Ficus

21-10-2016

Een kort verhaal, een onwaarschijnlijk verhaal.

Ik kreeg het niet rond, ik kon het niet geloofwaardig houden. Ik vind het wel een grappig verhaal, daarom post ik het maar. Maar er klopt geen hout van. Ooit doe ik een betere poging, voor nu moeten jullie het hiermee doen.

Veel plezier :)

~~~~~~~~~~

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 was, Noor was toen net geboren.

Ik ging met mijn vader mee en Noor bleef bij mijn moeder. Ik geloof wel dat er in het begin een omgangsregeling was.

Tenminste ik herinner me wel dagen dat ik daar was, maar god, ik was tien.

Mijn moeder kreeg een vriend in Amerika en al snel was ze samen met Noor vertrokken.

Ik moest één keer per maand op de foto, die stuurde pa dan naar ma.

Heel soms kreeg mijn vader een foto terug van Noor.

Als kind had ik er geen boodschap aan, ik was mijn leven aan het opbouwen, vriendjes en lang leve de lol. Ik hield me niet bezig met haar of mijn moeder, ik dacht er nooit aan.

Ik heb een goede jeugd gehad, mijn vader is een lieve man en kreeg een leuke vrouw waar ik geen problemen mee heb, sterker, ik mag haar erg graag en soms noem ik haar gewoon mam, al wil ze dat niet.

Ik heb alleen maar goede herinneringen aan mijn jeugd en heb nooit gevoeld dat ik iets miste.

Uiteindelijk heb ik chemische technologie gestudeerd en werk nu al weer jaren bij een internationale chemiereus.

Toen ik 30 was kreeg ik een promotie.

Ik heb verder niemand, geen huisdieren, niets wat me hier hield.

Ik heb alleen een plastic Ficus.

Dat mijn promotie inhield dat ik zou worden uitgezonden vond ik niet erg.

***

Ik werd gestationeerd in Nigeria, Lagos.

Ik kreeg een huis in een afgesloten compound met bewaking van de a-team.

Tenminste zo noemde ik ze altijd, er zat ook een heuse B.A. tussen. Hoe cool is dat?

Nou ja, dat waren zijn initialen, hij was eigenlijk blank, een lean en mean vechtmachien, maar goed.

In het compound was het saai, er waren wel gelegenheden om uit te gaan, maar ik begaf me ook soms in de stad, iets van het land meekrijgen.

Het is een onveilige stad, Lagos is immens, meer dan 10 miljoen inwoners, de meesten straatarm.

Om daar als rijke blanke rond te gaan lopen is dom, daar kwam ik het tweede jaar achter.

Het was niet eens ver buiten de compound toen ik werd staande gehouden door 3 jongeren.

Ze wilden geld, ik ben geen held dus ik gaf wat ik had.

Twee draaiden zich om en wilden weggaan. De derde bleef staan en keek me aan, hij kantelde zijn hoofd iets alsof hij wat wilde zeggen, hij grijnsde even.

Hij schoot.

Ik werd wakker in het ziekenhuis, een speciaal ziekenhuis, voor expats, vrij luxe. Ik was goed geraakt. Ik was doorboord, een goed overhemd kapot, het was vreselijk.

Nou ja eigenlijk viel het alles mee, ik had een gaatje en wat lapwerk was vereist.

In het ziekenhuis was de verzorging buitengewoon, goed opgeleid personeel, vriendelijk en netjes.

De eerste dag werd mijn verband gedaan door een verpleegster. Ze had even tijd en we maakten een praatje over wat me was overkomen.

Ze was vriendelijk en we hadden een klik.

Haar lach was hemels, ze had een scheve hoektand en dat gaf haar net dat extra stukje mooi.

Ze zat naast mijn bed op een stoel en het zonlicht viel over haar gezicht, de schaduwwerking, haar zachte huid, blonde donshaartjes bij haar oren, ze was oogverblindend.

Nu ben ik een jongen met onopvallende features, dus ik maakte me geen illusies.

De tweede dag was ze er weer, en weer was ze schattig.

Ik keek hoe ze bewoog, ze was klein en rank. Als ze bewoog leek het of ze fladderde, als een elfje. Ze had haar schema wat gewijzigd zei ze en ze had wat langer tijd om met me te praten.

Ze was net klaar met school en was hier terecht gekomen na een stage.

Ik vertelde over mijn exotische bestaan, wat eigenlijk bestaat uit een saaie kantoorbaan in een bloedheet stoffig land.

Het was echt gezellig en ik moest vaak om haar lachen.

Ik keek naar haar kuiltjes in haar wangen, de twinkeling in haar ogen als ze zelf vond dat ze iets grappigs vertelde.

Ik denk dat ik die tweede dag verliefd ben geworden.

's Avonds zat ze weer bij me, haar eten at ze bij mij.

Ik had echt het idee dat ze me leuker vond dan de overige patiënten en ik voelde duidelijk wat voor haar, ik aanbad elke vezel, elke beweging, alles.

Nu zullen jullie allemaal casanova's zijn die natuurlijk meteen hun slag hadden geslagen, maar niet ik.

Ik ben meer het type sukkel. Ik wist niet eens haar naam.

We hadden het over iets uit het nieuws hier, een president uit een naburig land was afgezet en ze vroeg zich af of de onrust zou overslaan toen ik haar aankeek en uit het wilde weg haar naam vroeg.

Ze schoot in de lach en kon haar betoog niet afmaken. Ze prikte in mijn arm en zei dat ik grappig was.

En dat ze Lena heette.

Ik stelde me voor en ze bleef langer dan een paar minuten na haar pauze hangen, ik zocht naar een manier om haar ook buiten het ziekenhuis te kunnen zien.

Ik overwoog zelfs een langer verblijf, mijn oog viel op de vork op haar bord, wat als ik nou...

Ik was verliefd, op Lena, zomaar. Ik bedoel, ja, ik kende haar net een paar uur, maar ik was gewoon echt verliefd.

Ik wilde een analyse hier uitwerken, maar die is er niet.

Alles aan haar was fantastisch. Het gekke plukje haar dat uit haar opgebonden paardenstaart wipte, haar scheve hoektand, haar kuiltjes als ze lachte, haar prachtige blauwgroene ogen of toch haar gefladder. Ik denk alles bij elkaar op de juiste plek.

Lena was een droom.

De derde dag was ze er niet, ik had liggen wachten, maar er kwam een andere verpleegster.

Ik zou die middag ontslagen worden uit het ziekenhuis en wist dat ik haar nooit meer zou zien.

Ik voelde me net een puber, nog geen uur met iemand gesproken en meteen een leven samen plannen, nou ja, bijna.

De weken verstreken en ik was het hele incident al lang weer vergeten, maar Lena was ik niet vergeten.

Als een hunkerende tiener lag ik 's avonds zuchtend op bed, zwelgend in medelijden en andere snottigheden.

Nou zul je denken, je kon toch langs gaan in dat ziekenhuis, hoi zeggen ofzo.

Nou weet je, in mijn hoofd deed ik dat een keer of tien, per uur welteverstaan.

Lena werd een obsessie, in mijn hoofd was ze geperfectioneerd in mijn hoofd was ze perfect, de pest is dat ik in datzelfde hoofd verre van perfect ben.

Na twee maanden, ja, lees je mee? twee maanden! Had ik voldoende lef verzameld. Ik nam een taxi naar het ziekenhuis en keek of ze er was.

Ik vroeg naar een verpleegster Lena maar niemand wist wie ik bedoelde.

Ik heb nog een uur of drie wanhopig buiten gezeten, kijken of ze misschien tussen de continue aan en afvoer van personeel zat.

Ze zat er niet tussen en uiteindelijk ben ik teruggegaan.

Ik was te laat, ik had te lang gewacht.

En dat was dat.

***

We zijn vier jaar verder, ik woon nu alweer een jaar of twee in een omgebouwde boerderij, ik ben branchemanager van de Nederlandse tak geworden en dus wat meer in Nederland.

In de buurt van pa en ma, want sinds ik terug ben noem ik haar eigenlijk alleen nog maar ma, of mam.

Als je lang weg bent besef je wat je mist en zij stond hoog op mijn lijst, misschien zelfs boven pa, zij was mijn moeder.

Ik hou van haar, ze geeft mijn ficus water als ik er niet ben, ding doet het nog steeds.

Ik zat die dag op mijn terras en dronk wat vruchtensap. Ik keek over de velden die aan mijn huis grensden. De wolkenpartijen in Nederland zijn legendarisch, ook die dag.

Ik keek een tijd naar de oranje en blauwe tinten. Nederland is een perfect land.

Mistflarden over de graslanden, konijntjes, buitelend en spelend in de dauw, dat is Nederland

Ik liep tegen een uur of elf naar binnen en sloot de schuifpui. Ik zat op de bank met een glas wijn en nam de post door.

Een hoop onzin en een klein kaartje, een rouwkaart.

Ik opende hem, het was mijn moeder, ik zat er een tijdje mijmerend mee in mijn handen.

Uiteindelijk vouwde ik hem dicht en zette hem weg.

Ze was vandaag begraven, op het moment dat ik naar de wolken keek vond mijn moeder de aarde.

De naam van mijn zus stond er ook op, Eleonora Sanders.

Ik keek naar de achternaam, ze had de achternaam van de man van mijn moeder aangenomen waarschijnlijk, anders had er Van Zanten moeten staan, mijn moeders naam.

Een adres voor bloemen, een telefoonnummer.

Ik had lang niet aan mijn zus gedacht, ik had een zus ja. Ergens ver weg, onbekend maakt onbemind.

Ik keek nog even naar de kaart en ging naar bed.

Mijn moeder was dood, ik weet niet wat ik erover voelde, ik kende haar niet meer, een soort afstandelijke treurigheid.

Ik vond het klote voor Eleonora, of Noor, maar die kende ik al helemaal niet.

In bed lag ik te piekeren, sterfelijkheid en andere onvermijdbare dingen zoals altijd teveel spaghetti koken.

Soms kan je niet slapen en bedenk je allemaal dingen die je had moeten doen, alsof het verleden nog kneedbaar is.

Ik had mijn moeder, mijn echte moeder, nog wel een keer willen ontmoeten.

Ik zou mijn zusje wel een keer willen ontmoeten.

Ik lag een tijdje en toen bedacht ik me dat mijn moeder niet meer mogelijk was maar mijn zusje zou ik kunnen ontmoeten als ik het echt wilde.

Ik dacht erover na en ik sliep in.

***

"Hallo"

"Noor, je spreekt met je broer"

Het was een tijdje stil aan de andere kant van de lijn en ik twijfelde of ik wel slim was geweest.

"Ik wist dat je bestond, dus ik spreek je nu? Ok cool, nou hallo broer, leuk dat je een keer tijd hebt voor me, na 26 jaar"

Ik viel stil, ze klonk boos, niet iets wat ik in mijn hoofd had.

Ik hakkelde wat nog maar ze hing op.

Dat was dat...

***

We zijn weer 2 jaar verder, ik was inmiddels senior branche manager, een nog mooiere baan met een nog mooier salaris.

Een baan weer met weer veel reizen, congressen en dat soort ellende, maar ok, ik deed het.

Voordeel was wel dat reizen korter waren, niet meer gestationeerd in een of andere, door de zon kapot gebeukte, berg ellende.

Ik was uitgenodigd op een congres over polymeren, het was in New York en ik zou daar drie dagen blijven.

Het congres was, tja, interessant zal ik maar zeggen.

De laatste avond zat ik met wat concurrenten in een bar en net toen iemand wilde uitleggen dat zijn polymeer nog beter was dan de voorgaande bejubelde polymeer zag ik in de hoek een glimp.

Mijn hart sprong, ineens flitste mijn herinnering aan Lena mijn hoofd binnen, alsof een dam brak.

Ik dacht dat ik Lena zag, het was een fractie. Ik excuseerde me en zei dat ik naar de wc moest.

Ik wilde naar haar tafel lopen maar ik bedacht me opeens.

Wat als ze het was?

Wat ging ik zeggen?

Zou ze me herinneren?

Nee natuurlijk niet!

Ik draaide terug naar de tafel van mijn collega's toen ik een tik op mijn schouder voelde

"Thijs?"

Het was Lena. Ik ging bij haar aan het tafeltje zitten. Ze wist precies wie ik was, kamernummer en alles.

Het klikte meteen weer, de rest van de avond heb ik mijn concurrenten niet meer gezien, alleen Lena, ze was nog prachtiger dan die laatste dag dat ik haar zag.

Maar, aan alles komt een eind en op een gegeven moment stond Lena op en nam afscheid.

Ik aarzelde, ik kon haar nu niet laten gaan, ik had haar nu al jaren en jaren als perfecte vrouw in mijn hoofd.

Ik stond op en drong aan om met haar mee te lopen. Ja ik de sukkel, durfde dat!

We stonden voor haar appartement.

Zij aarzelde, ik aarzelde.

We keken elkaar aan, een vraag tussen ons in de lucht.

Ik keek in haar ogen en ik zag haar mond, haar lippen, waar ik jaren naar had verlangd.

Ik kuste haar.

We buitelden haar appartement binnen.

We vielen door haar voordeur naar binnen tegen het muurtje van de hal, ik kuste haar nek en ze trok aan mijn overhemd.

Halverwege de woonkamer lag het op de grond nabij het shirtje van Lena.

Halverwege de bank verloor ik denk ik mijn broek, Lena verloor die van haar op de bank toen ik er wanhopig sjorrend werk van maakte.

Ik keek naar haar, Lena lag naakt voor me, ze was perfecter dan mijn fantasie.

Ze was het allermooiste wezentje wat ik ooit had gezien, een elfje, erotisch, betoverend

Mijn ogen gleden voor het eerst over haar perfecte lichaam, ze was slank en klein.

Kleine ronde borsten, haar tepels als kleine harde knopjes op een zacht roze gezwollen tepelhoven, haar slanke taille ging over in haar vrouwelijke heupen.

Spiertjes spanden zich aan rond haar mond, haar glimlach, haar kleine kuiltjes, de twinkeling in haar ogen.

Ze strekte haar armen naar me uit en ik kuste haar, haar naakte lichaam tegen het mijne, haar borsten tegen me aan.

Mijn handen gleden over haar lichaam, over haar taille naar haar heupen.

Zachtjes kussend in haar nek vervolgde ik mijn weg omlaag, naar haar borsten, zachtjes kreunend bood ze me haar borsten aan, gewillig.

Ik streelde haar met mijn tong, haar erecte tepels, haar gezwollen tepelhof in mijn mond.

Ik voelde haar handen over mijn haar, haar dijen langs mijn zij. Ik kuste haar buik, haar strakke gladde buik.

Mijn tong in haar navel.

Ze spreidde zich voor me in anticipatie van wat ik ging doen.

Steeds lager kuste ik, haar gladde uitgesproken venusheuvel.

Zachtjes kreunend liet ze me haar betasten, nemen.

Ik streelde haar gladgeschoren schaamlippen, gezwollen en rood.

Ik opende haar en keek naar haar, ik keek in haar en zij keek naar mij, ik spreidde haar

Ik likte haar. Teder. Plagend. Ze liet zich achterover zakken in de kussens en ik proefde haar, ik dronk haar.

Lena was perfect, ze schokte toen ik over haar klitje likte, zacht kreunend stuurde ze me, ze gebruikte me voor haar eigen genot.

Ik liet me gebruiken, mijn gezicht in haar vrouwelijkheid, haar vrouwelijkheid op mij, schokkend, pulserend, draaiend tot ze luid kreunend klaarkwam.

Haar vocht stroomde uit haar, even overvloedig als haar katachtige gekerm.

Gevangen tussen haar spastisch schokkende dijen likte ik haar tot haar orgasme langzaam wegtrok.

Ze giechelde toen ik naast haar op de bank kroop.

Ik grinnikte, dit was echt de beste seks ooit, met mijn Lena. Ik had nooit meer verwacht haar in mijn armen te hebben en hier was ik.

Zachtjes streelde ze mijn erectie en ze keek me in mijn ogen

"wil je me ontmaagden?"

Ik keek in haar ogen "wil je dat? Door mij?"

Ze knikte en trok me naar zich toe voor de meest passievolle kus die ik ooit heb mogen meemaken.

Ze keek me aan terwijl ik mijn lul zachtjes over haar openstaande vagina wreef, plagerig streelde ik mijn eikel over haar harde klitje en ze schokte met haar lijf onder me.

Ze keek me aan toen ze mijn eikel voor haar opening voelde.

"Neem me, ik wil je in me"

Ik stootte in haar, in één beweging voelde ik haar oprekken, strakke natte warmte rond mijn lul en ze gilde, haar hoofd in haar nek, dierlijk, grommend.

Ze schokte met haar heupen, haar ademhaling oppervlakkig, hees hijgend, kermend, smekend.

Ik nam haar, ik nam mijn Lena. Ik neukte haar hard, passievol en ongenadig.

Pulserende spieren rond mij attendeerde mij op haar nieuwe orgasme en ik keek naar haar, ze verkrampte, haar mond open, oppervlakkige ademtochten een kreet en ik voelde haar rond mij heen klaarkomen.

Grommend spoot ik mijn zaad in haar, straal na straal spoot ik mijn zaad in Lena.

Ik had mijn Lena, genomen, ontmaagd, lief.

Ik voelde mijn liefde, het was weer terug als jaren geleden, dit was de vrouw die ik wilde, die ik moest hebben.

's ochtends werd ik wakker in de hemel, Lena in mijn armen, een fantasie en verlangen van jaren oud.

We knuffelden, ik voelde haar naakte lijf tegen me aan, hunkerend.

Met mijn tong in haar mond rolde ik me op haar en ik neukte haar, ik voelde haar rond me schokken en ze kwam.

Ze stond in haar keuken, naakt, ze maakte ontbijt voor me.

Ik zat alleen in mijn boxershort aan tafel en keek naar haar, ze fladderde.

Mijn perfecte elfje, vrouw van mijn dromen.

Ik was verliefd, serieuze kosmische liefde, zoals wanneer je echte chocomel drinkt, als je dat lust.

We aten samen en ze lachte wel honderd keer haar lach, ik was verliefd.

Verliefd op haar hoektand, haar kuiltjes, haar piekerige haar, ze was mal, ze was fantastisch.

Ik snap dat je iemand niet na één nacht ten huwelijk kan vragen, maar ik had het gedaan, meteen.

Het liefst wilde ik bij haar blijven, de hele dag, mijn hele leven. Maar ja, ik moest een vliegtuig halen, ik had verplichtingen.

En een vlucht van haar!

Ik was stapelverliefd en moest nadenken over mijn emoties.

Ze was perfect maar woonde in New york, en ik?

Een boerenkinkel met een overbetaalde baan in Nederland.

Ik ging mezelf kwetsen als ik van haar zou gaan houden. Ik moest realistisch blijven.

Nietwaar?

En dan nog, één nacht samen, ik dacht alweer meteen aan samen oud worden, looprekken, stoma's en alles.

***

Twee weken later zitten we nu.

Ik sta op schiphol, met een treurig bosje bloemen, geknakt in de drukte.

Ik kijk tussen de massa en ik zie haar

"Lena!"

Ze stuiterde op me af.

Ik sloot Lena in mijn armen en kuste haar daar op schiphol, een kus van liefde, diepe kosmische liefde.

Ik opende mijn voordeur en liet Lena in mijn huis, ze voelde zich meteen thuis zag ik.

Lena liep door de woonkamer en ging op de bank zitten.

Met haar vinger speelde ze met een blaadje van mijn dierbare Ficus.

Hij deed het nog steeds bedacht ik me met gepaste trots.

Ik had Lena bij me, mijn Lena. Ik had haar lief, geestelijk.

Maar ook daar op die bank.

En in mijn slaapkamer.

Lena en ik waren samen, mijn Lena in mijn bed, bij mij.

***

's Ochtends zou ik haar helpen met haar formulieren, ze wilde hier kijken of ze werk vond, ze wilde bij mij blijven, zomaar.

"Hier je volledige naam"

Lena lachte naar me en schreef haar naam op het stippellijntje

"Eleonora Sanders"

~~~~~~~~~~

Beoordelingen en reacties stel ik heel erg op prijs

Dank u

Tot de volgende keer