Margot - een oudere dame in leer 03

Helga haastte zich strompelend de woonkamer in met haar slip nog onder haar knieën. De repeterende twin-toon klonk tergend. Hij was al zeker tien keer overgegaan. Nog twee-drie meter en dan zou je het zien. Het gebeurde zo vaak. Zat ze net op de doos, ging de telefoon. En wanneer ze dan uiteindelijk besloot zo goed en zo kwaad als het ging met een afhangend broekje, nat schaamhaar en een nauw gepoetst poepgat van het toilet af te hinkelen om de hoorn nog op tijd te grijpen, dan hoorde ze net nog een irritant rinkeltje, dat van een krukje leek af te vallen. Te laat. Een laatste skippy-huppel en: op tijd.

`Hallo?'

`-'

`Hallo, wie is daar?'

`Is dit het telefoonnummer van Margot Engels?'

Een mannenstem.

`Ja, u spreekt met haar dochter.'

Aan de andere kant van de lijn werd gezwegen. Juist toen ze wilde afbellen, sprak de mannenstem: `Uw moeder is nog niet terug uit de Elzas?'

`Nee.'

Als het moest kon Helga heel goed niets zeggen. Hoewel ze ontegenzeggelijk de voorkeur gaf aan geratel. Soms maakte ze haar moeder hoorndol met haar oeverloze, geagiteerde gezwets. Alweer die stilte aan de andere kant. Nog voor ze kon vragen, wie er nu eigenlijk aan de lijn hing, hoorde ze: `Ik had een afspraak met uw moeder vanavond. Maar wanneer ze er niet is, zal die wel niet doorgaan.'

Helga hoorde hoe teleurstelling doorklonk in de stem. `Maar zeg dan wie u bent.'

`Brands. Joep Brands. Uw moeder en ik hebben in de Elzas kennis gemaakt en ....'

Weer die stilte.

`Maar komt u gerust vanavond. Als ze met u afgesproken heeft, zal ze beslist op tijd zijn.'

Misschien was dit weer een van haar beruchte stommiteiten. Misschien zat die vent alleen wat te verzinnen en was het voor mama al beproeving genoeg geweest om hem tijdens het Hemelvaartsweekeinde van haar lijf te houden. Meer lastposten dan knollen in de vrije wereld en je wist maar nooit. Mama's telefoonnummer was niet geheim. Maar ondanks de stiltes die die Brands liet vallen, klonk de stem haar wel vriendelijk, welhaast vertrouwd in de oren.

`U komt beslist niet voor een gesloten deur, want ik blijf de hele avond.'

Een kort `Oh' en daarna weer stilte.

`Nou u ziet maar. Wanneer mijn moeder u heeft uitgenodigd, dan zult u wel welkom zijn. Dit is haar huis, dus wanneer u komen wilt ...

`Dat is erg vriendelijk. Maar ik ga nu eerst op zoek naar een hotel. Ik bel terug later op de avond. Hartelijk bedankt.'

Opgehangen.

Toen een half uur later de twin-toon Helga weer liet opschrikken, zat ze niet op het toilet, maar lag ze uitgestrekt op de witte berber met een stapel tijdschriften om zich heen. Ze verslond nieuws, achtergronden, achterklap, noviteiten, feiten en weetjes. Zonder krant ging de zon niet op, zonder laatste berichten geen nachtrust. Sores en ellende, prietpraat, een lach en een traan, het weerbericht en na vijf minuten gleed ze tussen krantenkoppen in slaap.

`Hallo?'

`Helga?'

`Mama, waar ben je?'

`Peppenhoven. Ik vermoedde al dat je bij mij was. Is er nog gebeld?'

Nu viel Helga even stil.

`Helga, ben je er nog?'

`Ja-a-ah.'

Ze grinnikte gemeen.

`Doe niet zo stom. Is er gebeld of niet?'

Zo geprikkeld had ze haar moeder al jaren niet spreken horen. In elk geval niet meer sinds die zak dood was. Mama's gemoed en humeur was al tien jaar een toonbeeld van rust en overweging.

`Jij kunt nitroglycerine inslikken en daarna een hoestbui krijgen, het doet je niets', had ze haar moeder al eens toegebeten, toen ze volmaakt kalm had aangezien hoe zij, haar eigen dochter, met Victor, haar ex-man nu, op de vuist was gegaan.

`Zorg jij maar dat je van je Chileen afkomt zonder kleerscheuren', was haar moeders antwoord toen.

`Een zekere Brands. Joep Brands was de naam geloof ik. Hij vroeg belet. Ik heb gezegd dat dat goed, dat hij welkom was. Was dat stom van me? Maar toen zei hij dat hij eerst een hotel zou gaan zoeken en dat hij later op de avond terug zou bellen. Hij klonk teleurgesteld, dat ik en niet jij thuis was. Heb ik een stommiteit uitgehaald? Het was trouwens geen Duitser. Dat hoorde ik meteen. Een Hollander met bijna geen accent. Dat hoor je zelden?'

Een diepe zucht van haar moeder, waar ongeduld en ergernis uit klonk.

`Ik hou mijn mond al. Wanneer hij belt, moet ik iets doorgeven?'

`Die stomme Audi van Max begon ineens te schokken en ik weet niet hoelang het gaat duren. Misschien neem ik wel een taxi. Ik heb geen zin om nog langer tussen die twee kemphanen in te zitten. In elk geval wil ik voor tien uur thuis zijn, zeg hem dat maar. Wat doe jij eigenlijk thuis?'

`Nou niet zo kribbig. Ik dacht Hemelvaart en toen familie en toen dacht ik mama, want dat is alles wat ik nog aan Hemelvaart en familie heb. En bovendien heb ik al bijna tien dagen in mijn eigen woning gelogeerd. Ik mag toch wel blijven?'

Stilte. Nou begon mama ook al. Wat was er aan de hand? Oh, Helga had een antenne voor roddel, kletspraat en klein menselijk leed. En nu was haar eigen moeder het middelpunt van een geheimzinnige affaire. Dat was sinds de dood van die zak werkelijk niet vaak meer voorgekomen.

`Je bent toch niet verliefd? Vertel op, dit is een verrassing, wie had dat durven geloven, mijn eigen mooie moeder loopt in kneuterland tegen de man van haar leven aan. Is-ie mooi, rijk of heeft hij platvoeten?'

`Wanneer hij straks belt, zeg je maar dat hij moet komen. En maak hem ook maar duidelijk, dat, wanneer ik eraan kom, dat jij dan de plaat poetst. En wanneer hij in zijn hotel wil blijven, vraag hem dan het telefoonnummer. Ik zal zorgen dat ik uiterlijk tien uur, half elf thuis ben. Dag schat.'

Waarempel. Ze had opgehangen. Helga was totaal verbluft. Het was raak bij haar moeder. En zij maar denken, dat ze zich altijd zo opdofte om alleen maar nee te kunnen verkopen. Dat ze alle kerels ter wereld een gemene hak wilde zetten, vanwege die zuiplap.

`Joepie', riep Helga.

Ze maakte een sprongetje en dook weer op haar buik en in haar tijdschriften. Haar benen wuifden vrolijk in de lucht. Om de vijf of tien minuten kon ze zichzelf horen snuiven en grinniken.