Kattenoortjes 01

Verhaal Info
Miauw.
11k woorden
4.78
9.3k
2
2

Deel 1 van de 2 delige serie

Bijgewerkt 06/08/2023
Gemaakt 11/15/2016
Deel dit Verhaal

Lettertypegrootte

Standaard Lettergrootte

Lettertypeafstand

Standaard Lettertypeafstand

Lettertype Gezicht

Standaard Lettertype

Thema Lezen

Standaardthema (Wit)
Je moet Inloggen of Aanmelden om uw aanpassingen in uw Literotica-profiel op te slaan.
PUBLIEKE BÈTA

Opmerking: u kunt de lettergrootte en het lettertype wijzigen en de donkere modus inschakelen door op het pictogramtabblad "A" in de Story Info Box te klikken.

Je kunt tijdelijk terugschakelen naar een Classic Literotica® ervaring tijdens onze lopende openbare bètatests. Overweeg om feedback te geven over problemen die u ervaart of om verbeteringen voor te stellen.

Klik hier

06-11-2016

Tja... weer een verhaal, wat langer dit keer. Een verhaal met veel elementen die thuishoren op dit messageboard, veel komt samen. Ongeloofwaardig uiteraard, maar goed. Dat is het mooie van fantasie, alles kan.

Ik hoop dat jullie plezier beleven aan dit verhaal, als je mij een plezier wil doen, druk op die sterren aan het einde, het is de enige beloning voor een auteur hier. Het geeft me ook een beetje een gevoel welke verhalen gewaardeerd worden.

Nou goed, Laten we van wal gaan met dit nieuwe verhaal, veel plezier

~~~~~~~~~~~~

Een tenger blond meisje baant zich een weg door de drukte. Zorgvuldig ontwijkt ze de mensen in haar schijnbare haast. Ze ziet er onverzorgd uit, haar blonde haar hangt in slierten rond haar hoofd en haar kleren zijn oud en vuil. Ondanks de koude regen van die avond heeft ze slechts een dun zomerjasje aan.

Rillend trekt ze, met haar handen diep begraven in haar zakken, het dunne jasje strakker om haar lijf, het bood geen bescherming meer tegen de kou en de regen. Met snelle passen baant ze zich een weg door de drukte, haar hoofd gebogen om haar vuile gezicht en haar tranen te verbergen.

Het was november en het was al donker aan het worden. De etalages, die in anticipatie op de naderende kerst waren overladen en smekend het winkelende publiek aankeken om geld uit te geven, wierpen hun warme licht op de natte stoeptegels.

De geur van gebak versterkte het knagende gevoel in haar maag toen ze langs de oliebollenkraam liep die daar elk jaar stond. Met een boogje liep ze om de rij wachtende mensen heen. Ze kneep haar ogen dicht, haar hart klopte in haar keel. Ze was koud en had honger. Het leek alsof overal om haar heen liefde en blijdschap was, behalve in haar. Ze was leeg, verlaten, alleen.

De ijskoude regen maakte plaats voor de eerste vlokken sneeuw. Ze smolten direct bij de eerste aanraking met haar huid. Judith rilde en versnelde haar tred, ze kon niet buiten slapen vannacht, niet weer een nacht. Vertwijfeld trok ze haar plan, ze moest warmte vinden, wat te eten.

Snel liep ze de trap af naar het metrostation, de mensen op de trap ontwijkend, haar blik naar de treden gericht. Ze was minderwaardig, een zwerver, vies en vuil. Koud en doorweekt. Een aangename warmte kwam haar tegemoet. Vroeger had ze deze stations nooit echt behaaglijk gevonden maar nu was elke warmte welkom.

Ze wurmde zich door een toegangspoortje van de metro en liep het perron op. Op het uiterste bankje van het perron keek ze naar de passerende metrostellen. Naar de in,- en uitstappende mensen, gelukkig en voorzien van tassen met cadeaus voor hun geliefden. Dit was altijd haar favoriete tijd, het samenzijn met haar familie. Hoe snel alles kon veranderen had ze nooit echt beseft tot het haar overkwam.

Een paar maanden geleden leek haar leven nog perfect en had ze een toevallige passant kunnen zijn op dit station, een zwerver als haar negerend, zoals nu iedereen bij haar deed. Onterechte superioriteit besefte ze nu, ze had hier niet voor gekozen, dit was haar aangedaan.

Ze herinnerde zich hoe ze op dit zelfde station had gestaan. Nog geen half jaar geleden stond ze hier met haar handen vol tasjes, spullen voor in haar nieuwe huisje. Samen met Frank hadden ze hun eerste huisje gehuurd. Het was een klein appartement, met een woonkamer en een kleine slaapkamer, maar het was hun huisje geweest.

Ze had Frank leren kennen op de middelbare school. Hij was een paar jaar ouder dan haar en toen hij was gaan studeren was ze hem uit het oog verloren. Bij toeval waren ze elkaar weer tegengekomen op een vrijdagavond en de liefde was hevig teruggekeerd.

Toen ze net een paar maanden met elkaar hadden waren haar ouders op vakantie gegaan, zonder haar, voor het eerst in haar leven was ze niet meegegaan. Ze hadden het haar gevraagd maar ze wilde liever bij Frank blijven dan met hen naar Curaçao.

In het huis van haar ouders hadden ze een paar weken samengewoond, als een stel. Het waren mooie weken, hun liefde was sterk. De laatste avond hadden ze tegen elkaar gekropen naar de tv gekeken, ze wilde een film zien die ze had gehuurd, maar Frank wilde persé het journaal zien.

Er was een vliegtuig neergestort, direct na het opstijgen, vertrokken uit Curaçao. Ze had Frank vastgegrepen, ze wist het zeker, haar ouders zaten in dat toestel. Frank had voor haar gebeld met het noodnummer, trillend zat ze met het vluchtnummer naast hem. Ze keek hem aan toen hij lijkbleek de telefoon ophing.

Hij knikte naar haar en sloot haar in zijn armen. In een waas waren de dagen aan haar voorbij gegaan, het wachten op schiphol in de speciale ruimte, het nieuws dat er geen overlevenden waren, de uiteindelijke bevestiging dat ze aan boord waren geweest.

De begrafenis was sober, ze hadden alles zelf moeten regelen. Haar broer was jaren geleden geëmigreerd naar Amerika. Ze kende hem niet. Verder was er geen familie meer, zowel haar moeder als haar vader hadden geen broers of zussen gehad waar ze vanaf wist, ze stond er alleen voor.

Frank had haar gesteund en zijn ouders hadden haar verwelkomd in hun familie. Samenwonen was snelle maar logische volgende stap geweest. Frank was alles in haar leven, hij was de enige die ze nog had.

Toen ze net een paar maanden samenwoonden was Judith op een dag vroeger thuis gekomen dan verwacht. Toen ze het appartement binnenliep wist ze meteen dat er iets mis was. Het verraad dat ze had gevoeld toen ze hem in bed vond met een collega, een man nog wel, was snijdend geweest.

In paniek was ze het huis ontvlucht, ze had geen plek om heen te gaan, geen werk, geen familie. Huilend had ze naar alternatieven gezocht, ze kon niet meer terug naar Frank, haar pijn, het verraad was te hevig geweest. Sindsdien leefde ze op straat.

Na een week merkte ze dat haar pas was geblokkeerd, blijkbaar werd ze niet erg gemist door Frank.

***

Tijdens haar overpeinzingen had Judith niet gemerkt dat ze niet meer alleen op het bankje zat.

Een klein aziatisch meisje was naast haar gaan zitten en keek stoïcijns voor zich uit. Ze zat onderuitgezakt met haar handen diep begraven in haar zakken. Ze keek ze samen met Judith naar de voorbijrazende rijtuigen.

"Op welke lijn wacht je?"

De zachte vlakke stem rukte haar uit haar gedachten. Ze keek naast zich naar het meisje.

"Oh, ik zit hier gewoon even"

"Je zit hier al een tijdje, heb je honger?"

Het meisje keek nog steeds stoïcijns voor zich uit. Judith bekeek haar. Ze was gekleed in het uniform van de kiosk even verderop op het perron. Zelfs in het vormeloze pak was het een knap elfachtig meisje.

"Werk je daar?" Judith gebaarde met een wuivende hand naar de kiosk

"Ja, ik heb pauze, je viel me op" Voor het eerst keek het meisje Judith aan. Ze keek lief, haar gezichtsuitdrukking was zacht.

"Waarom?" Vroeg Judith zachtjes terwijl ze het meisje in geïntrigeerd zich opnam.

"Je bent nogal zomers gekleed" ze lachte naar Judith en stond op en gebaarde Judith mee te komen. "kom, ik heb koffie en brood".

Judith volgde haar en verwonderde zich over het gevoel dat de lach van het meisje haar had gegeven.

Achter de Kiosk was een klein kantoortje, het meisje loodste haar naar binnen, onopgemerkt door de collega die achter de balie druk bezig was met klanten. Judith genoot van de warmte en dankbaar pakte ze het bekertje koffie aan.

"Ik heet Mei-Lin" Het kleine tengere meisje stak lachend haar hand uit. Judith schudde haar hand en glimlachte "Hoi Mei-Lin, ik ben Judith" zei ze zachtjes.

Mei-Lin nam plaats op de stoel naast haar en opende haar brooddoos. Ze bood Judith twee boterhammen aan "Hier, het is niet veel, maar ik hoop dat het smaakt".

Judith aarzelde even en keek naar Mei-Lin "Heb je dan zelf wel genoeg?" Ze knikte, "ja ik groei toch niet meer" en gebaarde langs haar lijf.

Ze kon niet langer zijn dan anderhalve meter. Ze glimlachte, "mijn v... ehm, ik bedoel, ex noemde me een hobbit."

Judith schoot in de lach "Vanwege je harige voeten?" De lach van Mei-Lin voelde als warm zonlicht. Judith at haar boterham en dronk haar koffie terwijl ze naar Mei-Lin keek.

Ze had een elfachtig gezichtje met hoge jukbeenderen en amandelvormige ogen.

Na een kwartiertje stond ze op en stak haar hand uit "Dank je wel"

Mei-Lin pakte haar hand en keek haar bezorgd aan "Waar ga je heen Judith?"

Judith glimlachte en keek zelfverzekerd naar Mei-Lin "Oh maak je om mij maar geen zorgen hoor"

Mei-Lin stond snel op en pakte haar hand "Judith?"

Judith keek haar aan en lachte naar Mei-Lin, zonder verder nog wat te zeggen draaide Judith zich om en liep het kantoortje van Mei-Lin uit.

Ze had tenminste wat warms binnen en iets gegeten. Peinzend over de gevoelens die ze had gehad bij elke lach en aanraking van Mei-Lin stapte ze in de eerste de beste metro en stapte drie stations verder uit.

Vlak achter het perron, een klein eindje de tunnel in, was een ruimte. Waarschijnlijk was het gebruikt voor opslag tijdens de aanleg van de tunnel. De deur was niet op slot wist ze. De ruimte bood haar bescherming tegen het weer en ongedierte.

Met haar knieën opgetrokken tegen haar lijf lag ze rillend op een stapel uitgevouwen dozen in de hoek van het hok, een stuk dekzeil als deken over zich heen getrokken. Na een tijdje viel ze uitgeput in slaap.

***

Vroeg in de ochtend werd ze ruw wakker gemaakt. Knipperend door het verblindend licht van een zaklamp duurde het even voor ze zich realiseerde waar ze was. Voor ze iets kon zeggen voelde ze een sterke hand om haar arm en werd ze op haar voeten getrokken.

"Weer een zwerver, Jaap" bromde een diepe stem. Twee dwingende handen om haar armen dwongen haar mee te komen."Je bent nog jong, dame, je hoort niet op straat, kom!"

Ze werd in een busje gezet van het vervoersbedrijf. Na een kort ritje werd ze overgedragen aan de politie.

Ze zat een tijdje in een wachtruimte en haar ogen gleden over de muren die bedekt waren met posters van verschillende overheidscampagnes.

Ze was de enige in de wachtruimte en al snel werd ze een kantoortje binnen geroepen.

Een vriendelijke agente keek haar naar haar vanachter een bureau en stelde haar gerust. Ze stond op en bood haar koffie aan. Geroutineerd typend keek ze naar haar scherm. Na een paar momenten keek ze haar aan "Woon je op straat?".

Judith knikte en nam een slok van haar koffie.

De agente voerde wat dingen en en keek weer naar Judith "Hoe oud ben je?". Judith keek vluchtig naar de agente en daarna weer naar haar bekertje koffie "Negentien, mevrouw"

De agente lachte vriendelijk "Noem me maar Brenda, wat is je naam?"

Verlegen keek Judith naar de agente en met een zachte stem gaf ze antwoord "Judith van der Bergh met een h op het einde"

De agente typte haar gegevens in en keek een tijdje naar haar scherm. "Heb je een paspoort of id-kaart?"

Judith knikte en voelde in haar zak. "Hier" De agente typte wat gegevens over van het kaartje en gaf het haar terug.

De agente scrolde een tijdje en keek aandachtig naar haar scherm "Je bent te oud voor het jeugdprogramma helaas, maar je kan ook niet terug op straat. We moeten wat bedenken Judith"

Judith knikte en keek naar de posters aan de muur, alsof ze zelf niets had geprobeerd te bedenken. Het was hopeloos.

"Heb je familie?" Vroeg de agente zich wegdraaiend van haar computer, Judith in zich opnemend.

Judith schudde haar hoofd "nee niet echt, ik heb alleen een broer maar die woont in Amerika en ik weet niet eens of hij nog leeft".

"Wat is zijn naam?"

"Wat maakt het uit?" Judith keek draaide het laatste restje koffie in haar bekertje en keek naar de draaikolk.

De agente keek ernstig "Heb je ruzie met hem?" vroeg ze met zachte stem. Judith schudde haar hoofd "Nee, ik heb hem nooit gekend, hij is 19 jaar ouder en is vertrokken voor ik geboren werd. Ik heb geen idee waar hij woont, ik weet niet eens of hij nog in leven is"

De agente knikte begrijpend en tikte met een pen tegen haar lip en keek haar lang aan "Misschien kunnen we hem opsporen, zeg me hoe hij heet en ik kan kijken wat ik kan doen voor je"

"Robert" fluisterde Judith terwijl ze in haar lege bekertje keek.

***

Met een beker verse koffie stond ze voor het grote raam van de wachtruimte en keek naar de grijze lucht. Met haar ogen volgde ze de dwarrelende sneeuwvlokken. De warmte van de verwarming tegen haar benen deed haar goed. Alles beter dan weer de ijzige kou in.

Na klein uur riep Brenda haar in haar kantoortje. Breed lachend gaf ze Judith de hoorn van haar telefoon, met haar hand schermde ze het spreekgedeelte af en fluisterde "Robert" terwijl Judith trillend de hoorn overnam van Brenda.

"Hallo?" Judith luisterde naar de stem. Ze keek zenuwachtig naar Brenda. "Hoi" zei ze zachtjes. Brenda streelde haar blonde haar.

"Hey Judith, je spreekt met Robert, ik ben je... broer" klonk de zware maar vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn.

Haar lip trilde "Ja, dat weet ik... ehm... hoe gaat het?"

"Met mij gaat het goed, ik begrijp dat je in de problemen zit?"

"Het zit niet echt mee inderdaad" fluisterde Judith.

"Ik begrijp het, ik kom naar je toe, ik ben er over drie dagen. Ik heb geld overgemaakt naar Brenda, ze zal je het zo geven. Je gaat de komende dagen het hotel in tot ik er ben. Maak je geen zorgen, je had me eerder moeten bellen Judith, alles komt goed"

"Dank je" Fluisterde Judith.

"Geen probleem, ik moet nu wat dingen regelen en kom zo snel mogelijk naar je toe"

Judith gaf de telefoon terug aan Brenda en keek haar aan.

"Dank je Brenda"

"Geen probleem snoes, ik breng je zo naar het hotel, en ik kom je overmorgen ophalen. Ik heb dan toch vrij."

"Je bent lief Brenda"

***

Judith zat op het bed en keek naar het stapeltje geld in haar handen. Zelfs na betaling van de kamer had ze ruim tweeduizend euro in haar handen. Wat moest ze met zoveel geld? Ze begreep niet waarom hij zoveel had overgemaakt.

Ze bekeek zichzelf in de spiegel, haar kleding was vies en oud, versleten door twee maanden op straat. Ze streek haar piekerige blonde haar achter haar oren, pakte de sleutelkaart van de kamer en liep de stad in.

Drie uur later herkende ze zichzelf amper terug. Ze draaide rond haar as voor de spiegel. Ze zag er mooi uit vond ze zelf in haar strakke spijkerbroek en een zwarte wollen coltrui.

Een kapper had haar blonde haar weer in een mum van tijd zijn volle glans en verzorgde uiterlijk teruggegeven, Judith voelde zich ineens weer iemand die ertoe deed.

***

"Twee koffie alstublieft"

Judith keek stralend naar Mei-Lin. Gedachteloos zette Mei-Lin twee bekers koffie op de toonbank en pakte het geld aan. Pas toen ze het wisselgeld terug gaf keek ze haar langer aan. Haar mond viel open en ze sperde haar ogen open. "Judith?"

Breed lachend knikte Judith en schoof een beker koffie haar kant op. "Had je nog te goed, plus eten, hoe laat ben je klaar met werken?".

Mei-Lin lachte en pakte de beker koffie aan "Over een half uurtje, jeetje wat zie je er mooi uit Judith, ik herkende je amper"

Judith keek verlegen naar Mei-Lin terwijl ze een slok koffie nam. Jij ook dacht ze in stilte. Een vreemd gevoel trok door haar lijf, een gevoel dat ze nog nooit had gevoeld voor een vrouw.

"Ik wacht hier tot je klaar bent Mei-Lin"

Judith bladerde door wat magazines terwijl ze Mei-Lin gadesloeg tijdens haar werkzaamheden. Ondanks de vormeloze broek van haar uniform had ze duidelijk een prachtig lijf. Haar lange zwarte haar streelde haar ronde billen als ze bewoog.

Steeds als Mei-Lin zag dat ze keek wierp ze Judith een lach toe. Judith was nog nooit op een vrouw gevallen in haar leven, maar ze voelde de lach van Mei-Lin elke keer door haar lijf trekken als een klein orgasme.

***

Het restaurant van het hotel was luxe, Mei-Lin was duidelijk niet gewend in zo'n omgeving te eten, Judith overigens ook niet.

Verlegen bestelde ze ieder het dagmenu en lieten zich bedienen. Het gesprek was meer dan gezellig, ze hadden een klik. Mei-Lin lachte telkens haar stralende lach naar Judith.

Toen Mei-Lin tijdens het nagerecht haar hand op die van Judith had gelegd had ze haar zwijgend aangekeken.

De streling van Mei-Lin over haar hand en de blik in haar ogen trok door haar lijf richting haar vrouwelijkheid.

Verlegen had ze haar ogen neergeslagen. Mei-Lin had haar hand gepakt en zwijgend naar haar wang gebracht.

Na het eten hadden ze elkaar aangekeken, en beide twijfelend hadden ze afscheid genomen van elkaar.

Judith voelde een leegte toen ze in haar bed lag. Ze dacht aan Mei-Lin, aan haar lach, haar stralende ogen.

Ze gleed met haar vinger tussen haar schaamlippen en verwonderde zichzelf over haar hoeveelheid vocht.

Zachtjes streelde ze haar klitje en al snel kwam ze kreunend klaar, beelden van Mei-Lin op haar netvlies.

Mei-Lin had, toen ze thuis was gekomen, weinig tijd nodig gehad om in haar bed te duiken en zichzelf wild klaar te vingeren met het beeld van Judiths perfecte gezichtje op haar netvlies.

Ze dacht aan haar volle borsten, haar heerlijke lijf en kreunend was Mei-Lin tot haar orgasme gekomen.

Beiden droomden die nacht van elkaar, hoe ze elkaar zouden liefhebben. Smachtend van verlangen naar het onbekende, de liefde van een vrouw.

***

Die ochtend opende Mei-Lin de kiosk en elke voorbijganger werd zorgvuldig bekeken, dit keer zou ze Judith niet missen. Zou ze nog een keer komen?

In gedachten verzonken was Mei-Lin bezig met het plaatsen van de ochtendkranten in het display toen ze een hand op haar schouder voelde. "Twee koffie alstublieft" ze herkende haar stem meteen en breed lachend draaide ze zich om "Judith" ademde ze opgewonden en vloog haar om haar hals.

Judith sloeg meteen haar armen om haar heen en drukte Mei-Lin's lijfje dicht tegen zich aan.

Mei-Lin voelde Judith's lippen over haar oor "ik heb je gemist" fluisterde Judith voor ze zachtjes haar oor kuste.

Kippenvel over haar hele lijf, Mei-Lin smolt in Judith's armen en begroef haar gezichtje in haar nek, zachtje kuste ze Judith en fluisterde in haar oor dat ze haar ook had gemist.

Na momenten lieten ze elkaar pas los, met spijt, het liefst had Judith haar daar ter plekke lief gehad.

Judith bleef de hele dag in de kiosk en keek naar Mei-Lin, ze wist het zeker, Mei-Lin was haar liefde, ze was verliefd op een vrouw, een prachtige vrouw.

Mei-Lin keek naar Judith en wist dat ze verliefd was, elke keer als ze haar blik kruiste lachte ze en voelde ze tintelingen door haar kleine lijfje trekken, naar haar klitje.

Ze had weinig nodig voor een orgasme, ze wist dat elke aanraking haar nu zou laten komen. Haar slipje was drijfnat aan het einde van de dag, het slipje van Judith was in niet veel betere conditie.

Toen de dag er eindelijk opzat voor Mei-Lin sloten ze samen de Kiosk en zonder het te hebben afgesproken liepen ze hand in hand naar het hotel waar Judith haar onderkomen had.

Weer bestelden ze het dagmenu en weer was het gesprek soepel en gezellig, het was alsof ze elkaar jaren hadden gekend, alsof hun zielen elkaar eindelijk hadden gevonden na eeuwen rondzwerven op zoek naar elkaar.

Mei-Lin liet Judith's hand amper los

Na het nagerecht liepen ze stilzwijgend hand in hand naar haar kamer. Zonder woorden hadden ze beide hun verlangen uitgesproken, deze nacht zouden ze niet in eenzaam verlangen naar elkaar doorbrengen, ze wilden bij elkaar zijn.

***

Onwennig keken ze elkaar aan. Voorzichtig streelde Judith een lok van haar gitzwarte haar achter haar oor, Mei-Lin streek met haar duim langs Judith's wang. "Ik heb nog nooit met een vrouw..." fluisterde ze onzeker.

"Ik ook niet..." zei Judith terwijl ze Mei-Lin diep in haar ogen keek, ze wilde dit.

Judith boog zich voorover en teder streelde ze met haar lippen langs de hare. Ze keek haar in haar bruine ogen en kuste haar nogmaals, nu langer.

Twijfelend opende Mei-Lin haar mond en voor het eerst kusten ze beide een vrouw. Hun tongen al snel in een vurige strijd, proevend van elkaar, onderzoekend.