De envelop 17

Verhaal Info
Een pijnlijke strafvoltrekking.
7.2k woorden
4.63
14.5k
1

Deel 17 van de 17 delige serie

Bijgewerkt 04/04/2022
Gemaakt 02/01/2012
Deel dit Verhaal

Lettertypegrootte

Standaard Lettergrootte

Lettertypeafstand

Standaard Lettertypeafstand

Lettertype Gezicht

Standaard Lettertype

Thema Lezen

Standaardthema (Wit)
Je moet Inloggen of Aanmelden om uw aanpassingen in uw Literotica-profiel op te slaan.
PUBLIEKE BÈTA

Opmerking: u kunt de lettergrootte en het lettertype wijzigen en de donkere modus inschakelen door op het pictogramtabblad "A" in de Story Info Box te klikken.

Je kunt tijdelijk terugschakelen naar een Classic Literotica® ervaring tijdens onze lopende openbare bètatests. Overweeg om feedback te geven over problemen die u ervaart of om verbeteringen voor te stellen.

Klik hier

Esther lag op haar balkon te zonnen. Ondanks dat ze de afgelopen weken al aardig wat zon had gekregen, had zich toch heel goed ingesmeerd want als roodharige hield ze een gevoelige huid. Haar buren waren er zo langzamerhand aan gewend geraakt om haar naakt op haar balkon te zien rondscharrelen. De stralen van de zon weerglinsterden in het gouden ringetje dat haar linkertepel sierde.

Ze had haar voeten aan beide zijden van het zonnebed op de vloer gezet en zo had iedereen een prachtige inkijk in haar spiegelglad geharste schoot, waar prominent een grote, rode ring haar clitoris omlijstte. Het vele zonnen had van Esther, die meestal melkblank door het leven ging, een vrouw gemaakt met een gezonde teint en de allergeilste zomersproeten, althans dat vond Tom. Tom was haar man. Esther lag op hem te wachten en ze was gespannen als een snaar.

Dat ze daar zo lag, zo provocerend en exhibitionistisch, pralend met allerlei sieraden die nadruk legden op haar erotische, naakte lijf, was het werk van Donatien, die haar met een serie telelensfoto's gechanteerd had tot de meest vernederende, onwaardige, opwindende dingen. Ze had in zijn opdracht naakt rondgelopen op parkeerplaatsen, loopbruggetjes, erotische beurzen en hotels. Ze had zich laten doorboren in piercingshops, ze had gemasturbeerd ten overstaan van vele tientallen mensen, sommigen in levende lijve aanwezig, de anderen via een webcam meekijkend. Ze had rondgelopen met penen in haar lijf, vibrators, buttplugs, tril-eieren, ze had zich aangeboden aan vier sekshongerige vrienden van Donatien tijdens een orgie van anderhalf uur waar uiteindelijk tweehonderd kijkers over de hele wereld van hadden meegenoten.

Ze had in drie weken onder Donatiens dwang meer seks gehad dan een gewoon mens in twee jaar.

En arme Tom wist helemaal van niets.

Tot nu toe had Esther haar veranderende seksuele gedrag met bluf en flair aan haar man kunnen verkopen, maar haar nieuwste aanwinst, de felrode clitring die tijdens een scherp moment van pijn door een intieme huidplooi was gestanst, zou zijn begrip en liefde voor Esther tot het aller-uiterste gaan testen. En om die reden was zij die middag, ongekend voluptueus zonnebadend in deze gedwongen, provocerende houding, zo verschrikkelijk nerveus dat ze, ondanks de lome juniwarmte op het balkon, lag te trillen als een espenblad en misselijk was van de spanning. Haar huwelijk zou die middag kunnen springen, wanneer Tom thuis zou komen van een dienstreis van een week naar een paar Amerikaanse steden.

Esther hield zoveel van hem dat de gedachte dat ze hem door haar krankzinnige gedrag kwijt zou kunnen raken, haar van een normaal enorm zelfverzekerde, assertieve vrouw tot een beverig, nerveus meisje maakte.

Toen ze de voordeur hoorde opengaan, begon ze pas werkelijk te rillen. Ze geneerde zich verschrikkelijk en de rode kop die ze kreeg had niets met de zon en ook niets met seksuele opwinding te maken.

'Prinsesther,' klonk Toms vaste welkomstgroet vrolijk, 'je wereldreiziger is thuis.' Esther sloot haar ogen en bleef met groeiende schaamte in haar provocerende houding liggen. Ze wierp een bleek glimlachje naar haar man en als begroeting zei ze: 'Lieve Tom, ik hou zo van je.'

Tom staarde verbijsterd naar Esthers kruis, dan naar haar flauwtjes glimlachende gezicht, dan weer naar haar kruis. 'Wat in vredesnaam is DAT? Jezus, wat heb je met jezelf gedaan? BEN JIJ HELEMAAL GEK AAN HET WORDEN?' Wat kon Esther anders dan verder gaan met de bluf waarmee ze tot dan toe steeds, en met succes, Toms verbijstering gecounterd had.

'Een nieuwe piercing. Vind je hem niet mooi?'

Hoofdschuddend greep Tom zijn vrouw bij haar schouders en Esther moest zichzelf verschrikkelijk geweld aandoen om vrolijkheid en zorgeloosheid te blijven veinzen.

'Of ik hem mooi vind of niet, dat doet er niet toe. Wat bezielt je om je zo te verminken?' Weer vluchtte Esther in de brutale leugen: 'Oh Tom, ik kom toch zo enorm tot leven! Ik wil veel meer van mijn lichaam genieten dan tot nu toe. En ik wil dat jij er ook van geniet. Voel eens hoe mooi rond hij aanvoelt, hoe warm hij is van mijn lijf.' En opnieuw wist ze zeker dat het geen echte leugen meer was, al lang niet meer.

Tom had zijn reiscolbertje uitgetrokken en was in overhemd tegenover zijn vrouw gaan zitten. Er pasten net twee zonnebedden met een beetje tussenruimte naast elkaar op het balkon. Hij keek zijn vrouw aan en met een waas van tranen in zijn ogen zei hij: 'Esther, mijn liefste, het is genoeg nu, mij hoef je niets meer wijs te maken. Ik weet alles, ik heb alles door. Ik weet precies waarom je deze dingen allemaal doet, en ik vind dat we er nu een eind aan moeten maken. Vandaag nog.'

Het was alsof de bodem onder Esther werd weggeslagen. 'Jij weet alles? Hoe ben je daar in vredesnaam dan achter gekomen?'

'Nou,' zei Tom schokschouderend, 'zo moeilijk was het nou ook niet. Een kind kan zien waarom je dit alles aan het doen bent. Het moeilijkste was nog om mezelf ertoe te brengen, toe te geven dat ik het door heb. Want dat heeft natuurlijk consequenties.' Hij schudde wanhopig zijn hoofd. 'Maar ik moet wel, anders... zie ik het met ons niet meer zitten.'

'Oh Tom! Het spijt me zo, wil je me vergeven?'

Tom keek vreemd naar zijn vrouw. 'Wat moet ik jou in godsnaam vergeven? Ik bid juist om jouw vergiffenis! Ik hoop dat je mijn vrouw wilt blijven na dit alles!'

Het was alsof Tom en Esther twee verschillende filmscripts te pakken hadden.

'Natuurlijk wil ik je vrouw blijven! Meer dan ooit. Maar wat moet ik jou dan vergeven, lieve Tom?'

'Je wil het natuurlijk letterlijk uit mijn mond horen en je hebt gelijk. Ik kan dat volstrekt begrijpen. Goed dan. Ik weet dat jij probeert ons seksleven nieuwe glans te geven omdat je mij niet kwijt wil raken, zo is het toch? Natuurlijk heb je gemerkt hoe ons seksleven steeds minder enthousiast werd en ik geef toe, dat kwam allemaal door mij. En je hebt natuurlijk zitten speculeren wat daar achter stak.' Tom kon nu zijn tranen niet meer inhouden. 'En je had gelijk, Esther, precies wat jij dacht, zo was het ook. Ik ben een vreselijke ploert geweest. Maar ik ben nu definitief gestopt. Het zal nooit meer gebeuren, ik beloof het je.'

'Tom, je bent langzamerhand hysterisch aan het worden. Waar heb je het over?'

'Je weet niet hoe ze heet, hè? Jessica heet ze, iemand van de andere vestiging, die meestal in onze groep meereist. Afgelopen week was ze er ook weer bij, maar ik heb haar nu verteld dat het afgelopen is. Definitief. Ik wil weer volledig voor jou bestaan, vergeef me, lieve Esther, vergeef me!'

Het was een surrealistische situatie. Een balkon waar een volledig geklede man bittere tranen met tuiten huilde en tegenover hem een volledig naakte vrouw die in een ongecontroleerde, manische hiklach dreigde te stikken. Haar tieten wiebelden ervan. Nooit van haar leven had ze zo vreselijk moeten lachen. Tom begreep er helemaal niets van. Esther stond half op en drukte veertig kussen overal op Toms hoofd.

'Geweldig! Geweldig, Tom, we zijn gered. We gaan winnen!'

'Waar heb je het over?'

'We gaan winnen. Kom mee naar binnen, mijn lief, mijn man, en laten we gaan vrijen. We gaan winnen, we gaan winnen!'

Een paar uur later zaten Tom en Esther in hun favoriete Italiaanse restaurant. Tom had iets meer verteld over zijn affaire met Jessica. Het was een doodgewoon, bijna banaal gevalletje eigenlijk. De voortdurende nabijheid, de gelegenheid, de paar glaasjes tafelwijn teveel tijdens een zakendiner en van het een was met grote voorspelbaarheid het ander gekomen.

'Het begon misschien driekwart jaar geleden,' bekende Tom. 'We zagen elkaar alleen maar op reis, nooit in de tussentijd. Jes werkt op ons kantoor in Enschede. Weet je, het is iets dat haast vanzelf gebeurt. Ik had er nauwelijks controle over. Met een paar collega's in een luxe hotel in een wereldstad. Wie zou niet voor de bijl gaan?' Esther haalde haar schouders op. Zij zou onder die omstandigheden juist niet voor de bijl gegaan zijn. Maar ze had ondertussen natuurlijk wel kilo's boter op haar hoofd.

'Wat me verbijstert,' vervolgde Tom, 'is hoe jij zo opgetogen op mijn bekentenis kunt reageen.'

Tot dan toe had Esther geweigerd een verklaring voor haar gedrag te geven, maar nu moest ook zij met de billen bloot. Eindelijk weer eens in figuratieve zin: ze had onder haar jurk een slipje aan. Ze slikte een paar keer. Nu zou het komen.

'Ik moest zo vreselijk lachen, lieve, lieve Tom, omdat ik met hetzelfde dilemma zat als jij. Ik ben ook een paar keer stout geweest en kon maar niet de moed opvatten om het je te bekennen.'

Esther ging verder met het beschrijven van de vier of vijf avontuurtjes die ze in de afgelopen periode gehad had, en ze zag Toms ogen groot worden. Een kwartiertje lang wisselden ze een paar algemene details uit over hun beider misstappen en toen besloten ze in een overweldigend gevoel van saamhorigheid om het verleden radicaal te begraven.

'Geen verwijten, geen verhitte zoektochten naar oorzaak en gevolg, geen schuldvraag,' zei Tom. 'Gedane zaken, elkaar onder ogen, basta, punt erachter. Geen woord meer erover,' vulde Esther aan. In elkaars ogen zagen ze dat ze het meenden.

Ze waren weer volledig samen en de buitenwereld deed er niet meer toe. Maar de grootste verrassing voor Tom moest nog komen, want op dat moment besloot Esther meteen door te drukken. Ze beschreef de dagen nadat ze voor het eerst een anonieme envelop in haar bus gevonden had en hoe ze allengs steeds vaster in de netten van haar chanteur verstrikt raakte. Nu werden Toms ogen pas echt groot. Esther besloot om volstrekt eerlijk te zijn en sloeg geen detail over. Toen ze aanbeland was bij het moment dat ze haar kweller ontmaskerd had luisterde Tom met extra aandacht toe. Hij was tijdens Esthers biecht al snel tot dezelfde conclusie gekomen als Esther, namelijk dat de chanteur een collega van hem zou moeten zijn. Toen Esther de naam "Donatien" had laten vallen, ging hem geen licht op. Maar toen ze haar Meesters uiterlijk begon te beschrijven, een ietwat kleine, bijna androgyne dandy met een sigarenrookstem en een fatterig doublebreasted colbert dat een hint van borsten verborg, siste Tom onmiddellijk: 'Etienne!'

Esther dacht bij zichzelf: 'Etienne - Donatien... 't Zou zomaar kunnen.'

Tom verduidelijkte: 'Etienne Casterman, een geboren Antwerpenaar die beweert dat hij al vijfentwintig jaar in Nederland woont. Hij kwam een half jaar geleden bij ons op het werk in beeld als een briljante freelance IT-er. Hij heeft een paar forse netwerkproblemen voor ons opgelost.'

Bedachtzaam nam Esther een slokje van haar Barolo. 'Dat zou wel het een en ander verklaren,' gaf ze toe. 'Volgens mij is Donatien heel handig met computers, internetmedia vooral.' Tom sloeg met de platte hand op tafel. 'Dat is hem! Een beetje een griezelige man, vinden we. Is het wel een man? Joep opperde ooit dat hij gecastreerd is. Etienne Castrateman, zoals we hem achter zijn rug om zijn gaan noemen. Hij komt altijd op woensdag en luncht dan met ons mee. Hij is een heel verdienstelijke amateurfotograaf. Liet ons ooit een set foto's van vogels zien die hij met de telelens gemaakt had, dat was knap werk.'

'Ik zal je thuis wat andere foto's laten zien die hij met die telelens gemaakt heeft,' beloofde Esther droog. 'ook geen misselijke kiekjes. En hij stond dus niet bij jullie personeelslijst op de website. Dat verklaart waarom ik hem niet heb kunnen vinden.' Ze legde haar hand op die van Tom en keek hem samenzweerderig in de ogen. 'We gaan hem terugpakken, hè Tom?'

Tom legde zijn tweede hand op die van Esther en grijnsde zuurzoet. 'Reken maar!' Esther legde haar tweede hand op die van Tom en drukte even.

Om voor een tijdje van Donatiens bemoeienissen verschoond te blijven, boekten ze een hotelletje en de volgende dagen ging Esther verder met het opbiechten van alles wat ze onder Donatiens dwang gedaan had. Naast groeiende woede toonde Tom ook een toenemende interesse. Zeker toen Esther blozend moest bekennen dat sommige aspecten van het gedwongen exhibitionisme haar op een onverwachts felle en directe manier hadden opgewonden.

Esther sloeg geen enkel liederlijk detail over. De groepsverkrachting in Donatiens kamer maakte dat Tom eigenlijk meteen in de auto wilde springen om de perverse stalker voor zijn bek te gaan slaan, maar bizar genoeg had Tom bij het aanhoren van de meeste verhalen een bijna permanente erectie, waar Esther in hun hotelkamer op diverse manieren raad mee wist.

'Ook het geldaspect is werkelijk te gek,' zei Esther. 'Voor die eerste sessie heb ik bijna negenhonderd euro ontvangen, en vanochtend zag ik dat Donatien voor de groepsseks bijna tweeduizend heeft overgemaakt! Dat is verdomme veel geld, joh.' Tom knikte op uiterst dubbelzinnige wijze met zijn hoofd. Esther stootte hem aan. 'Heb jij nu geen rare ideetjes, meneertje.' Tom grijnsde bitterzoet.

Ook zijzelf, erkende ze inwendig, werd alweer mateloos geil puur door de herinneringen aan al haar vernederingen. Het leek of Tom dat gemerkt had.

'Ga je het allemaal nog missen?' vroeg hij ineens, terwijl hij de foto's terzijde legde die Esther ter illustratie had meegenomen. Zijn vrouw staarde naar de verte. 'Ik weet het werkelijk niet, Tom. Zou je me ziek vinden als ik ja zou zeggen?'

Tom schudde zijn hoofd. 'Ik vind sommige van je verhalen ongelofelijk opwindend. Ik zou er eerlijk gezegd wel eens bij hebben willen zijn. Zoals toen je voor het eerst een stoot van dat ei kreeg en het hele terras bij elkaar wilde schreeuwen.' Esther glimlachte.

'Ik ben niet de stilste, hè?'

'Understatement van het jaar,' grinnikte Tom. 'Ik zou er heel wat voor over hebben om eens een keer de controle te hebben over zo'n ei.'

'Wie weet...' antwoordde Esther suggestief.

Het was uiteindelijk Tom (wel ongemerkt in de goede richting geleid door Esther, die hem in zijn denkproces telkens een paar passen voor bleef) die een plan ontwierp om meedogenloos wraak te nemen op Donatien en tegelijk voorgoed van de dreiging van diens chantage verlost te zijn. Onder veel gelach en melig gegiechel stelden ze een complete anti-Donatien-strategie op. Steeds meer elementen werden aan de strafactie toegevoegd en Esther werd trotser en trotser op haar man, die zich ontpopte als een geraffineerde samenzweerder met een ongebreidelde fantasie en die, zeer tot Esthers verbazing, plotseling ook genoeg lef toonde om zichzelf in hun perverse plannetjes te betrekken. Het was haast alsof er bij Tom een knop was omgegaan en een latente roeping aan de oppervlakte gekomen was. Wat deed Donatien toch met de geheime fantasieën van zijn medemens?

Het werd een heerlijk lang weekend in het hotel: dan weer stelde Esther een grap voor die Tom bulderend van de lach toevoegde aan de lijst, dan had Tom zelf ineens weer een vilein ideetje dat Esther deed realiseren dat zij niet de enige was die door Donatien seksueel heropgevoed werd.

Ze bezochten diverse gespecialiseerde winkels: een paar seksshops, een winkel in theaterspullen, een keten in huishoudelijke artikelen, een paar computerwinkels. Het was allemaal niet goedkoop, maar met het extraatje van de webcasts konden ze alles prima betalen.

De spannende anticipatie werd steeds groter en als een stelletje schoolkinderen waren ze bezig met hun grote Complot, dat ze allengs met een hoofdletter begonnen uit te spreken. Toen alles voorbereid was, was het wachten op de goede gelegenheid. Esther en Tom spraken af dat Esther hem zou bellen zodra ze een volgende keer bij Donatien ontboden zou worden. Lang zouden ze niet hoeven wachten.

De volgende maandag had Tom nog maar nauwelijks zijn hielen gelicht toen Esther gebeld werd. Met bonzend hart nam ze op.

'Ben je een beetje voor me gevlucht?' klonk het zuigend.

'We hadden een lang weekendje geboekt om Toms terugkeer te vieren. Ik hoef jou toch niet alles te vertellen?' Het bleef even stil.

'Ik vind eigenlijk van wel, lieverd. Dat is een strafpuntje erbij. Je staat nu op vier. Bij tien zal je wat meemaken! Waar ben je nu, ik zie je niet?'

'Ik zit in mijn studeerkamer.'

'Kleed je daar helemaal uit en kom dan het balkon op.'

'Donatien, Meester, het is half tien. Er is nog geen spoor van zon te bekennen op mijn balkon!'

'En vlug een beetje!'

Haar buik zei: 'Doe het nu maar, lekker toch?' Maar Esthers hoofd werd er een beetje misselijk van. Toch trok ze haar T-shirt uit. Haar bh volgde en ten slotte slipte ze uit haar onderbroekje met rode polka-dots. Meer had ze niet aangehad. Naakt liep ze door haar huiskamer naar de balkondeur, die ze openschoof.

'Kom over de railing hangen en als iemand op een van de galerijen jouw kant op kijkt, zwaai je vrolijk naar ze, begrepen?'

Esther zuchtte. Telkens weer een beetje verder. Deze actie kon door een buitenstaander op geen enkele andere wijze meer geïnterpreteerd worden dan als zuiver exhibitionisme, puur en simpel. Er was geen enkele andere reden te bedenken waarom Esther naakt op haar balkon stond, dan om gezien te worden. Het was dat ze wist dat Donatien zijn eigen graf aan het graven was, anders zou ze op dat moment weer vreselijk in de contramine zijn gegaan. Nu onderging ze de vernedering lijdzaam: het zou de laatste in een lange reeks moeten worden.

Ze zag haar kans schoon en besloot direct de zaak te gaan forceren. Met een zekere urgentie in haar stem ratelde ze: 'Ik moet je spreken, Donatien. Het is dringend, het gaat over ons, over het spel. We lopen gevaar.'

Donatien klonk sceptisch. 'Kan dat niet telefonisch?'

'Echt niet. Ik moet je dingen laten zien. Ik kom straks langs. Om...' Esther moest even rekenen hoe snel Tom terug kon zijn, 'om een uur of elf? Als ik mijn boodschappen heb gedaan.' Ze zwaaide naar een oudere man die op de zevende verdieping langs liep en zijn ogen niet kon geloven. Haar borsten deinden vrolijk in de aangename ochtendkoelte. Het bleef lang stil aan de lijn.

'Vooruit dan maar,' klonk het aarzelend. 'Neem dan wel je grootste vibrator mee. En trek niets anders aan dan je nieuwe jurkje uit België.' Onverzadigbaar, die Donatien.

Esther liep terug naar haar studeerkamer, belde Tom en het plan trad in werking.

Om vier over elf belde Esther beneden aan bij Donatien. Tom was buiten beeld van de intercomcamera blijven staan en glipte stiekem mee naar binnen. Hij droeg een enorme tas met spullen.

Bij Donatiens voordeur aangekomen stelde Tom zich verdekt op. Esther belde en zodra Donatien de deur geopend had, sprong haar man tevoorschijn, greep de verbouwereerde en veel kleinere Donatien bij de keel en nam hem in een armklem. Voordat er ook maar één woord gewisseld was, was het drietal binnen en zat Tom bovenop de kleine IT-er. Esther duwde meteen een grote doek in zijn mond en bond die vast met een shawltje.

Donatien was voorspelbaar geweest: op tafel lagen een paar van de handboeien die hij zonder twijfel die middag op Esther had willen gebruiken. Die kwamen nu goed van pas en Tom klikte Donatiens rechterenkel vast aan diens linkerpols. De rechterpols ging vast aan een zware tafelpoot. Toen liet hij hem los.

Er waren nog geen twee minuten verlopen sinds er open gedaan was. Er was nog steeds geen woord gewisseld.

Esther liep de kamer door, stond even stil bij de reusachtige ingelijste foto van haar halfgeopende vagina aan de muur, bladerde een moment door een map met papieren en zette toen een stereo-installatie aan. Ze pakte een cd uit een designstandaard en schoof die in de houder. Vrolijke en opzwepende muziek van Rossini's Willem Tell Ouverture klonk luide door het appartement. Vervolgens liep ze naar de open keuken waar een koffiezetmachine stond.

'Ja, lekker!' riep Tom. Het waren de eerste woorden die vielen. Hij liep naar de tafel met computers en zette alle apparaten aan en gaf een zoekopdracht op alle harde schijven naar plaatjes en bestanden met het woord "Esther" die de laatste zes maanden waren toegevoegd.

Met allebei een kop espresso in de hand gingen Tom en Esther in kleermakerszit op het tapijt zitten tegenover Donatien die, totaal machteloos, ook op de vloer zat.