met extra zorg haar borsten in en de alweer opstandig omhoog reikende tepels en ook haar schoot kreeg een grondige beurt. Boven zich hoorde ze alweer een goedkeurend gefluit, maar ze had al besloten zich daar niets meer van aan te trekken. Zo ging dat dus: langzaam werd ze over grens na grens heen getrokken, dat was haar ook wel duidelijk. Toen alles ingesmeerd was, met enige moeite ook haar rug en dat ene plekje juist tussen de schouderbladen waar ze alleen maar bij kon door een tiet zo ver mogelijk naar voren te duwen, terwijl haar hele lichaam zich om zichzelf heen draaide, ging ze op haar buik op het bed liggen, haar billen in de zon. Met haar blanke huid zou ze nooit diepbruin worden, maar een beetje kleur kon ze best hebben.

Net als de dag tevoren raakte ze allengs in een lekkere rozige stemming. Het was eigenlijk gewoon een feit dat ze zichzelf dit pleziertje, al dan niet geheel naakt, veel te lang ontzegd had, en ze was de onbekende bijna dankbaar voor het zetje in de goede richting. Wel had ze huiverige noodlotsgevoelens, want alles wees erop dat de dag er voor haar nog niet opzat. Min of meer verwacht ging de telefoon, en nog voor ze antwoordde, draaide Esther zich maar vast op haar rug, de benen netjes tegen elkaar geklemd. Haar borsten prikkelden lekker in de lauwfrisse, vroegzomerse wind en haar stemming was, ondanks de dreiging van verdere vernederingen en ander onheil, best lekker.

'Heerlijk is het weer, hè lieveling?' Deze keer antwoordde Esther wel. 'Ik zou eigenlijk moeten werken. Als ik niets doe verdien ik niets. Ik kan dit niet eeuwig volhouden, dat moet je snappen.'

'Dat snap ik. Beschouw deze twee dagen maar als een korte vakantie. In de toekomst gaan we niet meer hele dagen op het balkon liggen, dan gaan we ook heel andere dingen doen, samen, veel spannender dingen.' Dit klonk niet bepaald rustgevend. 'Maar vandaag nemen we het er nog maar een keer van. Pak een wijntje, lief.'

'Is nog een beetje vroeg...'

'Pak een wijntje!' Prikkeldraad in de stem.

Omzichtig, en een beetje van de tegenoverliggende flat afgewend, stond Esther op en haastig liep ze naar binnen, de telefoon aan het oor. In de open keuken schonk ze een glaasje wit in, waarna ze een beetje bleef dralen. In het halfspiegelende glas van een keukenkast zag ze zichzelf in volle naaktheid, en weer ging er een rilling door haar heen. Een combinatie van opwinding en angst. Ze was narcistisch genoeg om haar eigen naaktheid met goedkeuring te aanschouwen.

'Nu weer terug naar buiten, huphup!' Dat toontje! Langzamerhand vormde zich in Esthers hoofd de gedachte dat, wie haar belager ook was, hij een verschrikkelijke wraak verdiende, en ze vroeg zich af hoe daaraan te beginnen. Ze liep weer naar haar balkon, en zette zich schrijlings op haar zonnebed. Dat ze daarbij haar benen wijd uit elkaar moest spreiden hinderde haar niet, want ze boog met de rest van haar lichaam genoeg naar voren om toch een soort decente aanblik te verschaffen. De telefoonstem vervolgde: 'Goed, lieve kind, het is tijd dat ik je iets moet bekennen. Ik heb namelijk een gruwelijke hekel aan al die dikbehaarde kutten. Ik vind dat mooie vrouwen zoals jij volledig kaalgeschoren door het leven moeten gaan. Wat voor zin heeft het om zulke mooie schaamlippen te hebben als je ze niet nu en dan, bijna per ongeluk, aan iemand kunt laten zien?'

Esthers ingewanden krulden zich om haar ruggengraat. Dit was het dus. Ze had zich nog nooit van haar leven helemaal kaalgeschoren en het vooruitzicht om zich vervolgens hier op het balkon weer aan die viespeuk op de dertiende verdieping te moeten vertonen, vervulde haar met ongekende emoties. Dit zou ze niet kunnen. Hier lag haar grens!

'Nee!'

'Ja.'

'Nee, nee, nee!' Ze zou het nooit doen.

'Pak je laptop eens.' Verbouwereerd stond Esther op. Als in trance pakte ze de computer van haar eettafel en liep ermee terug naar het balkon. Dat ze nog steeds helemaal naakt was, verdween bij zoveel nieuw dreigend onheil langzamerhand volledig uit haar bewustzijn. 'Oké,' vertelde ze het telefoontje.

'Surf eens naar...' De stem gaf een ingewikkeld adres op van een URL en binnen een minuut kwam Esther terecht op een pagina met tientallen, ja honderden foto's van haarzelf, met of zonder kerels, maar altijd naakt en altijd duidelijk herkenbaar. Haar naam stond bij iedere afbeelding.

'Deze pagina is nu nog volledig privé. Zelfs een goede hacker kan hier niet bij. Dat kan veranderen, als jij dat wilt. Ik heb niets liever dan dat dit album ons geheimpje blijft. Maar als jij het liever openbaar maakt, lieve schat, dan is dat prima, dan geven we de inhoud vrij.'

Waarschijnlijk was dit, achteraf gezien, het moment dat Esther haar verzet volledig opgaf. Geen argument was tot nu toe zo overweldigend geweest als deze overvloed aan materiaal op het internet, en er brak iets in haar weerstand. Huilend realiseerde ze: ze was bezit van de onbekende. Niets wat ze kon doen zou haar noodlot kunnen beïnvloeden: de onbekende bepaalde haar leven en haar gedrag. Als de onbekende "zit" riep, zou ze gaan op gaan zitten, als hij "rol" riep, zou ze rollen. Ze was van iemand anders. Haar lichaam was haar ontnomen.

'Zijn we het eens?' vroeg de stem sarcastisch, 'Staan de neuzen dezelfde kant op?'

Heel klein gaf ze toe: 'Ja.'

'Wat zei je?'

'Ja!' schreeuwde Esther nu.

'Ja wat?'

'Ja, we zijn het eens, de neuzen staan de zelfde kant op. Jij bent mijn eigenaar, ik doe wat je zegt.'

'Alles wat ik zeg?'

'Alles wat je zegt.'

'Hoe smerig, hoe vernederend, hoe walgelijk ook?'

'Ja, ja, ja!'

'Goed zo. Dat we dat ten minste duidelijk afgesproken hebben. Ga nu maar weer even zonnen, schat,' En de verbinding was verbroken. Wat moest Esther nu? Oh, wat haatte ze het om zo door haar kweller in de wacht gezet te worden. Ze ging maar weer liggen, op haar rug, wat kon het haar allemaal nog schelen. Laat ze maar fluiten, die smeerlappen om haar heen.

Maar de rust kwam niet. Telkens weer spookte de laatste conversatie door haar heen. Hoe smerig, hoe vernederend, hoe walgelijk ook? Ja, ze zou alles doen. Hoe diep was ze in nog maar twee weken gezonken! Hier lag ze, niet slechts naakt, maar openlijk naakt, haar tieten in de lucht, haar tepels stijf, haar onbetrouwbare collaborateur van een kut zo nat als nooit tevoren. Al haar buren konden haar zien, bestuderen, fotograferen. Nou, ze deden maar.

Was zij dat werkelijk? Wat in Jezusnaam gebeurde er met haar? Esther, lijfeigene van een almachtige stem.

En daar ging de telefoon alweer. De stem klonk gedecideerd en leek geen onzin meer te accepteren. 'Nu is het tijd om je te gaan scheren. Luister goed, dit is wat ik wil dat je gaat doen: ga naar binnen, vul een kommetje met warm water, neem een scheermesje en scheerzeep, balsam, wat je ook gebruiken wilt, mee naar buiten en...'

'Nee!'

'Naar buiten en ga je op het balkon...'

'Nee, nee, nee!'

'We waren het eens: de neuzen stonden de zelfde kant op. Ik was jouw eigenaar, jij deed wat ik zei. Alles wat ik zei, hoe smerig, hoe vernederend, hoe walgelijk ook, je deed het.'

'Nee,' snikte Esther. 'dat niet.'

De stem grinnikte.

'Jawel, dat ook. Dat is de manier waarop je mijn naam zult verdienen. Op het balkon, op je zonnebed ga je je helemaal kaal scheren, zo grondig als je maar kunt. Ik wil geen haartje, geen stoppeltje meer zien. Vooruit, aan de slag!'

Esther kon nu echt niet meer. Ze lag half bewusteloos op het bed, alle kracht was uit haar lijf gevloeid. De stem had weer gelijk. Ze zou het moeten doen, precies zoals het haar opgedragen was. Als een slaaf zonder eigen vrije wil, als een Barbiepop van een perverse volwassene. Er was geen ontkomen aan.

Snikkend rende ze naar binnen. Het liefst wilde ze alle deuren achter zich dichtslaan en op slot doen. In de badkamer ging ze op de rand van het bad zitten. Dit kon allemaal niet werkelijk gebeuren, dit moest een nachtmerrie zijn. Straks zou ze ontwaken, dan zou alles voorbij zijn.

Uiteindelijk deed Esther natuurlijk toch alles wat ze moest doen: eerst scheerde ze in de badkamer met een tondeuse het schaamhaar zo kort mogelijk af, tot er een stoppelveldje ontstaan was, waardoorheen je al heel goed de grote schaamlippen kon zien liggen. Daarna vulde ze een kom met warm water, haalde scheercrème, balsam en een kwast van Tom uit de kast, trok een nieuw mesje uit de verpakking, hing een handdoekje over haar arm en zachtjes snikkend liep ze schoorvoetend terug naar het balkon. Dit waren de langste vijf meters die ze ooit in haar leven had gelopen, het leek vele minuten te duren. Toen ze naar de balkondeur liep, was het alsof de hele wereld vol verwachting toekeek.

Buiten scheen nog steeds de zon en floten de vogels. De achterkant van de flat tegenover was in schaduw gehuld en ze kon nog steeds niet opmaken waarvandaan ze geobserveerd werd.

Ze slikte diep en ging aan de slag. Door de seksuele spanning waren haar handen koud geworden. Haar tepels staken uit zoals nooit tevoren en haar borsten voelden zwaar en groot aan.

Eerst smeerde ze wat crème over haar venusheuvel en in haar liezen. Met de kwast klopte ze alles tot een schuimige laag. Met een van spanning bijna onbeheersbaar bevende hand legde ze het mesje tegen haar huid, en begon te scheren. Achter haar klonk een zachte mannenstem van verbazing en ook boven haar hoorde ze iets. Ze besloot niet op of om te kijken en met haar ogen tegen de buitenwereld beschermd door een grote zonnebril, ging ze verder. Allengs wist ze haar bevende hand wat meer te beheersen. Langzaam maar zeker scheerde ze met korte, stokkende haaltjes haar lies helemaal kaal. Ze zette haar linkervoet op de rand van de ligstoel en ging aan het werk diep tussen haar benen. Voorzichtig trok ze haar schaamlippen recht om ook deze glad te krijgen. Op het stukje tussen haar kut en haar anus schraapte ze de rossige haartjes eveneens weg en na tien minuten was ze daar beneden zo kaal als ze sinds haar elfde niet meer geweest was. Het water in de kom was een mengsel van zeepwater en rode stoppeltjes geworden. Ze legde het mesje erin en droogte haar schoot af. Het bonzen van haar hart was nooit minder geworden. Met een handspiegeltje bekeek ze het resultaat en toen ze zich ervan verzekerd had dat er werkelijk geen haartje meer te zien was, stond ze op en greep de kom. Op dat moment ging de telefoon.

'Wat doe je?' Esther begreep de vraag niet.

'Wat doe je met die kom?' verduidelijkte de stem.

'Nou, naar binnen brengen, natuurlijk.'

'Laten staan. Ga maar lekker liggen.' Op dat moment werd het Esther pas duidelijk wat het werkelijk duivelse gedeelte van het plan was geweest.

'Ik kan die kom toch niet laten staan,' huilde ze, 'straks komt Tom thuis.'

'Nou en?'

'Dan weet hij dat ik, dat ik hier op het balkon...'

'Ja. En wat zou dat? Voor eens en voor altijd, Esther. Of je doet wat ik je zeg, of ik neem stappen waar je nog veel meer spijt van zult krijgen. Hoe vaak moet ik dat nog herhalen? Je hebt door je recalcitrante gedrag nu al een heel forse straf te pakken. Ik bezweer je, laat het niet verder oplopen. Zet die kom en alle scheerspullen terug, ga op je rug op de zonnebed liggen, smeer de pasgeschoren delen nog eens goed in met zonnemelk en laat er een gezond zonnetje op schijnen. En dat bedoel ik letterlijk, meid. Klem je benen niet zo angstvallig tegen elkaar, je moet egaal en streeploos bruin worden, dat is het mooiste.' Esther voelde een bijna fysieke weerstand om haar dijen zelfs maar een beetje uit elkaar te doen.

12