Monster

Verhaal Info
Hij is niet echt hoor.
11.8k woorden
4.79
10.8k
2
2
Deel dit Verhaal

Lettertypegrootte

Standaard Lettergrootte

Lettertypeafstand

Standaard Lettertypeafstand

Lettertype Gezicht

Standaard Lettertype

Thema Lezen

Standaardthema (Wit)
Je moet Inloggen of Aanmelden om uw aanpassingen in uw Literotica-profiel op te slaan.
PUBLIEKE BÈTA

Opmerking: u kunt de lettergrootte en het lettertype wijzigen en de donkere modus inschakelen door op het pictogramtabblad "A" in de Story Info Box te klikken.

Je kunt tijdelijk terugschakelen naar een Classic Literotica® ervaring tijdens onze lopende openbare bètatests. Overweeg om feedback te geven over problemen die u ervaart of om verbeteringen voor te stellen.

Klik hier

06-11-2016

Dit keer een verhaal over een monster, nou ja, niet echt. Het gaat over een broer en een zus die elkaar intens liefhebben. Over verkeerde beslissingen en onherstelbare fouten. Over spijt en vergeving.

Voor de mensen die op zoek zijn naar snel rukvoer, loop maar door.

Dit verhaal geeft je een paar keer echt een kutgevoel. Tenminste dat deed het bij mij toen ik het schreef. Ik denk ook dat de hoofdfiguren een aantal keer dingen doen die niet te begrijpen zijn, nu zijn mensen geen logische wezens, dus ach.

Als je mijn verhalen wel waardeert, doe mij een lol, klik die sterren aan en laat een reactie achter. Als je het kloteverhalen vindt ook trouwens :-P

Ik realiseer me dat ik dit hele board vol aan het spammen ben, mocht je van mening zijn dat ik op moet lazeren met mijn rommel, laat het me dan ook weten.

Op dit moment zijn nog twee verhalen in de maak, voor je het weet staat dit board straks vol met vergelijkbare verhalen, dus grijp in nu het nog kan ;-)

Nou goed, voor de liefhebbers, veel leesplezier.

~~~~~~~~~~~~~~

Geïrriteerd keek ik naar de vrouw voor me, 'schiet op mens'.

Ze treuzelde bij de bak met uitverkoopjes terwijl de band al een heel stuk leeg was.

'Leg je spullen er dan op, wezenloze zeekoei!' wilde ik uitroepen. Mijn arm leek inmiddels ontwricht door mijn mandje.

Eindelijk begon ze in een tergend tempo met het leeghalen van haar mandje.

Zuchtend pakte ik zelf het bordje voor de volgende klant en legde snel al mijn spullen erachter.

Ik had vanavond dienst en ik moest er over 3 uur al zijn. Ik moest nog eten en de bus halen. Sommige mensen hebben alle tijd, ik haatte de Lidl.

Thuis ruimde ik gehaast mijn boodschappen weg terwijl tegelijkertijd mijn broodje kant&klaar hamburger warm werd in de magnetron, ik hou van voedzaam en gezond.

Aan tafel sorteerde ik de post, een brief, van een grote Nederlandse bank, wat moesten die met mij? Nieuwsgierig opende ik de brief. Het was een uitnodiging voor een sollicitatie. Mijn profiel op monsterboard had hun interesse gewekt, vreemd, ik had dit profiel minstens tien jaar niet meer geupdate.

Ik had een specifieke studie gevolgd in economie met baangarantie. Cum laude afgestudeerd en meteen mijn eerste baan. Na een klein jaar was de droom over en stortte mijn wereld in, ik kwam nergens meer aan de bak en eindigde bij mijn huidige baan.

Inmiddels was ik 42 jaar en had een uitzichtloze carrière in het magazijn van de Ikea. Dingen kunnen verkeren.

***

Donderdagmiddag 3 uur, een gehuurd pak en gekamd haar. Ik keek naar de diepbruine ornamenten van het bureau voor me. Het was een groot kantoor, hoog plafond met een abstract lichtkunstwerk. Aan de muren schilderijen met kleurige non-figuratieve voorstellingen.

Ik wist dat ik kansloos was, ik was immers al 18 jaar niet meer werkzaam in de richting van mijn studie, mijn kennis was waardeloos.

In het begin had ik nog hoop gehad en mijn kennis bijgewerkt aan de hand van zelfstudie, maar het bleek uitzichtloos en uiteindelijk had ik me berust in mijn situatie.

Ik zat tegenover drie mannen en één vrouw, gek genoeg ging het gesprek niet over mijn kennis maar over mijn ambities en type persoonlijkheid.

Een paar korte vragen en ik stond weer buiten, zuchtend wachtte ik op mijn tram, wat had ik dan verwacht? Ik wist zeker dat ik nooit meer wat zou horen.

Waarschijnlijk had ik de eerste vragen al verkeerd beantwoord, ik bedoel normaal krijg je een assessment en een serie onderzoeken op vaardigheden en zelfs dan is het niet zeker dat je bij de eindkandidaten hoort, het wereldje was hard.

In de verte zag ik mijn tram aankomen, ik ging vast staan. Het regende, kleine spatjes kou activeerden om beurten mijn zenuwen, als een tinteling. Ik hield van de regen.

Ik veegde met mijn mouw een deel van het condens van het raam en volgde de druppels langs het raam in hun race naar beneden, fuserend en een grillig pad banend.

Grillig als het verloop van een leven, onzichtbare hindernissen, slechts zichtbaar gemaakt door een plotselinge koerswijziging. Ik dacht aan mijn leven, de onzichtbare hindernis die mijn leven voorgoed had verwoest.

***

Ik ben negen, mijn moeder zit samen met mijn vader aan de keukentafel, beide huilen. Ik moet aan tafel komen zitten.

Zenuwachtig kijk ik ze aan, had ik wat gedaan? Ik kon het me niet herinneren. Dit verdriet was ook groter, ik voelde dat er iets heel ergs was.

Zenuwachtig dronk ik van mijn chocomel en keek om beurten naar mijn vader en moeder.

Mijn moeder keek me lijkbleek aan en zuchtte diep. "Lieve Sven, mamma moet je iets vertellen."

Ze werd stil en begon te huilen. Snikkend viel ze in de armen van mijn vader die ook huilde. Ik wist niet wat ik moest doen en huilde ook, ik wist niet eens waarom.

Na een tijdje herpakte ze zichzelf en hield mijn vaders hand stevig beet terwijl ze me aankeek, ze lachte flauw, tranen liepen uit haar ogen.

"Sven, ik... mamma is ziek, en ik word niet meer beter, lieverd, je moet weten dat mamma altijd van je zal houden, waar ze ook is"

Ik dook in mijn moeders armen en samen huilden we, ik had miljoenen vragen, stelde er geen, ik had alleen maar verdriet.

Die avond viel ik in haar armen in slaap.

***

Drie maanden later zat ik in mijn mooiste kleren.

Ik keek naar mijn vader die huilend over mijn moeders leven vertelde. Ik hoorde niets. Mijn ogen gleden over de witte kist achter hem, mijn moeder, mijn lieve moeder.

Mijn ogen bleven hangen op de grote bos witte rozen met één rode roos in het midden.

Mijn oma zat naast me en hield me vast. Ik had samen met mijn moeder de muziek uitgezocht. Op de tonen van Perfect Day van Lou Reed zag ik mijn moeder verdwijnen, voorgoed.

De weken na de crematie waren een hel, mijn vader zakte langzaam weg en ik voelde me zo alleen met mijn verdriet.

Ik wist zeker dat ik hier nooit meer uit zou komen. Het was zomer, prachtig weer maar alles wat ik deed was oude fotoboeken bekijken, foto's van mijn moeder.

Vaak keek ik naar haar laatste goeie foto, onze vakantie het voorgaande jaar, onbewust van haar lot keek ze lachend en gelukkig in de camera, ik had de foto genomen.

Met mijn vinger streek ik langs haar gezicht, voorzichtig. Elke avond keek ik uren naar haar, om uiteindelijk in slaap te vallen.

***

"Sven, ik wilde je graag voorstellen aan Margriet"

Ik was elf en mijn vader stelde me voor aan zijn nieuwe vriendin.

Ik had al een tijdje door dat er iets aan de hand was, mijn vader was het laatste half jaar een stuk opgeknapt, mijn oude vader was weer langzaam terug aan het komen.

Ik miste mijn moeder nog elke dag, een pijn alsof mijn ziel door midden gesneden werd.

Ik knikte naar haar en ging naar mijn kamer. Ik keek naar de foto van mijn moeder, ik lag op mijn rug op bed. Ik huilde. Mijn vader kwam mijn kamer binnen en ging naast me op bed zitten.

Hij zei niets, legde alleen zijn hand op mijn gezicht en streelde mijn tranen weg.

Margriet bleek geduldig en lief, ze drong zich op geen manier op en had ook niet de intentie mijn moeder te vervangen.

De foto van mijn moeder in de woonkamer bleef waar hij hing.

Na maanden stugheid betrapte ik mezelf er steeds vaker op uit te kijken naar haar bezoek en toen ze bij ons kwam wonen was ik stiekem blij.

Ondanks het schrijnende gevoel dat mijn moeder echt definitief weg was, voorgoed.

***

"Verklaart U Margriet van Buuren aan te nemen tot uw wettige echtgenote en belooft U getrouw alle plichten te zullen vervullen, die door de Wet aan de huwelijkse staat worden verbonden? Wat is daarop uw antwoord?"

Ik hoor mijn vader bevestigend antwoorden. Ik sta naast hem. Ik ben blij voor hem.

Margriet is hoogzwanger en we zijn een gezin, in elk facet voel ik me onderdeel. Ik heb het gevoel dat ik erbij hoor.

Ondanks mijn gemis voelt mijn leven iets completer.

De foto van mijn moeder hangt bij mijn bed.

Margriet heeft samen met mij een mooi lijstje gemaakt en we hadden hem samen opgehangen.

Liefdevol had ze mijn tranen weggekust en mijn haar gestreeld, Margriet was lief, ze begreep mijn verdriet.

Ze voelde zich geen vervanger, ze wilde me liefde geven, de liefde die ik nodig had.

***

Een maand en wat dagen na het huwelijk zat ik in het ziekenhuis, ik wachtte op mijn vader. Hij was bij Margriet, ze was aan het bevallen van mijn zusje, ik was twaalf en ik werd grote broer. Ik keek in mijn zakje snoep en ik pakte een zuur matje.

Bladerend in een dik Donald Duck vakantieboek probeerde ik me voor te stellen hoe het zou zijn, een grote broer zijn.

***

Ik keek in haar wiegje. Zachtjes streelde ik Roos haar wang. Grote blauwe ogen keken me aan. Ze lachte.

Haar kleine handje rond mijn vinger. Margriet legde haar hand op mijn rug. Ik keek haar aan en ik lachte naar haar.

"Ze is lief"

Margriet knikte

"Jij ook"

Ze kuste me op mijn wang en streelde mijn haar. Ik was gelukkig. Mijn vader was gelukkig. We misten mijn moeder intens, maar we hielden van ons nieuwe leven.

Blijkbaar was er voor beide plek. Ze was niet vergeten maar we waren doorgegaan, mijn vader had me gezegd dat ze dat wilde, mijn moeder had me dat ook zelf gezegd.

Nu ik het deed voelde het goed. Mijn moeder was mijn schuilplaats, ik koesterde mijn herinneringen.

Ik was ook gelukkig met mijn nieuwe herinneringen, zonder haar, hoe gek dat misschien ook klinkt

***

"Sven kijk" een zin die ik honderd keer per dag hoorde, en honderd keer keek ik.

Ik zat in mijn examenjaar en Roos was zes. Alles wat ik deed was machtig interessant en terwijl ik zat te leren zat Roos naast me te kleuren. Haar tong uit haar mond, driftig bezig met een tekening voor mij.

Waar ik was, was Roos. Ik vond het prima. Fijn zelfs, ik had haar graag om me heen.

Ik weet dat het raar klinkt voor een jongen van 18, maar een sociaal leven had ik niet echt, en heel eerlijk, het leven dat ik had thuis, samen met mijn vader, Margriet en Roos was ronduit fantastisch.

Ik was een onderdeel, geïntegreerd in iets moois.

***

"Wat wil jij?"

Ik had haar kleine handje in de mijne, ze was 8.

We stonden in de supermarkt voor het rek met het snoep. Roos koos een pak kinderchocola en ik een zak dropjes. Vanavond zouden we het samen opeten terwijl ik haar voorlas uit De Vijf.

Roos woonde zowat op mijn kamer, elk moment dat ik kon las ik haar voor over George en haar hond Tim, haar neven Julian en Dick en haar nichtje Anne op Kirrin eiland.

Ik moet bekennen dat ik de verhalen ook spannend vond, als je ze leest als volwassene bieden ze een nieuw perspectief. Elke keer was ik benieuwd. Enid was een groot schrijfster.

Reuze spannend vond Roos de verhalen, ze kroop helemaal tegen me aan en zo zaten we de hele avond, geen tv nodig, gewoon alleen elkaar en de machtige verhalen van Enid Blyton.

Margriet kwam af en toe drinken brengen voor mijn droge keel en keek lief lachend naar ons.

Toen Roos in slaap was gevallen en ik haar naar bed bracht zat Margriet bij me, samen keken we naar Roos.

"Je bent de beste broer ooit Sven, dank je dat je zo lief bent"

Ik vond het vanzelfsprekend, ik voelde me onderdeel van iets prachtigs, kosmisch.

Ik wist dat mijn moeder trots op me was, liefde is iets moois had ze me geleerd, ze had gelijk.

"Ik doe het graag, ze is alles voor me"

Margriet streek met haar hand door mijn haar en keek me aan.

"Je bent een lieve jongen, ik weet zeker dat je moeder trots op je zou zijn"

Ik pakte haar hand en keek haar aan.

"Ik weet zeker dat mijn moeder blij zou zijn als ze wist hoe lief je was voor mij en mijn vader. Je geeft ons alles, jij bent de reden dat we gelukkig zijn. Jij, samen met Roos."

Ze huilde zachtjes terwijl ik haar in mijn armen hield, Margriet was heilig voor me, bijna zoals Roos, ik zou mijn leven geven voor hen.

***

Tijdens de eerste jaren van mijn studie haalde ik Roos meestal op van school en hoe ouder ze werd hoe meer ze op me vertrouwde, ik was er voor haar, hielp haar met huiswerk en gaf haar raad, ik was haar grote wijze broer.

We waren vrienden voor eeuwig. Achteraf gezien waren die jaren de mooiste jaren uit mijn leven.

Ik was geliefd.

***

"Vind je het erg als ik bij jou kom zitten?"

Verschrikt keek ik op van mijn boek, ik zat in de universiteitsbibliotheek en was verzonken in mijn gedachten.

Ik keek in het gezicht van een engel, blond haar, lichtgroene ogen en de prachtigste sproetjes. Zelfs zonder de sprankelende lach was het plaatje perfect geweest.

Ik stotterde onhandig dat het een openbare plek was. Rood aangelopen keek ik weer snel in mijn boeken.

"Ik heet Sophie" ze ging tegenover me zitten en keek me verwachtingsvol aan.

Ik keek op van mijn boeken en stamelde mijn naam. Ik vroeg me af waarom ze bij mij kwam zitten, er was plek genoeg, maar erg vond ik het allerminst.

Toen ik rond een uur of zes opstond en mijn boeken in mijn tas stopte keek ze me aandachtig aan.

"Sven, zou je het leuk vinden om koffie met mij te gaan drinken?"

***

"Sophie, dit is Roos, Roos dit is Sophie."

We hadden drie maanden verkering en ik had Sophie aan mijn vader en Margriet voorgesteld en nu aan Roos. Roos bekeek haar lang. Ze keek ernstig naar mij.

Ze zei niets.

Sophie sprak als eerste, ze keek lachend naar Roos

"Ik snap dat je bang bent dat ik Sven weg neem van je, maar dat is niet zo, ik hou van jouw broer op een manier waarop jij dat niet kan, en jij houdt op een manier van hem waarop ik dat niet kan. Ik hoop dat je mijn vriendin wil zijn, onze vriendin. Ik zal nooit tussen jou en Sven in staan, nooit"

Ze streelde over haar haar terwijl ze lief naar haar glimlachte. Roos keek haar fel aan. Maar ze zei niets. Ze draaide zich om en liep naar haar kamer, ze sloeg de deur met een klap dicht.

Ik keek haar aan, verontschuldigend.

Sophie lachte lief "ze is 12, het is lastig op die leeftijd"

Ik knikte.

We zouden de tijd nemen om Roos te laten wennen aan de nieuwe situatie.

***

In de loop van maanden normaliseerde Roos redelijk, al bleef er een verandering merkbaar in haar houding, ze was nog aanhankelijker en claimde me steeds vaker.

Sophie en ik hadden het er vaak over en we besloten haar het gevoel te geven onderdeel te zijn van ons.

Tijdens mijn afstudeerceremonie stond ik dan ook met beide dames aan mijn zij. Ik was 24 en cum laude afgestudeerd.

Sophie moest nog een paar maanden, we waren verliefd en de toekomst was prachtig.

Tijdens mijn promotieonderzoek bij een grote bank was mij een contract aangeboden, wat ik meteen had aangenomen.

Ik kon meteen na mijn studie beginnen aan mijn eerste baan.

Na een maand werd mijn contract in een jaarcontract omgezet en kreeg ik het aanbod om tegen een gereduceerd tarief een hypotheek te krijgen.

Die avond ging ik met Sophie uit eten. In het restaurant pakte ik haar hand en vroeg of ze samen wilde wonen met mij.

Binnen twee maanden kochten we ons eerste huis, samen. Het afstuderen van Sophie vierden we in onze slaapkamer.

De liefde tussen ons was diep en passioneel, ik wist dat Sophie de ware was.

Roos sprak niet meer met mij, ze was woest dat ik uit huis was gegaan.

Elke dag probeerde ik het weer maar ze reageerde niet op mijn telefoontjes en als ik langsging bleef ze op haar kamer zitten.

***

"Roos, ik heb kaartjes voor de Efteling, voor ons tweeën, ik wil heel graag dat je meegaat"

Roos keek me aan, ze zat op haar bed, voor het eerst in maanden spraken we weer. Of tenminste, ik sprak met haar.

Ze keek me aan, woest. Opeens klaarde haar blik op, voor het eerst zag ik haar lach weer.

"Ok, ja, ik wil met je mee, leuk"

Ik wilde haar omhelzen maar ik was bang het delicate herstel van onze band te beschadigen. Het was Roos die het initiatief nam en haar armpjes naar me uitstrekte.

Ik knuffelde mijn lieve kleine zusje.

"Oh Sven... ik mis je zo"

Ik streelde haar rug en begroef mijn gezicht in haar haar terwijl ik mijn tranen weg vocht.

"Ik jou ook Roos, en het is helemaal niet nodig, je bent altijd welkom bij ons, Sophie mag je heel erg graag"

Toen ik Sophie zei voelde ik haar verstijven, ik had meteen spijt.

Ik wilde haar loslaten maar ze hing tegen me aan en snikte zachtjes. Ik probeerde haar te troosten maar ik had geen woorden.

De volgende dag zou ik haar ophalen. Toen ik de straat binnenreed stond ze al op met te wachten, een klein meisje met een rugzak en een brede lach, ze zwaaide naar me.

Ze sprong naast me in de auto en we gingen op weg naar de Efteling.

Die dag was fantastisch en tegen zes uur zaten we tevreden op weg terug.

We sloten de avond af met een etentje in een eetcafé vlak bij het huis van mijn ouders en ik zette haar thuis af na haar een dikke kus te hebben gegeven.

***

"Bent u Sven van Zanten?"

Ik stond in de deuropening en keek tegen twee grote politieagenten aan. Ik knikte onzeker.

"Wilt u meekomen?"

Ruw werd ik meegenomen naar het bureau, vanaf dat moment was alles een waas, onwerkelijk.

Ik werd beschuldigd van verkrachting van een minderjarige, Roos had verteld dat we seks hadden gehad.

Mijn vader had meteen aangifte tegen me gedaan.

De volgende dag kreeg ik een bericht van Sophie, ze wilde me niet zelf spreken, ze wilde me nooit meer spreken, ze was weg.

Vlak daarna mijn vader, die wilde me wel persoonlijk spreken.

Hij keek me aan en zei me dat ik dood was voor hem, dat wat ik had gedaan onvergefelijk was.

Ik was onschuldig, onschuldig in voorarrest.

Die twee en een halve week waren de hel, ik twijfelde op een gegeven moment aan mezelf.

Had ik dan toch?

Ik werd behandeld als de grootste crimineel. Elke dag werd ik weer verhoord, drong men aan op een bekentenis.

Ik had niets gedaan!

Pas na drie weken was er een psychiater, niet eens de eerste die Roos had gesproken over het incident. Hij dacht dat er een aan grote waarschijnlijkheid grenzende zekerheid was dat het verhaal van Roos gelogen was.

Tijdens de rechtszaak bleef er niet veel over van haar verhaal en ik was een vrij man, vrij, maar vernietigd.

Sophie heb ik nog wel gesproken, ik heb haar bedankt voor de steun en het geloof in mij.

Mijn vader en Margriet kon ik niet meer spreken, ik kon het verraad en het wantrouwen dat ze hadden gehad in mij nooit meer vergeten.

Roos bestond niet meer voor mij, haar kon ik nooit vergeven wat ze had gedaan.

Ik kwam thuis in een leeg huis, ons huis was leeg.

Op de mat een stapel post, waaronder van mijn werkgever. Mijn contact was per direct ontbonden vanwege slecht functioneren in het eerste jaar.

Ik schudde mijn hoofd en keek naar de brief.

Die maanden kwam ik erachter dat onschuld niet onschuldig is, ik was besmet. Sollicitaties waren zinloos, mijn naam was vernietigd. In de derde maand kon ik de hypotheek niet meer opbrengen. Ik had geen inkomen, ik had niets meer.

Uiteindelijk werd ons huisje geveild door de bank en zat ik met een restschuld van 45.000 euro.

***

Ongeveer vijf jaar later, ik werkte inmiddels een jaar of vier in het magazijn van de Ikea. Het was een vrijdagavond en het was druk. Ik stond bij de uitgiftebalie en overhandigde de mensen hun karren met hun gekochte spulletjes tot ik in een paar bekende ogen keek.

Ze was veranderd, volwassener, knap zelfs, het was Roos.

Haar adem stokte, ze wilde wat zeggen, haar bon in haar hand zweefde doelloos in de lucht.

Mijn ziel vulde zich met diepe haat, duisternis. Het onrecht dat ze me had aangedaan, de leugen, nam mijn ziel over.

Zo professioneel mogelijk pakte ik de bon uit haar hand en liep zwijgend het magazijn in op zoek naar haar kar met spullen.

Halverwege zakte ik door mijn knieën en zat huilend op de grond.

Een collega vond me en hielp me naar de kantine, ze pakte de bon over en gaf me een glas water.

Die avond mocht ik naar huis, ziekteverlof, en terecht, ik kon niet meer denken, niet meer functioneren.