Eenzaam

Linda knikte "dank je pappa, ik heb jou ook gemist, mijn hele leven" sprak ze zacht terwijl ze in haar thee blies.

Ze keken elkaar zwijgend aan, zoekend naar woorden "hoe heb je me gevonden?" vroeg hij uiteindelijk.

Linda grinnikte "met moeite... waarom wilde je niet gevonden worden?"

Hij zweeg even en keek in het haardvuur "een keuze... een vlucht, voor mezelf, voor mijn gemis, van jou..."

Linda keek naar haar vader, groot, sterk, een beer van een man "waarom heb je me verlaten?"

Met een ruk keek hij naar zijn dochter "ik heb je nooit verlaten, lieverd, ik... ik heb er alles aan gedaan om je te zien... nadat je moeder... Marlies... mij verliet..."

Linda keek vragend "hmm wat ik weet is dat je weg bent gegaan en ons niet meer wilde zien... ik heb je jaren gemist, gehaat, ik heb jaren gedacht dat het door mij kwam"

Hij schudde zijn hoofd en keek zijn dochter aan "oh meisje, dat is niet hoe het is gegaan, absoluut niet...."

In voorzichtige bewoordingen probeerde hij uit te leggen hoe het echt was gegaan, hoe de scheiding was verlopen, zijn pogingen om zijn dochter te mogen zien, de gorilla die hem definitief van het idee afhielp dat hij zijn dochter ooit nog zou zien.

Zonder zijn ex zwart proberen te maken probeerde hij haar uit te leggen dat hij elke dag aan haar had gedacht en van ellende deze zelfverkozen isolatie had gezocht.

Sprakeloos had Linda hem aangekeken tijdens het verhaal en toen hij na een tijd zweeg slikte ze even, een traan rolde langs haar wang die ze met de rug van haar hand wegveegde.

"Dat is niet wat ma me vertelde... ma heeft me altijd verteld dat je ons niet meer wilde, dat je mij niet meer wilde" ze snikte en veegde haar tranen weg.

"Ik heb je gehaat pappa, elke avond als ik in bed lag en aan je dacht haatte ik je, ik hield zo veel van je" snikte ze

"Elke dag als mijn nieuwe pappa mij uitschold en sloeg omdat ik niet deed wat hij wilde haatte ik je en vroeg ik me af hoe je me had kunnen verlaten, waarom je niet meer van me hield"

"Wie sloeg je?" vroeg hij ademloos, haat, blinde haat vulde zijn ziel, zijn hart sloeg diepe slagen.

"Arnold, de man die ik pappa moest noemen, de man van ma, de man die...." Linda zweeg en barste in huilen uit.

Snel nam hij zijn dochter in zijn armen en kuste haar haar terwijl hij zacht over haar rug streelde "oh liefje.... oh god...." fluisterde hij terwijl hij het tengere meisje in zijn armen had en haar tranen zacht weg streelde met zijn ruwe handen.

"Hij sloeg ons pappa... elke dag... tot ma... tot ze..." Linda snikte en stikte in haar woorden "tot ze mij verliet, me achterliet bij hem"

"Ze liet je achter? Waar is ze heen? Hoe kon ze je achter laten bij hem?" Woede vulde zijn ziel, naast de enorme liefde en medelijden voor het kleine huilende schepsel in zijn armen voelde hij diepe haat.

Linda snikte "ma heeft vorig jaar een einde gemaakt... aan haar leven... ze liet me achter..."

"Oh meisje... ik... ik weet niet wat ik moet zeggen... het spijt me zo"

Linda huilde en kroop dicht tegen haar vader aan "hou me vast pappa... laat me nooit meer los" huilde ze.

In horten en stoten vertelde Linda haar verhaal, ademloos, sprakeloos hoorde hij hoe de man die ze pappa moest noemen haar mishandelde en haar probeerde aan te raken, haar betaste.

Hoe ze gevlucht was en gezocht had naar hem.

Tot diep in de nacht hield hij haar tegen zich aan en toen ze uiteindelijk in slaap was gevallen droeg hij haar naar het bed in zijn logeerkamer, teder dekte hij haar toe en keek hij naar het gekwetste meisje, zijn prinsesje, geknakt, beschadigd. Uren zat hij bij haar, zacht strelend over haar haar, kijkend naar haar glimlach terwijl ze sliep.

Diep in de nacht stond hij op en wilde hij haar verlaten, bijna meteen werd ze wakker en keek hem aan "blijf pappa... ik ben zo bang dat je me weer verlaat" fluisterde ze.

Toen hij weer op haar bed zat kroop ze tegen hem aan en sliep meteen weer in, zacht streelde hij haar rug, koesterde haar dicht tegen zich aan. Gevoelens van haat, onmacht en kwaadheid vochten met gevoelens van liefde en zorg voor het gebroken meisje in zijn armen en naarmate de tijd vorderde wonnen de laatste emoties terrein.

***

Het was al ver in de ochtend toen hij wakker werd, met een schok realiseerde hij zich dat hij in slaap moest zijn gevallen en toen hij zijn ogen opende keek hij in het stralende gezichtje van Linda.

"Hoi pappa" fluisterde ze zacht en wreef haar gezichtje tegen zijn borst.

"Mogge Linda" sprak hij zacht en streelde haar rug.

"Ik heb zo heerlijk geslapen pappa... toen ik wakker werd dacht ik even dat ik alles had gedroomd, zoals ik jaren over je heb gedroomd, maar je was bij me, eindelijk..."

Hij knikte en streelde haar rug "ja liefje... ik ben bij je" fluisterde hij, hij slikte een traan weg, herinneringen vulden zijn geest, diepe gevoelens van oude liefde, liefde voor zijn kleine meisje, nu volwassen, gebroken door het leven, dicht bij hem.

"Kom, we moeten wat eten" fluisterde hij zacht

Linda knikte en rekte zich uit, snel kuste ze zijn wang en keek hem een tijdje aan "eh... stel je moet plassen... of zo... moet je dan het woud in?" vroeg ze aarzelend.

Hij grinnikte "kan... ik hou je niet tegen, maar de sneeuw is koud aan de billen... en het kan zijn dat een beer een hapje wil"

Linda grijnsde "hm... lijkt me niet aanlokkelijk..."

Hij knikte "kom, ik laat je de badkamer zien"

Linda knikte en volgde hem, vol verbazing keek ze rond in de luxe badkamer "wauw...zelfs een kleine sauna" fluisterde ze terwijl ze de deur van het houten hokje opende en naar binnen keek.

Hij knikte en grijnsde "ik heb hier alles bij de hand, je moet wat he... over een paar dagen zit ik hier vast tot de lente"

Linda keek hem even aan "hoe bedoel je?"

"Ik leg het je zo uit, hier liggen de handdoeken en daar staat zeep, al denk ik dat het niet echt iets voor vrouwen is." grinnikte hij.

"Heb je kleren bij je?"

Linda knikte "ja, in mijn auto, een koffer"

Hij knikte "ok, ik haal de koffer voor je en zet hem voor de deur, dan kan je hem pakken als je hem nodig hebt"

Linda knikte "dank je pappa"

Hij knikte en liep de badkamer uit "maak jezelf thuis, Linda"

Ze glimlachte "dank je..." fluisterde ze terwijl hij de deur sloot.

Even overwoog ze de deur op slot te doen, een ingebakken gewoonte, haar stiefvader had zijn sporen achtergelaten, letterlijk en figuurlijk. Terwijl ze zich uitkleedde keek ze naar zichzelf, de littekens van hem duidelijk zichtbaar, ze was beschadigd. Ze streelde zacht over de kleine rode plekken, achtergebleven door zijn mishandelingen, voorgoed gebrandmerkt, verminkt.

"De koffer staat er Linda" klonk het vanachter de deur

Linda glimlachte terwijl ze het warme water over haar lijf voelde stromen "dank je pappa" riep ze en ze kantelde haar hoofd en keek in de straal water.

Geruisloos liep ze de woonkamer in, haar bruine krullen nog druipend van het water, een eenvoudige sweater en spijkerbroek verhulden haar tengere lijf en haar littekens. Ze ging naast hem zitten en keek naar hem.

"Wil je thee?" vroeg hij terwijl hij opstond

Ze knikte "graag"

Terwijl het water aan de kook raakte smeerde hij brood voor haar "kaas of vlees?" riep hij.

"Ehm kaas..?" klonk het vanuit de deuropening. Hij draaide zich om en keek hoe ze geleund in de deurpost naar hem keek, ze glimlachte en liep naar hem toe, ze sloeg haar armen om hem heen en drukte zichzelf tegen zijn rug "oh pappa... ik heb je zo gemist" fluisterde ze.

Hij knikte en draaide zich om, hij nam haar gezichtje in zijn handen en keek haar aan "ik jou ook lieverd"

Zwijgend at ze haar brood naast hem op de bank en keek naar het haardvuur. Toen ze alles op had kroop ze tegen hem aan en dronk haar thee. Na een tijdje keek ze omhoog "wat bedoelde je net met dat je hier de komende maanden vastzit?" vroeg ze zacht.

Hij grijnsde "de winter valt hier snel in, de wegen zijn onbegaanbaar, als het eenmaal begint duurt het tot diep in mei voor de wegen weer begaanbaar zijn"

Ze knikte "hm... ok... en wat doe je al die maanden dan?"

Hij grinnikte "tja, jagen... genieten van de stilte... jou missen"

Ze slikte "Nou ja, dat laatste hoeft niet meer..."

Hij zweeg even "hoe bedoel je?"

Linda keek hem aan "ik... ehm... ik wil graag bij je blijven..."

Hij keek haar lang aan "Ja, begrijp me niet verkeerd, want ik wil niets liever, maar weet je het zeker? Je hebt hier niets he?"

Ze glimlachte "ik heb hier alles" en ze streelde langs zijn wang.

Hij knikte "ok... maar ehm wat als je me zat wordt? Je kan niet weg he..."

Ze glimlachte "waarom zou ik je zat worden?"

Hij haalde zijn schouders op "je kent me amper, er ligt een mensenleven tussen ons in aan jaren"

Ze glimlachte "precies, alle reden om het in te halen, samen met jou" sprak ze zacht

Hij keek naar het kleine meisje dat tegen hem aan lag "ok, als je blijft moeten we vandaag nog naar de stad, we hebben extra spullen nodig, ik ben niet berekend op gezelschap, zeker niet van een vrouw"

Linda grinnikte "hoe bedoel je?"

Hij haalde zijn schouders op "nou ja... vrouwendingen heb ik niet... ehm... je weet wel"

Linda knikte "ja ik snap je... ok... wanneer gaan we?"

"Beter zo vroeg mogelijk, vandaag of morgen slaat de winter definitief toe en zitten we vast hier."

Linda knikte en stond op "kom op dan"

Glimlachend stond hij op, vol twijfels, niet of hij haar rond hem heen wilde zo lang, eerder andersom, zou ze hem kunnen verdragen zo lang?

Hij keek toe hoe ze haar vrouwelijke schoenen aantrok en haar dunne jas "is dat je... ehm buitenkleding?" vroeg hij grinnikend.

Ze knikte "ja.. Hoezo?"

Hij lachte breed "nou ja, dan zijn er nog wel wat winkels die we langs moeten, dit is rommel" grinnikte hij terwijl hij voelde aan de dunne stof van haar modieuze jasje.

Ze keek verontwaardigd "rommel? Dit is merkspul hoor"

Hij knikte "uhu... kom nou maar" grinnikte hij.

Giechelend volgde ze hem naar zijn 4x4 en klom in de cabine.

Grijnzend bekeek hij haar "je mag dan groot geworden zijn, god meisje wat ben je klein"

Ze grinnikte "nou ja zeg!" zei ze met gespeelde verontwaardiging.

Samen liepen ze door de supermarkt, hij keek toe hoe ze de kar vulde met spullen die ze nodig dacht te hebben, hij keek naar de voorraad en grinnikte "doe van alles het driedubbele Linda, de beste raad is..."

"...voorraad" maakte ze hem af

Hij grinnikte "inderdaad"

Linda keek naar de pakjes tampons en de flessen shampoo en conditioner "ehm.. Het is alleen... ik heb niet zo heel veel geld"

Hij schoot in de lach "maak je daar nu maar geen zorgen over, geld is mijn laatste zorg"

Ze knikte en keek hem een tijdje aan "ok... ik betaal het wel terug hoor"

Hij grijnsde "natuurlijk Linda, we regelen wel wat, belangrijkste voor nu is dat de voorraden voldoende zijn"

Hij keek vragend naar haar toen ze aansloot bij de medicijn balie en een jaarvoorraad anticonceptiepillen kocht "euh.... De kans op zwangerschap in de bossen is nihil hoor" fluisterde hij "of je moet een aantrekkelijk grizzly aan de haak slaan natuurlijk".

Linda grinnikte "ja weet ik, maar ik heb ze nodig, anders is mijn menstruatie niet te dragen. En die mijnheer Grizzly... stel je hem een keer aan me voor?" giechelde ze.

Hij knikte en liep rood aan, waar bemoeide hij zich mee...

Na twee rondjes door de supermarkt hadden ze zich vergewist dat ze alles hadden, eerste levensbehoeften voor een vrouw vulden de kar, tampons, chocola... een föhn... een stapel romannetjes, je kent het wel.

Ze keek hem stralend aan toen ze in de rij voor de kassa stonden "het lijkt wel een avontuur pappa" fluisterde ze

Hij grijnsde "geloof me, een hele winter in de wouden is dat ook, verwacht het ergste"

Ze grinnikte "gelukkig heb ik een stoere beschermer bij me"

Hij knikte en streek even langs haar rug, ze dook in elkaar even en sprong bijna weg.

"Sorry" mompelde hij zacht, geschrokken van haar reactie.

Ze schudde haar hoofd "nee... het ligt niet aan jou, ik moet wennen... aan aanrakingen die ik niet verwacht.... Ik..."

Ze keek hem aan "ik... schrok, wil je me vasthouden?"

Hij knikte en sloeg zijn armen om haar heen "oh meisje.. Ik wou dat ik je pijn kon wegnemen"

Ze snikte even "dat doe je al pappa" fluisterde ze zacht terwijl ze zacht zijn borst kriebelde en haar gezichtje tegen hem aan wreef.

Na de supermarkt nam hij haar mee naar een outdoor winkel en zocht een stevige jas en schoenen uit, hij keek even naar haar broek en zocht meteen een broek en een trui uit voor haar.

Ze keek naar de spullen, en de prijskaartjes "jezus pa, dat is duurder dan Gucci"

Hij grinnikte "maar met dat verschil dat dit spul zijn prijs waard is, kom daar zijn pashokjes, kijk even of het past en naar je zin is"

Ze knikte twijfelend en liep met de spullen richting het hokje, ze slikte even en keek om "dank je"

Hij haalde grijnzend zijn schouders op "komt goed..."

Ze knikte en verdween in het hokje.

Terwijl ze bezig was keek hij rond, een stapel sokken en een stevige rugtas, wat klein gereedschap, noodlicht en een verzameling ander klein onmisbaar spul verdween in de grote kar.

Grinnikend kwam Linda uit het pashokje, volledig gekleed in survival outfit, een stoere jas, een warme trui en een broek voorzien van zakken langs de broekspijpen. Hoge stoere wandelschoenen.

Ze draaide rond haar as en keek hem stralend aan "ik voel me net G.I. Jane" giechelde ze.

Hij grijnsde en keek goedkeurend "die doen?"

Ze knikte "ja... het is wel warm spul"

Hij knikte, "voor binnen wel ja... ok, neem van die broek een stuk of vier - vijf en ook van die trui, die jas moet je dubbel hebben"

Ze keek hem vragend aan.

"Je moet er een half jaar mee doen, de beste raad..."

"... is voorraad" grinnikte ze en ze keek hoe hij de kar vulde.

"Ehm.. kijk Linda, dit is thermo ondergoed, niet elegant, maar onmisbaar... ik denk extra small?"

Ze knikte "ja extra small zal passen..."

"Ok... extra small zal het zijn" mompelde hij en gooide een stapel van 10 pakjes in de kar.

Terwijl ze naar de kassa liepen kwamen ze langs gewone kleding, ze bleef even staan bij een prachtige kamerjas van zacht wit zijde, ze voelde even aan de stof en hobbelde toen weer achter hem aan.

Hij had het gezien "pak die maar mee, je moet toch wat hebben als je uit de douche komt"

Ze glimlachte en keek hem even aan "dank je..." fluisterde ze en ze liep snel terug naar het rek, ze twijfelde even tussen de witte en de lichtblauwe, en koos voor de laatste. Ze wreef de stof even langs haar wang en hobbelde toen weer in een draf naar haar vader die op haar stond te wachten.

"Ehm... Linda... weet je zeker dat je voldoende spullen hebt? Qua kleding? Dit is je enige kans he, de rest van de winter zitten we vast."

Linda keek even in zijn ogen en dacht na "je hebt al zoveel geld uitgegeven pa... ik..."

"Nee, dit gaat niet om geld Linda, denk goed na... je moet alles hebben, zes maanden afgesloten zijn is geen spelletje."

Linda knikte en aarzelde even "ok... wacht..."

Grinnikend nam hij plaats op het bankje dat speciaal geplaatst was voor mannen die het slachtoffer waren van hun vrouwelijk gezelschap, hij keek even naast zich naar een medeslachtoffer die hem met gespeelde wanhoop aankeek. Hij haalde zijn schouders op en keek even wanhopig naar boven, woordeloos grijnsden ze even voor ze weer zwijgend voor zich uitkeken.

Na een klein uurtje verscheen ze weer, haar armen vol met ondefinieerbare kledingstukken.

Ze keek gegeneerd "ik betaal alles terug hoor"

Hij grinnikte en knikte "is goed prinses, kom, ik heb zin in appeltaart"

Met opgetrokken wenkbrauwen liep Pam op hun tafeltje af "ik zie dat mijn prins is weggekaapt?" grinnikte ze naar Linda met een knipoog.

Linda keek haar vader niet begrijpend aan, hij lachte breed "Linda, dit is Pam, de vrouw van mijn dromen. Pam, dit is Linda, mijn lieftallige dochter."

Pam schoot in de lach "vrouw van je dromen, ow honey... taart op kosten van mij vandaag, aangenaam je te ontmoeten Linda..."

Linda knikte vriendelijk en toen Pam wegliep om de bestelling te halen keek ze hem even aan "Is ze jouw vriendin?" vroeg ze grijnzend, een wenkbrauw opgetrokken en een ondeugende grijns.

Hij grijnsde "we flirten al jaren, het is een grap"

Linda grinnikte even "maar serieus, ehm.... Je hebt nooit iemand gehad na ma?"

Hij schudde zijn hoofd en keek even naar haar "nee... ik... ik was er wel klaar mee"

Linda knikte "ik snap je... ze heeft ons beiden beschadigd he?" ze legde haar hand op de zijne en keek hem aan, een traan rolde over haar wang, ze streek hem weg met de rug van haar hand.

Hij knikte "ja... dat heeft ze"

Een tijd lang zwegen ze en keken elkaar aan tot Pam twee gigantische punten taart voor hen neerzette "van het huis"

Linda grinnikte "dank je wel..."

Pam knikte en streelde even langs de wang van Linda "je bent een schatje he?"

Linda grijnsde "moa... ik heb mijn buien hoor"

Pam glimlachte "hebben we allemaal pop, allemaal"

"Wauw... deze taart is hemels" fluisterde Linda grinnikend terwijl ze de kruimels van haar lippen veegde.

Hij grijnsde "beste taart van de staat"

Pam hoorde het en knikte "dat je het weet, vreemdeling"

"Moeten we er een paar meenemen? Ze kunnen in de diepvries." vroeg hij terwijl hij opstond.

Linda keek even beschaamd en knikte "euh... ik denk dat ik niet meer zonder deze taart kan pappa" giechelde ze terwijl ze de laatste kruimels van haar bordje schepte.

Hij grinnikte en liep naar de toonbank "graag 8 taarten, voor onderweg"

Pam grinnikte "zo... dat is flink wat taart voor onderweg, rij je terug naar Europa met je oogverblindende dochter?"

Hij grijnsde "nee, ik blijf hier...."

Pam knikte "mooi zo, volgende lente ben je van mij" ze knipoogde naar Linda, die grijnzend haar duim opstak naar Pam.

Hij grinnikte en rekende af "uiteraard, Dolly, alleen van jou" en hij knipoogde naar Pam terwijl hij een grote fooi in haar handen drukte "nu voor echt, tot de lente schoonheid."

"Oh jij..." giechelde Pam meisjesachtig en ze zwaaide vriendelijk naar Linda en haar vader terwijl het gerinkel van deurbel hun vertrek begeleidde.

***

De weg terug was gezellig en Linda kwam echt los, een paar keer keek hij grijnzend naast zich naar het kleine meisje dat haar best deed alle leuke voorvallen uit haar leven te vertellen, zorgvuldig haar ellende vermijdend.

Terwijl ze de laatste kilometers aflegden begon de sneeuw te dwarrelen en toen hij de auto in de loods parkeerde joeg de eerste sneeuwstorm rond het huisje.

"Je kleding komt meteen van pas Linda" grinnikte hij.

Linda knikte en sloot haar nieuwe jas tot haar kin.

Samen brachten ze alle boodschappen het huis in en toen alles binnen was sloot hij de deur, de sneeuwstorm effectief buitengesloten

"zo... euh... ik denk dat de winter is begonnen..." sprak hij ernstig

Linda knikte en straalde "ik kan niet meer weg he?"

"Nee, hooguit met de sneeuwscooter, maar dat is hard werken"

Linda glimlachte "mooi zo..." ze keek hem even aan en draaide zich toen om "ik ehm... ik denk dat ik de logeerkamer maar ga inrichten"

Hij grinnikte "het is geen logeerkamer meer, het is nu jouw kamer"

Linda knikte "dank je pappa"

"Je hoeft niet steeds te bedanken Linda, ik ben blij dat ik je terug heb"

Linda draaide zich weer om en keek hem aan "oh pappa..." ze rende op hem af en sprong rond zijn hals.

Lachend nam hij haar in zijn armen en kuste haar zachte haar "oh meisje"

In gedachten verzonken begon hij aan het eten, de vis van gisteren was nog goed en terwijl hij de schaal met vis, aardappels en uien in de oven schoof hoorde hij hoe Linda boven bezig was in haar kamer. Hij nam even de tijd en zat aan de keukentafel, een gevoel dat hij jaren had gemist omvatte hem volledig, diepe liefde, ze was eindelijk terug in zijn leven.