Springveer

Dit is mijn tweede verhaal, ik heb het geschreven na en tijdens lijn 36. Ik hoop dat er iemand is die het een mooi verhaal vindt, ik heb in ieder geval plezier gehad met het schrijven. Veel plezier met het lezen ervan :)

********

Wat is het gezegde ook alweer? "Zonder dieptepunten geen hoogtepunten"?

Zoiets in ieder geval, nou die zaterdag 23 juni was zo'n dieptepunt. Het was een prachtige zomerdag en ik had heerlijk uitgeslapen na een lange nacht met vrienden. Ik was verrast geen kater te hebben en keek naar mijn vriendin, mijn aanstaande vrouw, Natasja, die naast mij lag te slapen. Met mijn vingers volgde ik de curve van haar goddelijke lichaam.

Het leven was fantastisch.

Ik had een eigen bedrijf in software applicaties, ik was hiermee begonnen toen ik 19 was en nu was het wonderwel uitgegroeid tot een respectabel bedrijf. Ik was 27 en CEO van een bedrijf met meer dan 30 werknemers en een omzet waar ik nog steeds versteld van stond. Natasja had ik leren kennen via mijn werk, de vonk sloeg snel over en binnen een maand was ze bij me ingetrokken. Natasja was een prachtige vrouw, blond en alles erop en eraan, vrolijk en lief en ook nog eens staalblauwe ogen.

Het leven was werkelijk fantastisch.

Ik had een relatief eenvoudig appartement, maar na ons trouwen zouden we een huis kopen, geschikt voor het gezin dat we zouden krijgen, we hadden er al een paar bezichtigd en er zouden nog vele volgen. Alles voor mijn Natasja. We zouden die zaterdag na de gezamenlijke boodschappen weer een toer maken door de dorpen en wijken die we op het oog hadden, huizenjacht, een hobby die binnen korte tijd was uitgegroeid tot een aangenaam en populair tijdverdrijf.

Het leven was gewoonweg fantastisch.

***

Ik stond net onder de douche toen Natasja op de deur klopte

"Michael?"

"Mike?"

Ik hoorde haar eerst niet maar toen ik haar stem hoorde wist ik dat er iets niet goed was.

"Ja? Wat is er kom maar binnen"

Natasja kwam de badkamer binnen en ik zag meteen dat het mis was, haar ogen waren rood, haar gezicht was lijkbleek.

"Michael... Mike.. "

Ze viel stil en pakte mijn hand.

"Mike, je moeder, haar vriend en je zusje... ze"

Natasja viel stil.

"WAT IS ER MET ZE?" riep ik uit. Dit was niet goed. De wereld begon te draaien en viel in zwarte scherven uit elkaar toen Natasja had verteld wat ze net aan de deur had gehoord van twee agenten.

Mijn moeder en haar vriend hadden een ongeluk gehad op weg naar het jubileum van de dansclub waar mijn zusje al sinds haar jeugd lid was. Een idioot had een baksteen van een viaduct gegooid en die was recht door de voorruit van de auto gegaan. Mijn moeder was op slag dood, haar vriend was uit het raam gelanceerd toen de auto over de kop vloog en was onderweg naar het ziekenhuis overleden en mijn zusje... mijn dierbare kleine zusje lag in kritieke toestand op de intensive care.

Vanaf dat moment was alles een grote waas. Ik zakte door mijn knieen op de grond van de douche en hapte naar adem. Ik weet nog dat Natasja me in haar auto hielp, hoe we het ziekenhuis binnen rende. We hebben uren buiten de kamer gezeten waar ze vochten voor het leven van mijn zusje.

Mijn kleine zusje Vera, de altijd vrolijke kleine Vera. Mijn springveer zoals ik haar plagerig noemde. Wrang bedacht ik me dat ik in ditzelfde ziekenhuis 16 jaar geleden als 11 jarige Vera voor het eerst zag en op slag verliefd was op mijn kleine zusje. Ik heb haar altijd als mijn zusje gezien, vanaf dag 1, ze was mijn halfzusje, maar ik vond dat raar klinken, Veer was gewoon mijn zusje, daar was niets halfs aan.

In dit zelfde ziekenhuis sloot ik Vera in mijn armen en zwoer ik altijd voor haar te zorgen. Haar grote broer! Vol trots had mijn moeder het toegestaan dat ik haar naar buiten droeg en voorzichtig had ik haar kleine babygezichtje gestreeld onderweg naar huis.

En nu zou ik haar in dit zelfde ziekenhuis verliezen. Naarmate de uren verstreken werd ik steeds zekerder dat ik haar inderdaad zou verliezen.

Na 8 zenuwslopende uren kwam eindelijk de arts naar ons toe om ons in te lichten. Hij keek ernstig en de paar wankele scherven die tot dan de restanten van mijn wereld hadden gevormd vielen definitief weg onder mijn voeten.

"U bent de broer? Michael Verbeek?"

Ik knikte en zei zachtjes ja. De arts keek me indringend aan.

"Uw zus is stabiel maar in kunstmatig coma, we hebben de inwendige bloedingen kunnen stoppen en we hebben moeten ingrijpen om de druk op haar hersens te verlichten. Ze heeft diverse botbreuken en de linkerzijde van haar gezicht is deels verbrijzeld"

Ik keek de arts aan en hoorde zijn woorden maar alles wat echt tot me doordrong was dat ze stabiel was... ze was stabiel! Ik wist niet of dat positief of negatief was, dood is immers ook vrij stabiel, maar ik greep die strohalm aan om te voorkomen dat ik verder weggleed in het dal.

"mag ik haar zien?" Vroeg ik de arts. Hij keek streng en schudde zijn hoofd.

"Nee, we zijn nog bezig om de schade te herstellen en ze is sowieso de komende 72 uur in coma, gaat u naar huis en rust, uw zus heeft niets aan u als we u hier moeten opnemen vanwege uitputting... u moet rusten, we houden u op de hoogte"

***

Hoe we thuis zijn gekomen weet ik niet meer, of we wat hebben gegeten weet ik ook niet meer. Ik weet wel dat Natasja me een slaapmiddel gaf en me naar bed bracht. Ik weet dat ik midden in de nacht wakker schrok en meteen naar mijn telefoon greep. Ik had geen tijd nodig om wakker te worden, de ellende was meteen in volle sterkte terug. Mijn moeder was dood, haar vriend was dood. Mijn zusje lag kritiek.

Geen gemiste oproepen...

Ik zuchtte van opluchting, wat zeggen ze ook al weer "geen nieuws is goed nieuws?" ik zakte terug in bed en staarde een tijd naar het plafond.

"Roaar ik kom je opeten" brulde ik terwijl ik haar kamer binnenstapte. Ze moet 9 zijn geweest toen. Giechelend dook ze weg, ik was de draak en zij was de dappere prinses. Ik deed net of ik haar zocht maar ik had haar al lang gezien, ze lag zoals altijd giechelend onder haar dekens en toen ik me omdraaide en met mijn rug naar haar toe stond besprong ze me luid giebelend "ik heb je draak!" riep ze en ik deed net of ik haar niet hield en viel op de grond....

Springveer... het was een bijnaam die haar goed paste, ze was altijd klein gebleven, met blonde haren en smaragd groene ogen. Kleine zomersproetjes en een onverwoestbare glimlach. Vera sprong door het leven zoals die geflipte tijger van Winnie de Pooh. Ondanks mijn gemoed moest ik glimlachen om de herinnering... en nu lag ze daar... als een geknakte vlinder. Ik keek weer op mijn telefoon, 3:00 uur. Ik stapte uit bed en in de woonkamer zette ik de tv aan.

Ik had een hoop te regelen.. De uitvaart van mijn moeder en haar vriend. Mijn vader inlichten, als ik hem kon vinden, waar zou hij zijn? Ik had hem al 18 jaar niet meer gehoord of gesproken. Hij had zichzelf effectief uit mijn leven verwijderd. God, mijn moeder, ik had geen tijd gehad om me volledig te beseffen dat ze dood was. Dat ze er niet meer was.

Ik moest doen wat me te doen stond, eerst een mail naar mijn werk dat ik de komende weken niet aanwezig zou zijn, er was te veel te regelen. Mijn hoofd stond er niet naar wist ik, het kon me geen bal meer schelen.

Ik droomde weer even weg en dacht aan de thee kransjes die ik met Vera had gehad in haar geheime hut midden in de woonkamer. Grappig hoe kinderen denken dat een hut midden in de woonkamer een geheime hut is, alsof niemand je daar kan vinden. Ik paste amper in die hut, ik was twintig terwijl ik daar zat met mijn grote lijf. Toch deed ik het graag voor haar, ze keek altijd zo gelukkig als ik mee deed in haar spel, en ik vond het ook leuk, ze giechelde zo maf met een klein knorretje. Mijn kleine springveer

Een paar jaar later ging ik uit huis, ik zag haar veel minder vaak maar we spraken elkaar veel, ze belde me bijna elke dag om te vertellen wat ze had meegemaakt, en hoe futiel het ook was, ik genoot van haar verhalen. Ik stuurde haar cadeautjes en brieven en elke keer belde ze weer helemaal hieperdepier om me te bedanken.

***

De drie dagen vlogen voorbij in een waas. De uitvaartondernemer, het uitzoeken van de kisten, het was zo onwerkelijk.

Elk moment dat ik kon was ik in het ziekenhuis. De dag na het ongeluk, 24 uur nadat de arts ons haar toestand had verteld, mocht ik bij haar. Ik had gehuild. Ze was zo kapot. Haar haar was afgeschoren om haar schedel te lichten om de druk te ontlasten. Haar gezichtje was paars en gezwollen van de vele breuken. Ik heb nog nooit zo hard gehuild.

Zachtjes had ik haar arm gestreeld en haar gefluisterd dat ik van haar hield, dat alles goed zou komen, dat ze mijn springveer was. Voorzichtig had ik haar gekust.

Maandag was een vreemde dag, ze lag nu 48 uur in coma en ik kon nergens aan denken, maar de uitvaart moest geregeld worden. Half verdoofd had ik alles aangehoord. Donderdag zou de crematie zijn van mijn moeder en haar vriend plaatsvinden.

Ik herpakte mezelf zo goed als ik kon en had hun kennissen en vrienden ingelicht. Naast mijn vader was er geen familie meer en toen besefte ik me dat dat ook gold voor Vera. Ze had, op mij na, niemand meer. Mijn moeders vriend was haar vader en dus was ze met het ongeluk iedereen kwijtgeraakt.

Ik won informatie in bij een bevriende notaris over voogdijschap en het bleek eenvoudig om als broer haar voogd te worden in deze situatie, ik had hem gezegd alles in gang te zetten.

Natasja keek me aan en ik zag dat ze het er niet mee eens was...

"We hadden dit eerst moeten overleggen Mike"

Na een korte stilte keek in in haar ogen

"Er valt niets te overleggen, Natas, ze is mijn zusje en ik zal voor haar zorgen, jij hebt hier geen stem in, sorry"

Natasja zag in mijn ogen dat er geen discussie mogelijk was en ze knikte. Natuurlijk snapte ik wat ze voelde, haar toekomst was ineens anders dan ze zich had voorgesteld, ze zou ineens een pleegdochter hebben van 16 en dat is nogal wat voor een vrouw van 25.

Maar heel eerlijk kon het me niet schelen, ik hield van haar, maar niet zoveel als ik van mijn zusje hield, ik was haar grote broer en ik zou haar beschermen, dat was mijn taak en mijn plicht.

Dinsdag waren Natasja en ik vroeg in het ziekenhuis. Vera zou gewekt worden uit haar coma, ze moest zien dat ik er was als ze haar ogen zou opendoen, en hoe ze er ook aan toe zou zijn, ik zou er voor haar zijn. De arts kon ons niet zeggen of en hoe groot de schade aan haar hersens was. Dat zou moeten blijken uit de tests die ze pas konden uitvoeren als ze volledig bij kennis was.

Rond 5 uur 's middags was het zover. Terwijl ik haar hand vasthield opende ze haar rechteroog, de zwelling rond haar linkeroog verhinderde dat dat oog open kon. Een traan rolde over haar wang die ik met de muis van mijn hand wegveegde. Ik kuste haar zachtjes en fluisterde dat ik van haar hield. Ze kon niet spreken door de zuurstofslang in haar keel en ik zag dat ze niet wist wat er aan de hand was.

Ik keek de arts aan en hij begreep wat ik wilde, hij knikte en zachtjes streelde ik haar wang.

"Vera, lieverd... er is een ongeluk geweest, je ligt in het ziekenhuis en Natasja en ik zijn bij je, ik hou van je"

Vera kneep in mijn arm en ik wist dat ze me begreep en dat ze wist wie ik was. Mijn ziel stroomde vol met hoop en ik liet mijn tranen lopen terwijl ik haar zacht streelde.

Dinsdag en woensdag bleef ik bij haar, ik sliep in een stoel in haar kamer. Ze sliep veel en onderging verschillende testen om te zien hoe haar hersens de klap hadden opgevangen.

Donderdag was de crematie. Ik had Vera niets gezegd, ik kon het niet... De crematie was vreselijk, mijn hart voelde als een zwart stuk ijs. Het was allemaal zo oneerlijk.

Na de crematie wilde ik zo snel mogelijk terug naar het ziekenhuis, om zeven uur was ik weer bij Vera.

Uiteindelijk heeft Vera twee weken in het ziekenhuis gelegen, en ik was bij haar, elk moment van de dag. In die periode kreeg ik voogdijschap over haar. Natasja protesteerde niet en hielp zelfs met het inrichten van haar kamer bij ons in het appartement.

Ik was niet meer op mijn werk geweest en eigenlijk kon het me ook niets schelen.

Vera bleek godzijdank geen hersenschade te hebben opgelopen en zou naar alle verwachting volledig herstellen. In de tweede week vroeg Vera naar haar vader en moeder en ik moest haar vertellen wat ik zo lang mogelijk had uitgesteld.

Vera brak en huilde in mijn armen. Ik streelde haar en fluisterde tegen haar dat ik voor haar zo zorgen en dat ze niet bang hoefde te zijn, ze klampte zich aan mij vast en ik huilde met haar mee.

***

Maandag 9 juli haalde ik Vera op. Een klein geknakt meisje in een rolstoel. Voorzichtig tilde ik haar in mijn auto en we reden naar mijn huis. Ze zei niets maar ik zag dat ze niet op haar gemak was in de auto, ze was getraumatiseerd. Ik vroeg me af of ze ooit weer de oude zou worden en ik vocht tegen mijn tranen.

Dinsdag 10 juli had ik contact met mijn vervanger op mijn werk en vertelde hem dat ik de hele boel zou verkopen, ik wilde mijn tijd volledig aan Vera besteden en wist dat ik voldoende middelen zou hebben na de verkoop.

Eind augustus was de deal rond en had ik voldoende middelen, meer dan voldoende, Google had mijn bedrijf gekocht en ik had veel en veel meer gekregen dan ik had durven hopen.

Ergens die maand tijdens het eten gebeurde wat ik al weken zag aankomen, Natasja en ik hadden steeds vaker meningsverschillen over onze situatie met Vera en die avond barste de bom. Natasja was onredelijk en zinspeelde op het vertrek van Vera. Vera op haar beurt barste in huilen uit en wist zich geen houding te geven.

Ik keek woest naar Natasja

"Ik geef Vera nooit op!"

Natasja's ogen schoten vuur

"Mike, ik meen het... of zij eruit of ik eruit"

ik keek haar aan

"Denk heel goed na over welk ultimatum je me stelt Natasja, want ik denk dat je weet wie er aan het kortste eind trekt"

Natasja keek me woest aan en gooide haar bestek neer op tafel, het ketste af en kletterde op de grond.

"Eerst geef je je bedrijf op, en nu mij? Voor dat snolletje? Wil je haar soms neuken... dat is het he, je wil je zusje liever neuken dan mij"

Haar ogen schoten vuur en de woorden spuugde ze richting Vera die nu ineengedoken schokkend snikte

"Stop hiermee" zei ze zacht.. "Ik ga wel.. Alsjeblieft hou op"

Maar nog voor ze die zin had uitgesproken sprong ik op van mijn stoel.

"Wat zei je Natasja? "Beet ik haar toe terwijl ik haar bij haar armen beetpakte

"Wat doe je Mike? Laat me los... je doet me pijn"

Natasja keek me geschokt aan terwijl ik haar richting de deur sleepte

"Hou je gore bek, trut. jij en ik is voorbij. Ik zet je eruit, je kan morgen je troep komen halen om 1 uur en ik hoef je nooit meer te zien."

Ik was woest en moest me inhouden zodat ik haar geen pijn zou doen... Ik opende de deur de schoof Natasja ruw naar buiten

"Mike... waar moet ik heen... doe me dit niet aan"

Snikken sprak ze die woorden, maar ze had net zo goed tegen de deur kunnen praten, en heel toevallig was dat ook wat ze deed een moment later.

Vera zat timide op de bank, ik hoorde haar zacht snikken toen ik met een zucht naast haar op de bank plofte.

"Ik verziek heel je leven... het spijt me zo Mike"

Ik sloeg mijn arm om haar heen en trok haar naar me toe.

"Doe niet zo raar gekke springveer, je bent juist het enige lichtpuntje in mijn leven, Natasja en ik ging toch niets worden, niets kan tussen ons in staan, je bent mijn kleine zusje, ik hou van je, wat er ook gebeurt"

Zachtjes kuste ik haar voorhoofd en veegde met mijn handen de tranen van haar gezicht.

***

Maanden verstreken en Vera knapte lichamelijk steeds verder op. 15 December zou ze zeventien worden en speciaal voor haar verjaardag had ik bedacht dat het leuk zou zijn om samen een nieuwe inrichting voor haar kamer te gaan uitzoeken omdat wat ze had nu echt te kinderlijk werd, Vera begon echt volwassen te worden.

"Oh Mike, je bent te goed voor me" piepte ze terwijl ze me springend in de armen vloog. Ik moest lachen om haar "Gekke springveer"

In de week erna waren we druk met het verven en behangen van haar kamer en het uitzoeken van meubels. Ze wilde een bureau voor haar schoolwerk waar ze steeds serieuzer mee bezig was en een kingsize bed want tja... rond die leeftijd beginnen vriendjes een serieuze optie te worden, en ik had haar duidelijk gemaakt dat ze wat dat betreft mijn volste vertrouwen had.

De kledingkast die ze uitzocht was werkelijk achterlijk, je kon er zowat in wonen... ik vroeg me af wat je met zoveel kastruimte moest, maar ja, ik heb 5 broeken, 3 truien en wat ondergoed... waarschijnlijk zal ik vrouwen nooit begrijpen...

Veer was dolgelukkig met haar nieuwe kamer, ze was dagen bezig met het schikken en herschikken van haar spulletjes en ik genoot van haar blijdschap. Ik was blij dat ik met zoiets simpels haar een beetje geluk kon geven.

Ze zat inmiddels in 5 vwo en door het thuisonderwijs dat ik had geregeld voor haar tijdens haar herstel had ze minimal achterstand opgelopen. Het leek erop dat ze zonder problemen over zou gaan naar het zesde jaar.

Ze was heel serieus bezig met haar toekomst en ik was dolgelukkig dat ik haar kon helpen.

Het was gezellig met Vera om me heen, en ze hielp in het huishouden, zo goed als het haar lukte. Ze probeerde recepten uit en had duidelijk lol in koken. Ik vond het prima, want het was niet iets dat ik graag deed.

We hadden een goede tijd samen, ik genoot van haar aanwezigheid... God wat was ik dankbaar dat alles goed leek te komen.

Vera was rond februari geheel hersteld, ze liep zonder problemen en de littekens waren zo goed als verdwenen, tenminste voor mij.

Zelf zag ze het litteken rond haar linkeroog en op haar wang als iets afzichtelijks, maar in werkelijkheid viel het alles mee, ze bleef een knappe meid die langzaam volwassen werd.

In maart nam ik haar mee naar een vriend, een plastisch chirurg, we bespraken de opties, want ik begreep hoe onzeker de littekens haar maakten. De kosten zouden niet verzekerd zijn, maar dat kon me niets schelen, ik had middelen genoeg door de verkoop van mijn bedrijf en ik wilde alleen het beste voor Vera.

Ik had gevraagd aan mijn vriend om de kosten van de operaties niet aan haar te vertellen, maar Vera begreep dat dit niet goedkoop moest zijn. Op de weg terug keek ze me aan

"Ik betaal je terug Mike, als ik werk heb betaal ik je alles terug"

Ik grinnikte en keek haar aan.

"Is goed Veer"

En ik gaf haar een knuffel.

Ik had zelf steeds meer tijd over en begon te denken aan de opstart van een nieuw bedrijfje, ik was inmiddels bezig met hardwarematige encryptie en had een goed ontwerp. Het ontwerp bleek succesvol en in de eerste maand had ik al drie klanten die voor een bescheiden maar stabiele omzet zorgden, ik had er lol in, zeker omdat het niet nodig was, financieel gezien.

In mei zou Vera geopereerd worden aan haar littekens in haar gezicht en haar benen. Weer zat ik aan haar bed en herinnerde me de ellende van nog geen jaar terug, nu was alles echter anders en zag ik mijn zusje steeds meer terugkeren naar wie ze was voor het ongeluk.

Tegen de zomervakantie bleek alles hersteld en er was niets meer te zien. Vera was sowieso een prachtmeid, het zou een mooie vrouw worden en ik was blij dat ik haar haar zelfvertrouwen kon teruggeven.

***

Ze had zin in de zomervakantie. Toen ze thuiskwam met haar overgangsrapport knuffelde ik haar en gaf ik haar een enveloppe. In de enveloppe zat een door mij getekende bon.

Ze zat met de bon in haar handen op de bank en bekeek hem met een glimlach. De tekening was kinderlijk, twee stokpoppetjes, 1 met springveren als benen met een pijltje naar het poppetje en haar naam. Naar het andere poppetje stond ook een pijl met hierboven mr/mrs X, in de lucht scheen een lachende zon... Veer schoot in de lach...