Het Verjaardagsgeschenk 14

Een kwartier later reden we de grote stad in. Na wat schijnbaar doelloos rondrijden, parkeerde Tristan zijn auto op het drukke Kerkplein. De Grote Kerk van de stad was een immens stuk baksteengotiek met een lange geschiedenis van kerkelijke twisten en troebelen, hier in deze streek waar niet alleen twee landen aan elkaar grensden, maar ook twee bisdommen en zelfs twee godsdiensten, protestants in het noorden, katholiek in het zuiden.

De kerk was voor mij altijd een favoriet plekje geweest vanwege de fraaie wandschilderingen en de serene rust die er heerste midden in de nerveuze drukte van een provinciehoofdstad.

Ik begon me grote zorgen te maken.

We liepen de kathedraal in: Rita en Tristan gekleed in nette kleren, ik nog steeds slechts gehuld in de trenchcoat. Iedereen moest mijn blote kuiten en voeten kunnen zien, maar wat kon ik eraan doen?

We rondden het koor en hielden halt in de kooromgang, waar een reeks van kleinere kapellen naast elkaar de achterzijde van de kerk vormde. Rita draaide zich om en zei: 'Ik ga vast naar de auto. Kom je zo. Tristan?'

'Ik volg je over een paar minuten, schat. Even nog iets regelen, hier.' Het klamme zweet druppelde langs mijn ruggengraat naar mijn bilspleet. Zou Tristan me alsnog zwaar verwonden en voor dood achterlaten, hier in de schemering van de kerk? Of nog erger? Ik wilde om hulp roepen, maar er was op dat moment geen sterveling te ontdekken.

Terwijl hij het snoer hand na hand innam, naderde Tristan me. Toen hij een meter van me af stond, zei hij: 'Zo.' Ik maakte me op om, wanneer het maar mogelijk was, de benen te nemen. Als ik maar van dat stomme stuk nylon af kon, dat nu om een dij geleid werd, mijn ballen pijnlijk naar achteren trok en de voorkant van mijn jas als een tent overeind deed staan.

'Zo,' zei Tristan nogmaals, 'en nu wil ik mijn jas terug.'

Verbijsterd keek ik hem aan. 'Dat kun je niet menen!'

'En wel onmiddellijk.' Nadrukkelijk schudde ik mijn hoofd. Tristans enige reactie bestond uit een nijdige ruk die me bijna door mijn knieën liet gaan.

'Jij moet één ding heel goed begrijpen, Rufus, namelijk dat dit hier,' hij maakte een weids gebaar, 'allemaal gebeurt in plaats van een simpel knieschot. Wil je hier lichamelijk ongeschonden uitkomen? Geef me dan nu mijn jas terug.'

Ik kon het niet. Niet hier, niet in een pompeuze Katholieke Domkerk. Overal, maar niet...

'Niet hier, Tristan. We worden gearresteerd, jullie ook.'

Sluw grijnzend schudde Tristan nu op zijn beurt zijn hoofd. 'Wij niet hoor. Wij zitten veilig in de auto op je te wachten. Wisten wij veel dat je in een vlaag van waanzin naakt de kerk in was gerend?' Plotseling deed een zeer nijdige ruk aan het snoer mij krijsen. 'Wat een mooie schreeuw! Ik zou me eigenlijk maar een beetje stil houden, als ik jou was, want je wil niet teveel aandacht op jezelf vestigen.' Nu stond hij bijna tegen me aan, ik rook zijn adem en voelde het snoer trekken. 'Mijn jas, asjeblieft.'

Ik was murw. Langzaam knoopte ik de trenchcoat los en met dikke, smeerolieachtige tegenzin liet ik hem traag van mijn schouders glijden. Met een kortaffe beweging greep Tristan de jas. Vervolgens sneed hij het snoer ter hoogte van mijn linkerheup door en beende er met vlotte tred vandoor.

Ik stond in de kooromgang van een zestiende-eeuwse kerk, poedelnaakt en met een snoer om mijn kloten, waardoor die obsceen benadrukt onder mijn nu toch echt volledig slap geworden pik kwamen te hangen. Alleen een totaal perverse krankzinnige zou zich op die manier aan de wereld tonen. Een dubbel gestoorde die zoiets in een kerk zou doen!

Zodra Tristan weggelopen was, schoot ik één van de kapellen in en ik verborg me zo goed en zo kwaad als dat kon achter een muf gordijn. Daar probeerde ik in het snoer los te maken, maar in de loop van de ochtend was dat zo strak komen te zitten en had het zich zo diep in mijn huid gesneden, dat ik er zonder mes geen beweging meer in kon krijgen. Ik deed van alles, wurmde van boven en van onder en daarna probeerde ik mijn ballen één voor één door de lus te duwen, wat niet alleen niet lukte, maar nog vreselijk pijn deed ook. Ik keek speurend om me heen of ik in de kapel niet iets scherps kon vonden, maar tevergeefs.

Op dat moment hoorde ik gepraat van mensen. Ik was hier niet langer alleen. Nu zou ik moeten handelen, hoe dan ook! Ik zag helemaal niets dat als een schaamlapje of iets dergelijks dienst zou kunnen doen, slikte en zette toen maar een sprint in. 'Vernedering,' prentte ik mezelf in, 'dit alles is alleen maar vernedering.' Ik stootte bijna mijn knie bij een doldrieste sprong over een hek. 'Lichamelijk houd ik hier niets aan over en mijn geest is sterk genoeg. Uitsluitend vernedering.' Geleid door deze mantra rende ik nu naar het centrale schip van de kerk, daar waar niet alleen de uitgangen zijn, maar waar het ook het drukst met toeristen was. Op dit uur van de dag was het relatief stil, misschien wandelden er tachtig of negentig mensen door het hele kerkgebouw rond. Zeker niet meer dan honderd.

Een groep Japanners met dikke Nikons op hun buik deinsde uiteen toen ik me dwars door hun kudde een weg baande. In mijn ooghoek voelde ik, meer dan dat ik het zag, hoe een fototoestel flitste.

Nog een meter of dertig, dan scherp linksaf, meteen naar rechts, de met dikke, lederen tochtstrippen omlijste deur opengooien en dan zou ik buiten staan, op het Kerkplein. De auto zou rechts aan de zijkant geparkeerd staan, nog eens veertig meter. Ik zou het wel halen.

Een oud begijntje viel flauw toen ik voor haar opdook in de halfopen deur en met enige vaardigheid sprong ik over haar heen. Daar was de buitendeur, de zon, de ...

Waar was de auto gebleven?

Nu werd ik wel heel bleek en het koude zweet deed mijn ruggengraat verijzen tot een pegel. De auto van Tristan was verdwenen. Ik keek het plein af: niets.

Kreten van ongeloof weerklonken achter me en ik kon niets anders doen dan blijven rennen. Geen idee waarheen, maar het was dat, of opgeven en op de kinderhoofdjes van het plein ineenzijgen. Dat nooit.

Ik rende naar het stilste deel van het plein en werd me bewust van een toenemend gejoel. Een reusachtige vent met een kaalgeschoren kop, echt een kolos van een kerel, was verrassend snel achter me aan gaan rennen, terwijl hij de grofste verwensingen over het plein loeide.

Net toen ik geen enkele andere mogelijkheid meer zag dan naar de kade rennen en me in de rivier te werpen, gleed de auto van Tristan langs het trottoir en stopte vlak voor me. Het portier ging open en ik dook naar binnen. Meteen reden we met hoge snelheid de stad uit. Ik hijgde als een afgekeurd karrenpaard en Rita lag op de grond te brullen van het lachen.

Terwijl Tristan optrok, hikte Rita: 'Ik heb van m'n leven nog niet zo'n pret gehad, jongens. Maar nu is het wel afgelopen met het lichte programma, nu wil ik bloed zien.'

Nog steeds weigerde iets in mij serieus te geloven dat Rita van plan was om me blijvende lichamelijke schade te berokkenen, maar nu ik geleerd had dat Tristan bepaald een ruige jongen was die met pistolen rondliep en gemene nekgrepen kende, brokkelde die zekerheid wel langzaam af. Ik vond noties van "bloed zien" dan ook bepaald onheilspellend klinken. En was ik nu wel of niet de enige die gevaar liep? In alle tumult van die ochtend waren mijn zorgen vanzelfsprekend een beetje op mijzelf gericht geweest, maar nu wijdde ik weer één of twee gedachten aan mijn medeplichtige en medegestrafte, mijn kostbaarste bezit en grote liefde, aan mijn arme Paula. Zou ze nog steeds vastgeketend aan ons bed liggen, vroeg ik me af, en moest haar niet een bezoek aan het toilet worden toegestaan en een sneetje brood?

Terwijl we ons stadje weer inreden, vroeg ik ernaar.

'Maak je over haar nu maar geen zorgen,' merkte Rita duister op, 'die is een taaie.'

Ik peinsde toch door. Precies welk deel van mezelf was ik bereid om op te offeren, teneinde Paula ongeschonden te houden? Ik schrok ervan dat ik daar serieus over aan het nadenken was. Het enige juiste antwoord daarop zou natuurlijk moeten zijn: alles! Doe alles met me, als je maar van Paula afblijft! Maar ergens in mij bleef de twijfel knagen. Enerzijds was ik er nog steeds niet honderd procent van overtuigd dat Paula niets van Rita en haar voucher geweten had, en anderzijds: wat kon haar nu helemaal overkomen? Rita was en bleef ten slotte haar moeder en zij zou haar toch zeker niet iets vreselijks aan kunnen doen? Zou ze Tristan toestemming geven om met Paula te doen wat hij wilde? Bij eerdere confrontaties had ze hem verboden om zelfs maar naar Paula's lichaam te kijken. Zou haar wraakzucht zover gaan dat ze Tristan in elk opzicht zijn gang zou laten gaan? Zo ja, besloot ik na enig piekeren, dan moest dat maar: Paula had, sinds ze zich aan mij geschonken had, al heel wat meegemaakt. Ze wekte daarbij de indruk dat haar dorst naar telkens extremere ervaringen zo goed als onlesbaar was en ik wilde er wat om verwedden dat ze het waarschijnlijk zelfs heel opwindend zou vinden om een paar uur lang in de perverse klauwen van Tristan te moeten doorbrengen. Nee, goedbeschouwd had ik helemaal geen idee hoe mijn seksslavin werkelijk in dit alles stond. Steeds keerden mijn gedachten terug naar de vraag in hoeverre Paula betrokken was geweest bij de verkoop van de voucher aan haar moeder. Maar die twijfel vervulde me meteen weer met een heel ander soort twijfel. Want moest ik me niet eigenlijk doodschamen omdat ik aan Paula's onschuld twijfelde?

Ondertussen zat ik daar nog steeds naakt op de achterbank van Tristan's auto, een vals grinnikende Rita naast me, die haar handen bijna achteloos over mijn lijf liet gaan. Dat door die behandeling mijn pik alweer half overeind was komen te staan, spreekt bijna vanzelf. Dat vervloekte gebrek aan zelfbeheersing ook!

De vislijn die in een onontwarbare knoop strak om mijn ballen striemde, maakte dat die patserig en groot naar voren staken. Zo en dan kneep Rita er een beetje in, zodat ik verstoord kreunend ineenkromp. Ik voelde me extreem ongemakkelijk en vreesde de dingen die komen zouden.