Een verwaarloosde vrouw

Maar waar waren de foto's en de video's gebleven? Als Ruud zijn woord had gehouden dan was alles nu verteerd in een allesvernietigende explosie. Maar dat was het nu juist, ze vertrouwde hem niet. Ze durfde er op te wedden dat hij op zijn PC zeker reservekopieën had staan. Terwijl ze haar regenjas uitdeed herinnerde ze zich zijn draagbare computer die altijd op het tafeltje van de slaapkamer van de Timmers stond. Ze herinnerde zich dat Jaap Timmer hen ooit een sleutel van de achterdeur had gegeven, om bij afwezigheid van het echtpaar op het huis te letten. Gek hoe ze daar nooit eerder aan gedacht had.

Het geluk was aan haar zijde. Ze vond de sleutel en had nog de aanwezigheid van geest keukenhandschoenen aan te doen.

Ze hoefde de dennenboompjes slechts opzij te doen en ze stond op de koer van haar buren. De schuifdeur van de veranda stond zelfs open. Ook boven had men het haar gemakkelijk gemaakt. De computertas met alles er op en er aan stond inderdaad op de plaats waar ze hem verwacht had. Snel griste ze hem mee.

Terug in haar woonkamer zette ze de televisie aan, denkend wat ze met de computer zou doen, terwijl ondertussen rechtstreekse beelden van de chaos in de Tulpstraat werden uitgezonden, met op de achtergrond vage korrelige, zwartomrande foto's van Vera, Hester, Ruud, een haar onbekende zwarte vrouw en nog een drietal andere mannen.

De haalde de computer uit de tas stelde hem in werking. Wat ze gevreesd had was werkelijkheid. Ruud had geen enkel beeld van haar gewist. De harde schijf stond tot barstens toe vol met pornografische foto's en videoclips. Nu en dan opende Anja een bestand. Ze herkende een paar beelden van zichzelf, die ze met een wrang gevoel snel sloot. Alhoewel ze de gezichten van Vera en Hester vaak herkende, was veel van het beeldmateriaal gemaakt op de verre reizen die Ruud onzaliger gedachtenis had gemaakt. Op een paar bestanden meende ze vrouwen van dicht in de buurt te herkennen, een onderwijzeres uit de lagere klas, de vrouw en de dochter van een gemeenteraadslid van de conservatieve partij, natuurlijk allemaal in uiterst compromitterende omstandigheden. Blijkbaar was zij niet de enige die door Ruud en Hester werden gechanteerd. Vechtend tegen een plotse aanval van misselijkheid klapte ze het draagbare toestel dicht.

De bel van de voordeur deed haar opschrikken. Zonder nadenken veerde ze recht. Toen ze de voordeur opengooide en in het kwabbige gezicht van de postbode staarde, besefte ze dat ze nog steeds in het plunje stond dat Ruud haar had gevraagd aan te trekken. Ze had een laag uitgesneden witte blouse aan waardoor haar behaloze borsten voor de helft in al hun volle glorie zichtbaar waren. Ze droeg eveneens een ultrakort geel plooirokje dat zelfs haar kruis niet helemaal bedekte.

Ze werd lijkbleek toen ze de ogen van de postbode zag opengaan en zijn mond openzakken. Hij nam haar van top tot teen op.

"Mevrouw, een aangetekende brief voor u... Uit het buitenland, van uw man." Zei hij slikkend.

Hij stak haar een klembord toe.

"Hier tekenen." Zei hij, ongegeneerd naar haar borsten starend.

Met trillende vingers zette ze haar handtekening. Dan overhandigde de postbode haar een dikke, bruine enveloppe.

"Het is warm weer hé." Grijnsde hij obsceen. "Indien ik je kan helpen om af te koelen..."

Anja wierp hem een vernietigende blik toe en sloot snel de deur. Lachend liep de postbode weg. Doorheen het spiongaatje zag ze hem een laatste maal naar het huis kijken en een obsceen gebaar maken. Dan reed hij weg.

Inwendig vloekend liep ze terug naar haar woonkamer, wetend dat de vrouw van de dominee vanavond een belangrijk onderwerp van gesprek zou zijn in de dorpskroeg. Verdomme, dan had ze Hester en Ruud toch niet nodig gehad om haar reputatie om zeep te helpen.

Nieuwsgierig deed ze de enveloppe open. Om eerlijk te zijn had ze de afgelopen tijd weinig aan Maarten gedacht. Zij had hem slechts éénmaal gebeld, namelijk toen ze de belastingsaangifte had ontvangen. In de enveloppe zat een getypte brief en een omslag met het logo van de Nederlandse ambassade. Gealarmeerd begon zij de brief te lezen.

"Anja." Las zij. "Ver weg van jou vind ik pas de moed je iets te vertellen dat ik je jaren geleden al heb moeten vertellen. Al spoedig na ons huwelijk, dat nooit had mogen plaatsvinden, ben ik verliefd geworden op een collega van mij. Ik ben alleen maar tot jou aangetrokken geweest om te vechten tegen mijn homoseksuele aandrang, tevergeefs zoals nu blijkt. Om hem ben ik naar Afrika getrokken. We hebben de afgelopen maanden veel gepraat en we hebben besloten voor ons geluk te kiezen. We keren niet meer terug naar Nederland, maar zullen hier een nieuw leven opbouwen. We leven al een aantal maanden samen en zijn erg gelukkig. Onze werkgever weet van niets en ik hoop dat dit zo blijft. Ik wil je duizendmaal vergiffenis vragen omdat ik niet oprecht ben geweest en je ongelukkig heb gemaakt. Je verdient beter dan ik je heb behandeld. Een lieve, mooie vrouw zal wel snel iemand vinden bij wie ze oprecht gelukkig zal zijn. Ik hoop dan ook dat je niet te lang verdrietig zult zijn bij mijn beslissing te scheiden. Je vindt de desbetreffende papieren in de omslag van de ambassade. Het adres van de advocaat in Nederland die onze belangen zal behartigen staat er ook in. Hij weet wat er gedaan moet worden. Alles kan geregeld worden via de rechtbank en de ambassade, zodat we elkaar nooit meer hoeven te zien. Het belangrijkste is dat je bij de advocaat langs gaat en samen met hem de bijgevoegde papieren ondertekent. Je weet dat ik niet geef om materiële dingen. Mijn ouders zijn trouwens toch rijk genoeg en het zal mij later aan niets tekort komen. Daarom heb ik afstand van het huis gedaan in jouw voordeel. Door zijn goede staat en prachtige ligging is het een hoop geld waard. Ik heb ook twintigduizend Euro op je rekening laten zetten. Alhoewel we in scheiding van goederen getrouwd zijn, meen ik toch je dit verschuldigd te zijn in ruil voor de verspilde jaren van je leven."

De slotformule interesseerde haar niet meer. Ze liet ongelovig de brief zakken en staarde een ogenblik voor zich uit. Dan begon ze hard te lachen. Dit kon niet meer, deze hele dag was een grap. Ze lachte tot haar keel schor was en haar kaken pijn deden.

Ze keek naar de televisie die het nog steeds had over de verschrikkelijke ramp in de Tulpstraat. Dit bracht haar terug bij zinnen. Ze keek naar de computer van Ruud. Ze nam hem op en liep ermee naar de studeerkamer van haar man. Straks zou ze kijken of ze er in slaagde de schijf te wissen. Maar eerst wou ze een douche nemen, om alle emoties van deze dag weg te wassen en om zich mooi te maken voor Anton die misschien zou komen.

Het leven ging tenslotte verder.