Reünie

De deur van haar badkamer lag half tegen haar bed, de sponning was versplinterd. Mike stond in de badkamer over Julia heen in de douchecabine, zijn handen op haar, Julia gilde en huilde.

Zonder na te denken sprong ik Mike op zijn rug en knelde mijn arm om zijn dikke gespierde nek en ik trok mijn armen zo hard als ik kon aan. Mike brulde en probeerde me van zich af te gooien.

Hij beukte me tegen de muur en liep als een wilde door Julia's kamer met mij op zijn rug als een volkomen geschifte rodeo.

Ik weet tot op de dag van vandaag niet waar ik de kracht vandaan haalde maar ik liet niet los.

Julia's en mijn ouders waren inmiddels ook in haar kamer en begrepen niet helemaal wat er was gebeurd.

Mijn vader en mijn oom trokken me van Mike af en hielden Mike in bedwang. Mijn moeder en Julia's moeder hielden mij tegen. Julia zat snikkend in de douche, hysterisch.

"Wat is hier in godsnaam aan de hand" Brieste mijn oom, hij keek naar mij, naar mijn boxershort.

"heb jij soms.. Mijn dochter? Jij?" hij keek woest naar me.

Ik schudde mijn hoofd en wilde wegkruipen. Nee niet nu, niet dit keer, deze keer verkrachtte een ander uw dochter. De woorden schoten door mijn hoofd, ik was niet veel beter dan Mike, ik had haar een jaar eerder verkracht.

Bevend zat ik op de grond en voelde mijn moeder in mijn arm knijpen

"Zeg me dat het niet waar is Jeroen, zeg het me, bij god"

Ze beefde, ik keek naar haar, hier was ik bang voor geweest. Nu zou alles uitkomen, hoe naast Mike ik ook een verkrachter was. Ik voelde tranen, schaamte, walging.

Julia kwam snikkend uit de badkamer, een kamerjas om zich heen geslagen. Ze keek haar vader aan en pakte zijn arm.

"Nee pa, Mike wilde me verkrachten, Jeroen heeft me juist gered, Jeroen heeft niets gedaan, het is Mike" haar stem trilde en ze barste weer in huilen uit.

Mike brieste woest "Je wilde het Julia, je vraagt er al om sinds je elf bent, je wilde het, net zoals die foto's"

"Elf? Je zusje? Welke foto's?" Mijn oom keek woest naar Mike

"Mike valt me al lastig sinds ik kind was mam, kijk op zijn telefoon"

Julia was gebroken, ze zakte in elkaar en ik wilde zo graag bij haar zijn. Ik had zo'n medelijden met haar, mijn hart viel in stukken uit elkaar.

Mijn tante keek geschokt en liet me los, ze rommelde tussen het hoopje kleren van Mike en vond zijn telefoon.

"Wat is de code?"

Haar stem was fel, dreigend, ze stond voor het gezicht van Mike en hield de telefoon voor hem.

"Zeg het me, toon het me"

"vertel ik nooit, ze liegt, jullie kunnen me niet dwingen mijn code te geven" Lachte Mike dommig.

"Als ze liegt, geef dan de code Mike" mijn tante was hysterisch nu. Mijn oom hield Mike strak tegen de grond, zijn armen op zijn rug. Hij duwde zijn gezicht tegen het tapijt. "Geef die code Mike, of god helpe me, gore verkrachter die je bent"

Ik keek naar mijn tante "probeer zijn geboortejaar eens" ik wist dat het iets simpels moest zijn, geboortedatum, postcode, veel meer kon het niet zijn bij hem, hij is zo dom.

Mike brieste van kwaadheid "godverdomme het komt allemaal door jou, ik vermoord je" Mike begon weer wild te bewegen en probeerde los te komen.

Mijn vader en mijn oom hielden hem met moeite in bedwang.

Tegelijkertijd zakte mijn tante tegen het bed, huilend, klagend "Oh god... oh nee... oh god" ze legde de telefoon weg en hield haar handen voor haar ogen.

Ze barste in huilen uit en kroop naar Julia "het spijt me zo kindje, ik wist het niet, ik zorg dat het goed komt, vergeef me". Julia zat weggedoken in haar armen.

Mijn oom keek mijn tante aan, tranen in zijn ogen "is .. is het waar?"

Mijn tante knikte, haar gezicht was wit weggetrokken "Die foto's... wat hij heeft gedaan, wat hij haar heeft aangedaan, het is afschuwelijk"

Lijkbleek keek mijn oom naar Mike, hij spande zijn handen rond zijn nek en kneep, gillend

"Jij varken, jij ellendig stuk uitschot, ik wil je nooit meer zien, je komt nooit meer in de buurt van ons, van Julia, je bent dood voor me, hoor je me? Dood Mike"

Mijn vader kwam tussenbeide en trok de handen van mijn oom van Mike zijn nek.

"De politie komt, doe dit niet" en hij keek mijn oom in zijn ogen. Snikkend knikte mijn oom.

Ik keek naar mijn moeder, ze was aan de telefoon in gesprek.

Ze keek de kamer in, naar mijn tante. "De politie is onderweg". Mike begon weer te briesen en te schreeuwen dat Julia er om had gevraagd en dat ze een hoer was.

Dat ze seks met iedereen had ook met mij.

Huilend lag hij op de grond, niemand schonk aandacht aan wat hij raaskalde, Mike was verleden tijd.

Hij werd geboeid afgevoerd en begreep het niet "vervaardigen en verspreiden van porno met minderjarigen? Nee, nee dat is niet waar, dit is mijn zusje, dat is anders, ze wilde het zelf" Mike begreep het echt niet. Briesend en brullend werd Mike afgevoerd.

Een paar uur later zijn we vertrokken, er was niets wat we konden doen, het verdriet was zo immens, ik wist niet wat ik moest doen of zeggen.

Zwijgend pakte ik mijn rommel in en liep met mijn koffers langs de kamer van Julia, ik zag haar met haar moeder op de grond zitten. Twee hoopjes ellende, huilend, ik kon niets doen.

Onderweg naar huis voelde ik me zo ongelooflijk rot, ze werd jaren misbruikt door Mike en tot overmaat van ramp kon ik, haar beste vriend, ook zijn handen niet van haar afhouden. Dat gevoel bleef weken hangen, mijn zelfhaat was nog nooit zo groot geweest.

De dingen die ik in de weken na de hele melt-down zijdelings hoorde verkilde mijn hart, het was afschuwelijk wat Mike had gedaan.

Op de computer van Mike waren meerdere afbeeldingen gevonden, ook van andere meisjes. Het bleek dat ze al jaren naar hem op zoek waren, dat de foto's van Julia voorkwamen in een database, dat hij ze had geruild, verhandeld, zijn eigen zusje, kotsmisselijk werd ik als ik eraan dacht.

Elke detail maakte me zieker en zieker tot ik het niet meer aankon en me afsloot. Ik wilde haar helpen, er voor haar zijn, maar ik voelde me geen haar beter dan Mike, ik had haar vorig jaar nota bene zelf verkracht, ik schaamde me zo diep.

***

Ik probeerde Mike van me af te houden maar hij was zoveel sterker, ik wist dat ik geen schijn van kans maakte.

Ik voelde zijn handen over mijn lijf en ik gilde en huilde, hij hield niet op. Net toen ik dacht dat niemand kwam helpen liet hij los, ik zat op de grond in de douche en zag door mijn tranen dat Jeroen om Mike's nek hing. Ik dacht dat Mike hem zou vermoorden, hij beukte hem tegen de muur.

Gillend riep ik om hulp.

Eindelijk kwamen mijn ouders en mijn oom en tante. Mike werd in bedwang gehouden door mijn oom en vader. Mijn vader gilde tegen Jeroen, of hij me had lastiggevallen, ik moest ingrijpen.

Ik vertelde wat Mike had gedaan, alles. Toen mijn moeder de foto's had bekeken omarmde ze me en voelde ik me veilig. Ik huilde tegen haar aan, alle jaren ellende met Mike, en achteraf zelfs tijdens mijn slaap.

Eindelijk wist iedereen wat hij echt was, zijn geheimen waren bekend.

Ergens was ik opgelucht maar ik voelde me ook vies, beschaamd en gekwetst.

Ik zat in de armen van mijn moeder en hoorde Mike afgevoerd worden. Ik kon alleen maar huilen. Jeroen had alles gehoord, wat moest hij van me denken, ik voelde me smerig.

Een paar uur na Jeroen en zijn ouders zijn wij ook vertrokken. In ons huis was de politie aanwezig om spullen van MIke in beslag te nemen.

Later hoorde ik dat mijn foto's verspreid waren op verschillende uitwisselings site's.

Ik wilde verdwijnen, dood.

Ik kreeg therapie, maanden, maar niets hielp, ik voelde me verraden, vies, waardeloos.

Mike had mijn leven verwoest.

Ik kon niemand nog ooit onder ogen komen, ik was een hoer, publiek bezit.

***

Het jaar ging voorbij, mijn moeder had een paar keer nog contact gehad met mijn oom maar de schaamte over wat er was voorgevallen, wat zijn zoon had gedaan was te groot en een eens zo goede relatie was kapot.

Mijn moeder had veel verdriet om alles maar liet haar broer met rust in de hoop dat alles zou bijtrekken, dat hij zich zou hervinden, dat hij haar zou hervinden.

De week van mijn oma's verjaardag brak weer aan en voor het eerst in mijn leven waren er geen plannen. Niets, mijn ouders spraken er niet eens over. De sfeer was klote, mijn moeder was continu op het punt van breken. Mijn vader was stil.

De dag van mijn oma's verjaardag was ik vroeg wakker. Ik lag op mijn rug en ik wilde ineens daar zijn, ik had geen reden. Misschien zocht ik afsluiting.

Ik weet achteraf niet wat me bezielde. Ik pakte de sleutel van het huisje en reed erheen.

Om tien uur draaide ik de parkeerplaats op. Er was niemand, logisch, maar toch registreerde ik het.

Ik liep door het huisje, ik keek in de slaapkamers. Ik stond in Julia's kamer. Beelden van vorig jaar schoten door mijn hoofd. De schaamte van wat ik een jaar daarvoor had gedaan ook weer vers in mijn geheugen.

De deur was los tegen de sponning gezet, provisorisch.

Ik wist dat er sprake was geweest van verkoop, maar dat er uiteindelijk geen besluit was genomen. Dat was waarschijnlijk de reden dat er nog niets aan de schade was gedaan.

Ik was er zeker van dat het huisje dit jaar verkocht zou worden, de traditie was met een klap beëindigd, de familie was versplinterd, zoals het hout uit de sponning.

Ik ging buiten zitten, op de stenen rand van het terras en dacht aan alle jaren die ik hier had doorgebracht.

Hoe Julia in mijn armen in slaap was gevallen, ik denk dat ik veertien geweest moet zijn.

Julia was zeven of acht geweest. Ik was de hele dag met haar op stap geweest nadat ze 's morgens ruzie had gehad met Mike.

Haar moeder was wanhopig geweest. Ik had haar schouderophalend mee op sleeptouw genomen. We hadden die dag gezwommen in het ven, ik had haar uren opgetild en van me afgegooid. Elke keer vloog Julia luid lachend door de lucht om met een grote plons in het water te landen.

Daarna waren we op expeditie door het bos gegaan. Het was de dag geweest waarop we het geheime grasveldje hadden ontdekt.

Julia was in een boom geklommen terwijl ik op mijn rug in het gras had gelegen. Ze had vanaf een hoge tak giechelend eikeltjes op mijn hoofd gegooid.

Toen we eenmaal terug waren was Julia onherkenbaar, ze was zo zwart als een schoorsteenveger, met glimmende ogen had ze haar moeder verteld wat een leuke dag ze had gehad.

Toen ze eindelijk gedouched en weer schoon klaar voor bed was was ze in haar pyama bij me op schoot gekropen.

Na een paar minuten had ik een slapend aapje in mijn armen.

Ik had nog een tijdje bij me gehouden en haar toen aan haar moeder willen geven. Ze vroeg me echter haar op bed te leggen. Ik had haar toegedekt en nog even gekeken naar haar.

Ik heb altijd van haar gehouden alsof het zijn eigen zusje was.

Ik keek uit over de vijver en liet een steentje over het oppervlak dansen. Hoe kon ik zo stom zijn geweest.

***

Het jaar sleepte voort. Mijn ouders waren heel lief voor me en de therapie die ik kreeg leerde me dingen over mezelf, dingen die ik niet wist, of nooit realiseerde.

Maar mijn gevoel werd niet beter. Ik voelde me verraden, vies, misbruikt. Mijn foto's waren verspreid, ik was publiek bezit.

Mijn vader was gebroken, hij was altijd trots geweest op Mike, hij blonk uit in sport, iets dat mijn vader altijd wilde, ook hij was verraden.

Met mijn moeder ging het niet veel beter, haar pijn was dat ze mij niet had kunnen beschermen, dat onder haar ogen haar zoon zich zo had misdragen.

Onze familie was kapot.

Van mijn oom en tante hoorde ik niets, Ik dacht vaak aan Jeroen. Ik huilde om hem, wat moest hij van me denken, hij walgde van me, zoals ik van mezelf walgde.

Logisch, ik was publiek bezit.

Dat Mike voorlopig vast zat en nooit meer in mijn buurt mocht komen was het enige kleine lichtpuntje.

Een paar keer overwoog ik er een einde aan te maken, maar dat kon ik mijn ouders niet aandoen. Ik hoopte vaak dat ik gewoon zou sterven in mijn slaap, je hoort dat wel eens, het leek me genadig.

Mijn verjaardag brak aan, ik wist dat Jeroen niet zou komen, het zou het tweede jaar zijn zonder Jeroen.

Ik lag de hele dag op bed en ondanks dat ik wist dat hij niet kwam bleef ik hopen op een wonder, toen 's avonds zeker was dat hij er niet zou zijn viel ik huilend in slaap.

De week van mijn oma's verjaardag kwam, niemand sprak erover, mijn ouders probeerde zo goed als het ging de dingen zo normaal te laten lopen. Niemand sprak meer over het huisje, over die week, over die dag.

Op de dag dat oma jarig zou zijn geweest was ik vroeg wakker, ik lag op bed en keek naar het zonlicht dat door mijn raam op mijn muur viel.

Stofdeeltjes dansten in het zonlicht. Ik voelde de behoefte om er nog één keer heen te gaan, alleen. Naar de plek waar ik ooit hoop had en gelukkig was, waar de toekomst spannend leek, vol mogelijkheden.

Waar mijn leven en mijn familie versplinterde.

Ik pakte de sleutel van het huisje uit het kastje en stapte in mijn auto. Ik haalde diep adem en startte de motor.

Halverwege twijfelde ik, ik vroeg me af of het wijs was, of ik er goed aan deed, zou ik oude wonden openrijten door naar de plek te gaan waar het was gebeurd? Waar Mike het onuitspreekbare had gedaan?

Aan de andere kant, ik sliep dagelijks op de plek waar Mike de werkelijk onuitspreekbare dingen had gedaan.

Ik draaide de parkeerplaats op en mijn adem stokte, dat was de auto van Jeroen.

Ik wilde omkeren, vluchten. Maar iets dwong me te blijven, de confrontatie aan te gaan, van hem te horen wat ik al wist, dat hij me niet wilde zien, nooit meer, dat ik smerig was.

Ik had behoefte aan zekerheid.

Ik liep het huisje in en liep langs de trap, ik luisterde, het was stil. Jeroen was niet binnen, in de keuken keek ik door het raam. Mijn hart stopte even toen ik hem zag zitten, op de stenen rand, steentjes over het water te laten stuiteren. Ik twijfelde, ik wilde alsnog vluchten.

Ik liep zo stil mogelijk naar buiten. Ik stond achter hem en keek naar hem, naar zijn ademhaling. Ik keek een tijd naar hem, twijfelend tussen vluchten en knuffelen. Mijn lieve Jeroen. Ik voelde een traan rollen. Ik ging naast hem zitten, ik schraapte mijn keel.

"Ey"

***

Ik volgde een steentje en telde het aantal keer dat hij op het wateroppervlak stuiterde voor het zich gewonnen gaf en gewoon weer de zwaartekracht beantwoordde. Plotseling zag in een schaduw naast me.

"Ey"

Een zachte stem, ik wist van wie die was. Ik bleef zitten, keek in de verte en ketste een steentje over het wateroppervlak.

"hoi" zei ik zachtjes zonder naar haar te kijken.

Julia ketste een steentje over het water. We zaten zwijgend naast elkaar, steentjes dansend over het water.

Ik zocht naar woorden, excuses, welk excuus is passend voor verkrachting? Sorry is nogal kaal.

Plotseling voelde ik haar arm rond mijn middel. Ze trok zichzelf tegen me aan en legde haar hoofd op mijn schouder.

"Ik heb je gemist Jeroen" ze wreef met haar gezicht tegen mijn schouder en snoof mijn geur op.

Ik legde mijn arm om haar middel en hield haar stevig tegen me aan. Ik staarde in de verte, de blaadjes van de bomen weerkaatsten het zonlicht, de wind liet ze zachtjes dansen.

De geuren van de zomer en het bos. Ik huilde, plotseling merkte ik het, het was stille schaamte.

"Julia, het spijt me zo van die dag, ik had het nooit mogen doen" zei ik met een zachte stem.

"Je had me nooit mogen verlaten, je had me niet mogen afwijzen en buitensluiten Jeroen. Ik voel me zo alleen, zo verraden" Ze snikte en stond op.

"Nee Julia, wacht" Ik pakte haar hand "ik kon je niet meer onder ogen komen, ik had je betast, je geforceerd" Schokkend zakte ik voorover, mijn armen rustend op mijn benen, mijn hoofd gebogen, ik huilde hard.

Ik voelde haar hand op mijn rug "Jeroen, je hebt niets geforceerd, nog nooit, wat jij deed was wat ik wilde, ik wil het al zo lang en eindelijk kreeg ik het"

Zachtjes aaide ze mijn haar "Je hebt niets gedaan wat ik niet wilde die dag, behalve mij verlaten"

"Het spijt me zo Julia ik kon het niet, ik was zo bang voor wat je zou zeggen tegen me"

Julia pakte mijn hoofd tussen haar handen en draaide me naar haar toe "Wat denk je dan dat ik zou zeggen, Jeroen?"

"Dat ik je heb verkracht, dat ik laf ben, dat je me haat" snikte ik

"Dat ik van je hou?" fluisterde ze

Ik keek haar aan, haar donkerbruine ogen haar hypnotiserende schoonheid. Haar lach, de spiertjes in haar gezicht, god wat had ik haar gemist. Ik zocht naar woorden.

Plotseling voelde ik haar lippen op de mijne, zachtjes likte ze met haar tong over mijn lippen terwijl ze mijn hoofd liefdevol vasthield tussen haar handen.

Ik opende mijn mond iets en Julia zocht mijn tong op, zachtjes likte ze, vragend. Ik gaf antwoord, ik sloeg mijn armen om haar heen en we kusten elkaar. De kus die al zo lang beloofd was.

Ik had Julia in mijn armen, haar lijf tegen me aan en ik voelde haar tong tegen de mijne, dansend. Mijn handen streelden door haar volle haar. Na een paar minuten keken we elkaar hijgend en lachend aan.

"Wauw" lachte ze

"Wauw"

Ik keek in haar ogen, ze lag half tegen me aan. Ik had het mooiste meisje van de wereld, mijn kleine nichtje, tegen me aan.

"Juul?"

Ze knikte en keek me aan

"Ik hou van je" ik zei het terwijl ik diep in haar ogen keek, ik meende het vanuit het diepste van mijn ziel.

Julia keek me aan, geen lach, ze keek ernstig "echt? Ook na wat je weet over mij?"

Ik snapte haar niet "wat weet? Wat bedoel je Julia?"

Ze snikte "dat ik, dat Mike... dat hij mij..." Julia brak en zakte in elkaar.

Ik trok haar bij me, ze huilde diepe halen en ik kon haar alleen maar strelen, zachtjes over haar haar. Na een tijdje huilde ze stil, ik voelde haar schokkende lijfje tegen me aan.

"Julia hoe kun je nou denken dat iemand dat jou kwalijk zou nemen, dat ik jou dat kwalijk zou nemen, ik hou van je, ik haat het dat jou zoveel pijn is aangedaan" en ik kuste haar hoofd, ik snoof de geur van haar haar in me op en streelde haar zachtjes.

"Ga je me nooit meer zo verlaten?" haar stem was zacht

"Nee Julia, ik beloof het je"

"Kom" Julia stond op en nam me bij mijn hand.

***

Ik volgde het steentje dat hij over het wateroppervlak liet stuiteren en ging naast hem zitten. Ik groette hem zachtjes, hij keek niet naar me, hij staarde in de verte. Na een tijdje groette hij me terug.

Ik pakte een handvol keitjes en scheerde ze één voor één over het oppervlak. Het deed me denken aan vroeger, het was fijn om hem naast me te hebben

Na een tijdje sloeg ik mijn arm rond zijn middel en trok mezelf tegen hem aan, ik nestelde mijn gezicht tegen zijn schouder en snoof zijn heerlijke geur op. Ik wreef mijn gezicht in hem en ik zei dat ik hem had gemist. Hij sloeg zijn arm om mijn middel en trok me zwijgend naar zich toe. Ik vleide mijn hoofd tegen zijn borst..

"Julia, het spijt me zo van die dag, ik had het nooit mogen doen" zei hij met een zachte stem.

Ik snapte hem niet, nee natuurlijk had hij me nooit mogen verlaten, hij had me niet mogen afwijzen en buitensluiten. Ik voelde mijn verdriet ineens vergroot. Ik wilde wegrennen ik voelde me zo verraden. Hij pakte mijn hand en hield me tegen. Hij keek naar de grond

"ik kon je niet meer onder ogen komen, ik had je betast, je geforceerd" zei hij huilend, hij zakte voorover met zijn armen op zijn benen, hoofd gebogen. Ik streelde zijn rug

Dus dat was wat hem dwars zat, hij dacht dat hij mij verkracht had.

Al die jaren begreep ik het verkeerd. Ik dacht dat hij door zijn vernedering door Mike niet met me durfde praten. Ik dacht dat hij niet meer met me wilde praten toen bleek wat Mike had gedaan met mij.

Hij dacht dat hij mij verkracht had.

Zachtjes aaide ik door zijn haar en zei hem dat ik het had gewild, dat wat hij deed mijn wil was.

"Het spijt me zo Julia ik kon het niet, ik was zo bang voor wat je zou zeggen tegen me"